تبیان، دستیار زندگی

چون است حال بستان ای باد نو بهاری
کز بلبلان برآمد فریاد بی‌قراری

ای گنج نوشدارو بر خستگان گذر کن
مرهم بدست و ما را  ، مجروح می‌گذاری؟؟

گل نسبتی ندارد با روی دلفریبت
تو در میان گل‌ها چون گل میان خاری

عمری دگر بباید بعد از وفات ما را
کاین عمر طی نمودیم ، اندر امیدواری

اول وفا نمودی ، چندان که دل ربودی

چون مهر سخت کردم ، سست آمدی به یاری....

بخصوص این بیت ، محشر کبراست :

گل نسبتی ندارد با روی دلفریبت
تو در میان گل‌ها چون گل میان خاری!!

فراموشی به این آسونیا نیست

         امید من دلم از تو جدا نیست

              می خوام تو یاد من عشقت بمیره

                       ولی از قلب من مهرت رها نیست

                                  دارم آتیش میگیرم از جدایی

                                               ولی هیشکی به فکر قلب ما نیست

                                                             خدایا پس میون این همه دل

                                                                      چرا حتی یکی شون باوفا نیست

                                                                                 همه دنیا می دونن این حدیثو

                                                                                          که آرامش برای عاشقا نیست

      مـنو تـا جنـون کشـوندی

                 دلی کــه دادم به دستـت

                                                          آخـرش زدی شکــوندی

                آخراش خـوب شده بـودی

                                                          تـیتر نـامه هـامو خـوندی

               امـا چون خـوندی و رفـتی

                                                         دلـمو بیـشتر سـوزونـدی

زندگی زیباست نه به زیبایی حقیقت

                         حقیقت تلخه نه به تلخیه جدایی

                         جدایی سخته نه به سختی تنهایی

عاشق نبودی تو من عاشقت بودم

گفتمش همدم شبهایم کو؟ تاری از زلف سیاهش را داد

گفتمش بی تو چه می باید کرد؟ عکس رخساره ی ماهش را داد 

به غم كسی اسیرم كه ز من خبر ندارد عجب از محبت من كه در او اثر ندارد 

غلط است هر كه گوید دل به دل راه دارد دل من ز غصه خون شد دل تو خبر ندارد 

 
می رسد روزی که بی من روزها را سر کنی می رسد روزی که تنها مرگ را باور کنی 

 
می رسد روزی که تنها در کنار قبر من شعرهای کهنه ام را مو به مو از بر کنی

دوستت دارم ، نه به خاطر شخصیت تو 

 بلکه به خاطر شخصیتی که من در هنگام با تو بودن پیدا می کنم .

هیچ کس لیاقت اشکهای تو را ندارد و کسی که چنین ارزشی را دارد

باعث ریختن اشکهای تو نمی شود .