تبیان، دستیار زندگی

ایمان داشتن یعنی دانستن این که هر روز یک شروع و یک آغاز جدید است.

با ایمان واعتقاد است که معجزات رخ می دهند و رویاها به واقعیت می پیوندند.

ایمان داشتن یعنی دیدن فرشتگان که در میان ابرها به رقص مشغولند.

یعنی شناخت شگفتی در یک آسمان پر ستاره و خردمندی انسان در کره ماه.

ایمان داشتن یعنی دانستن ارزش یک قلب، یعنی معصومیت چشمان یک کودک و زیبایی دستی پیرو سالخورده

ایمان داشتن یعنی یافتن قدرت و شهامتی که در ماست هنگامی که زمان آن فرامی رسد تا دوباره شروع کنیم.

ایمان داشتن یعنی دانستن این که ما تنها نیستیم و این که زندگی یک هدیه است و اینک نوبت ماست که آن را دوست بداریم.

نظر نمایید خدای را که قرار داد آفتاب خود را که طالع می شود بر نیکوکاران و بد کاران و همچنین است باران. (انجیل برنابا 18:24)

ارزش یک خواهر را، از کسی بپرس که آن را ندارد.

ارزش ده سال را، از زوج هائی بپرس که تازه از هم جدا شده اند.
ارزش چهار سال را،از یک فارغ التحصیل دانشگاه بپرس.
ارزش یک سال را، از دانش آموزی بپرس که در امتحان نهائی مردود شده است.
ارزش یک ماه را، از مادری بپرس که کودک نارس به دنیا آورده است
ارزش یک هفته را، از ویراستار یک مجله هفتگی بپرس.

ارزش یک ساعت را، عاشقانی بپرس که در انتظار زمان قرار ملاقات هستند.
ارزش یک دقیقه را، از کسی بپرس که به قطار، اتوبوس یا هواپیما نرسیده است.
ارزش یک ثانیه را، از کسی بپرس که از حادثه ای جان سالم به در برده است.
ارزش یک میلی ثانیه را، از کسی بپرس که درمسابقات المپیک، مدال نقره برده است.

زمان برای هیچکس صبر نمی کند . قدر هر لحظه خود را بدانید .قدر آن را بیشتر خواهید دانست، اگر بتوانید آن را با دیگران نیز تقسیم کنید.

برای پی بردن به ارزش یک دوست، آن را از دست بده.

زیبایی عشق به سکوت است، نه به فریاد

 تا حدود قرن هجدهم سه امپراطوری بزرگ دنیا، هند، ایران و عثمانی مسلمان بودند که بر تمام جهان متمدن آن روز، حکومتهای مرفه و مقتدری پدید آورده بودند. اسپانیاو فرانسه و هلند و انگلیس به رهبری زر سالاران یهودی و مسیحیان صلیبی، به فکر افتادند که مقاومت مسلمین رابشکنند. انگلیسیهای تازه به دوران رسیده، برای رسیدن به این هدف چاره هایی جستند؛ از جمله در هند و ایران که هسته اصلی مقاومت را شیعیان تشکیل می دادند، اینان از شیعیان هندوستان شروع کردند که از مرکز تشیع و مرجعیت نجف به دور بودند. انگلیسیها از جهل و سادگی شیعه و عشق زیاد آنان به امام حسین علیه السلام سو استفاده کردند و قمه و شمشیر زنی بر پیشانی را جعل کرده و به آنان آموختند...متاسفانه برخی شیعیان هند، این بدعت را بدون مجوز علما و نواب امام زمان عجل الله فرجه پذیرفتند!

 کوبیدن شمشیر بر سر و پیشانی در سوگ سید الشهدا علیه السلام در روز عاشورا، توسط استعمار انگلیس، از هند به ایران و عراق رخنه نمود.

 تا گذشته نه چندان دور، سفارتهای بریتانیا در تهران و بغداد، هیئتهای عزاداری را که به آن صورت انزجار آور و زشت در کوچه و خیابانها ظاهر می شدند، تامین می کردند. غرض از سیاست استعماری انگلیس از کمک به رشد این مراسم زشت، به دست آوردن دلیلی معقول برای استعمارش بود که همواره با معارضه مردم بریتانیا و برخی نشریات آن کشور روبرو می شد.

 استعمار انگلیس می خواست ثابت کند که مردمان مستعمره هند و کشورهای اسلامی دیگر که به آن صورت وحشیانه در خیابانها ظاهر می شوند، احتیاج به ولی و قیمی دارد که آنان را از جهل و توحش موجود برهاند. در نتیجه، عکس و تصاویر دسته های عزادار که در روز عاشورا با زنجیر به پشت خود نواخته و با شمشیر و قمه بر سر خود می کوفتند و خونهای جاری شده در نتیجه این جریانات، در روزنامه های بریتانیا و اروپا به چاپ می رسید؛ و سیاست مداران استعمار گر در نتیجه این تصویر ها، استعمار این کشورها را به عنوان ضرورتی انسانی اعلام می کردند که می تواند مردم آن کشورها را از جهل و توحش رهانیده و به جاده تمدن و تقدم رهنمون سازد.

 نقل شده است، هنگامی که "یاسین هاشمی" نخست وزیر عراق در عهد استعمار انگلیس برای گفتگو جهت پایان دادن استعمار، به لندن رفته بود، انگلیسی ها به او گفتند: ما به خاطر کمک به مردم عراق به آنجا آمده ایم تا آنان را از توحش و حماقت خارج ساخته و مزه سعادت را به آنان بچشانیم!

این سخن، خشم یاسین هاشمی را بر می انگیزد و باعث می گردد با عصبانیت از جلسه خارج شود؛ اما انگلیسیها از او عذر خواهی کرده و او را به دیدن فیلمی مستند از عراق دعوت می کنند. این فیلم که از هیئتهای حسینی به راه افتاده در خیابانهای نجف، کربلا و کاظمین تهیه شده بود، حاوی مشاهد مهیب و نفرت آور از شمشیر کوبی و قمه زنی مردم عزادار بود. گویی انگلیسیها می خواستند بگویند: " آیا مردمانی روشنفکر که از تمدن بویی برده اند، با خود چنین می کنند؟! "

بر گرفته از کتاب دست پنهان، نگاهی به تاریخچه، مبانی فقهی و بازتابهای قمه زنی در افکار عمومی و رسانه های بین اللمللی  

دیو جانس را گفتند چرا برای آسایش خود خانه ای مهیا نمی کنی؟ دیو جانس گفت: من هر کجا که آسایش داشته باشم همان جا خانه من است.

رنجوری را گفتند دلت چه می خواهد؟

گفت: آنکه دلم چیزی نخواهد.

از میان کسانی که برای دعای باران به تپه ها می روند تنها آنان که با خود چتری به همراه می آورند به کار خود ایمان دارند.

اقوام روزگار به اخلاق زنده اند

قومی که گشت فاقد اخلاق مردنی است