تبیان، دستیار زندگی

خاطره از شهید عبدالحسین برونسی

شهید برونسی در عملیات بدر بسیار ناراحت و گرفته به نظر می

رسید ، چون عملیات خیبر و آنچه در عملیات خیبر اتفاق افتاده بود ،

خیلی برایش سنگین و متأثركننده بود و لذا خیلی تأكید می كرد كه

هیچكس اجازه عقب نشینی در این عملیات را ندارد. و باید ما هدفمان

 را بگیریم ، حتی اگر تا آخرین نفرمان هم به شهات برسیم ، ولی باید

 به سر چهار راه برسیم. واقعاً این را به عنوان شعار نمی گفت: از

قلبش از تمام نهادش این ندا بر می خواست و به صورت بلند و با

فریاد می گفت: كه وعده ما سر چهار راه ، این چهار راه هم به

اصطلاح پدی بود كه دشمن آورده بود، در عمق جزیره ایجاد كرده بود.

یعنی از اتوبان بصره منشعب می شد و یك خط پدافندی به حساب

می آمد كه دشمن در واقع تشكیل داده بود. تقاطع آن بعضی از جاده

هایش بصورت عمودی به داخل جزیره می آمد كه به اینها در واقع می

 گفتیم پد، جاده ای بود ولی چون بلند بود ارتفاعش از سطح آب

گرفتگی هور قریب به 3 متر (2/5 الی 3 متر ) از هور می آمد از توی

آب یعنی می آمدی بالا تا می رسیدی به خود جاده عرض جاده هم

حدوداً 8 متر بود ، این تنها جاده ای بود كه ما داخل آب داشتیم.

بالاترین و رساترین روایت درباره ‏ى نماز

6. محدّث بزرگوار، حسین بن محمّد تقى طبرى نورى ـ رحمه‏اللّه‏ ـ (؟ ـ 1320 )

نیمه شعبان سالروز میلاد مسعود قطب عالم امكان آخرین

خلیفه پروردگار، حضرت بقیه‌الله‌الاعظم (اروحنا فداه)

می‌باشد. آن حضرت پس از ولادت به سجده افتاده و فرمودند:

اشهد ان لا اله الا الله و ان محمداً رسول الله و ان ابی

امیرالمؤمنین، سپس نام‌های مبارك امامان را یك به یك

حدیث (1) حضرت زهرا سلام الله علیها

پیروی از ما اهل بیت را سبب برقراری نظم اجتماعی در امت اسلامی

 و امامت و رهبری ما را عامل وحدت و درامان ماندن از تفرقه ها قرار

آب دبه بعد از گذشت 12 سال هنوز گوارا بود

در فكه كنار یكی از ارتفاعات تعدادی شهید پیدا شدند كه یكی

 از آنها حالت جالبی داشت. او در حالی روی زمین افتاده بود

كه دو دبه پلاستیكی 20 لیتری آب در دستان استخوانی‌اش

بود. یكی از دبه‌ها تركش خورده و سوراخ شده بود ولی دبه‌

دیگر، سالم و پر از آب بود. در دبه را كه باز كردیم، با وجود

این‌كه حدود 12 سال از شهادت این بسیجی سقا می‌گذشت، آب آن دبه بسیار گوارا و خنك بود

مردانگى

حدیث از امام على علیه السلام :

اَلمُروءَةَ اسمٌ جامِعٌ لِسائِرِ الفَضائِلِ وَالمَحاسِنِ؛

مردانگى، نامى است كه همه بزرگواریها و خوبیها را در بر مى گیرد.

خاطره از شهید حاج حسین خرازی

مرحله اول عملیات که تمام می شود، آزاد باش می دهند و

 یک جعبه کمپوت گیلاس؛ خنک ، عینهو یک تکه یخ . انگار گنج

پیدا کرده باشیم توی این گرما. از راه نرسیده، می گوید«می

خواین از مهمونتون پذیرایی کنین؟» می گویم « چشمت به

این کمپوتا افتاده؟ اینا صاحاب دارن. نداشته باشن هم

خودمون بلدیم چی کارشون کنیم .» چند دقیقه می

نشیند.تحویلش نمی گیریم،می رود. علی که می آید تو ، عرق

 از سرو رویش می بارد. یک کمپوت می دهم دستش. می

گویم « یه نفر اومده بود ، لاغر مردنی. کمپوت می خواست به

 ش ندادیم. خیلی پررو بود. » می گوید «همین که الان از این

جا رفت بیرون؟ یه دست هم نداشت؟ » می گویم « آره .

همین» می گوید « خاک ! حاج حسین بود .»  

ما براى اوقات خواب خود افسوس مى ‏خوریم كه چرا براى نماز شب بیدار نمى ‏شویم، در صورتى كه اوقات بیدارى را به غفلت مى ‏گذرانیم!

پیش از اینها فكر می‌كردم خدا
خانه ای دارد كنار ابرها
مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس خشتی از طلا
پایه های برجش از عاج و بلور
بر سر تختی نشسته با غرور
ماه برق كوچكی از تاج او
هر ستاره، پولكی از تاج او
اطلس پیراهن او، آسمان
نقش روی دامن او، كهكشان
رعد وبرق شب، طنین خنده اش
سیل و طوفان، نعره توفنده اش
دكمه ی پیراهن او، آفتاب
برق تیغ خنجر او ماهتاب
هیچ كس از جای او آگاه نیست
هیچ كس را در حضورش راه نیست
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود
آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان، دور از زمین
بود، اما در میان ما نبود
مهربان و ساده و زیبا نبود
در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت
هر چه می‌پرسیدم، از خود، از خدا
از زمین، از آسمان، از ابرها
زود می‌گفتند: این كار خداست
پرس وجو از كار او كاری خطاست
هرچه می‌پرسی، جوابش آتش است
آب اگر خوردی، عذابش آتش است
تا ببندی چشم، كورت می‌كند
تا شدی نزدیك، دورت می‌كند
كج گشودی دست، سنگت می‌كند
كج نهادی پای، لنگت می‌كند
با همین قصه، دلم مشغول بود
خوابهایم، خواب دیو و غول بود
خواب می‌دیدم كه غرق آتشم
در دهان اژدهای سركشم
در دهان اژدهای خشمگین
بر سرم باران گرز آتشین
محو می‌شد نعره هایم، بی صدا
در طنین خنده ی خشم خدا ...
نیت من، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا
هر چه می‌كردم، همه از ترس بود
مثل از بر كردن یك درس بود
مثل تمرین حساب و هندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه
تلخ، مثل خنده ای بی حوصله
سخت، مثل حل صدها مسئله
مثل تكلیف ریاضی سخت بود
مثل صرف فعل ماضی سخت بود
...
تا كه یك شب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد یك سفر
در میان راه، در یك روستا
خانه ای دیدم، خوب و آشنا
زود پرسیدم: پدر، اینجا كجاست؟
گفت، اینجا خانه‌ی خوب خداست!
گفت: اینجا می‌شود یك لحظه ماند
گوشه ای خلوت، نمازی ساده خواند
با وضویی، دست و رویی تازه كرد
با دل خود، گفتگویی تازه كرد
گفتمش، پس آن خدای خشمگین
خانه اش اینجاست؟ اینجا، در زمین؟
گفت : آری، خانه او بی ریاست
فرشهایش از گلیم و بوریاست
مهربان و ساده و بی كینه است
مثل نوری در دل آیینه است
عادت او نیست خشم و دشمنی
نام او نور و نشانش روشنی
خشم، نامی ‌از نشانی های اوست
حالتی از مهربانی های اوست
قهر او از آشتی، شیرین تر است
مثل قهر مهربان مادر است
دوستی را دوست، معنی می‌دهد
قهر هم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌با دوست معنی می‌دهد
هیچ كس با دشمن خود، قهر نیست
قهری او هم نشان دوستی است...
...
تازه فهمیدم خدایم، این خداست
این خدای مهربان و آشناست
دوستی، از من به من نزدیك تر
از رگ گردن به من نزدیك تر
آن خدای پیش از این را باد برد
نام او را هم دلم از یاد برد
آن خدا مثل خیال و خواب بود
چون حبابی، نقش روی آب بود
می‌توانم بعد از این، با این خدا
دوست باشم، دوست، پاك و بی ریا
می‌توان با این خدا پرواز كرد
سفره ی دل را برایش باز كرد
می‌توان درباره ی گل حرف زد
صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد
چكه چكه مثل باران راز گفت
با دو قطره، صد هزاران راز گفت
می‌توان با او صمیمی ‌حرف زد
مثل یاران قدیمی‌ حرف زد
می‌توان تصنیفی از پرواز خواند
با الفبای سكوت آواز خواند
می‌توان مثل علفها حرف زد
با زبانی بی الفبا حرف زد
می‌توان درباره ی هر چیز گفت
می‌توان شعری خیال انگیز گفت
مثل این شعر روان و آشنا:
پیش از اینها فكر می‌كردم خدا

سرمشق های آب بابا یادمان رفت