تبیان، دستیار زندگی

بازی فوتبال با سرهای بریده شیعیان سوری

به نقل از جام نیوز، گروه‌های تروریستی فعال در سوریه تصویری را در صفحه توئیتر خود منتشر کردند که نشان می‌دهد اعضای گروه "داعش" (دولت اسلامی عراق و شام) در حال فوتبال‌بازی کردن با سرهای بریده شده چند نفر از شیعیان سوری هستند.

 

 

جمهوری اسلامی در ستون جهت اطلاع خود در ادامه نوشت: گروه‌های تروریستی فعال در سوریه و در صدر آن‌ها "داعش" و "جبهه النصره" در چند ماه اخیر به حدی رفتارهای غیرانسانی با اقلیت‌های مذهبی و قومی داشته‌اند که حتی آمریکا و غرب هم آن‌ها را در لیست گروه‌های تروریستی خود قرار داده‌اند.

البته همین گروه‌ها در طول حدود ۳ سال گذشته، با کمک‌های سخاوتمندانه غرب و کشورهائی چون عربستان و قطر تا این حد قدرت گرفته‌اند.

خانم ها به هیچ وجه این نوشیدنی را نخورند!
گروه مرتبط: لطفا" خانم ها بخوانند!

با وجود مزایای فراوانی که مصرف شیر برای سلامت افراد به ویژه بانوان دارد اما برای گروه خاصی از بانوان مصرف زیاد آن به صورت خالص توصیه نمی‌شود.

گفتنی است، تحقیقات نشان داده است دخترانی که در روز دو یا چند لیوان شیر مصرف می‌کنند تا 20 درصد بیشتر از سایر دخترانی که تنها روزی یک لیوان شیر مصرف می‌کنند در معرض ابتلا به "آکنه‌های پوستی" قرار دارند.

 

پژوهشگران علل خاصی از جمله عدم وجود چربی در شیر، خالصی قند موجود در شیر و یا هورمون‌هایی که در شیر ترشح می‌شوند را از جمله عللی می‌دانند که می‌توانند سبب ایجاد آکنه در افراد شود و به ویژه در قرارهای کاری یا مهمانی‌ها باعث "کاهش اعتماد به نفس" آنها شود.

 

دانشمندان و متخصصان پوست و مو برای رفع این مشکل در ایجاد آکنه‌های پوستی به دختران نوجوان توصیه می‌کنند به جز یک لیوان شیر در طول روز در باقی ساعات برای رفع نیاز بدن به لبنیات از سایر فرآورده‌های مشتق شده از شیر مانند ماست، بستنی، پنیر، کره، خامه و نظایر این مواد غذایی استفاده کنند زیرا "مولکولهای چربی" شیر در این حالت شکسته می‌شود و در نتیجه مشکلاتی مانند آکنه‌های پوستی کمتر به وجود می‌آید.

خانم ها به هیچ وجه این نوشیدنی را نخورند!
گروه مرتبط: لطفا" خانم ها بخوانند!

با وجود مزایای فراوانی که مصرف شیر برای سلامت افراد به ویژه بانوان دارد اما برای گروه خاصی از بانوان مصرف زیاد آن به صورت خالص توصیه نمی‌شود.

گفتنی است، تحقیقات نشان داده است دخترانی که در روز دو یا چند لیوان شیر مصرف می‌کنند تا 20 درصد بیشتر از سایر دخترانی که تنها روزی یک لیوان شیر مصرف می‌کنند در معرض ابتلا به "آکنه‌های پوستی" قرار دارند.

 

پژوهشگران علل خاصی از جمله عدم وجود چربی در شیر، خالصی قند موجود در شیر و یا هورمون‌هایی که در شیر ترشح می‌شوند را از جمله عللی می‌دانند که می‌توانند سبب ایجاد آکنه در افراد شود و به ویژه در قرارهای کاری یا مهمانی‌ها باعث "کاهش اعتماد به نفس" آنها شود.

 

دانشمندان و متخصصان پوست و مو برای رفع این مشکل در ایجاد آکنه‌های پوستی به دختران نوجوان توصیه می‌کنند به جز یک لیوان شیر در طول روز در باقی ساعات برای رفع نیاز بدن به لبنیات از سایر فرآورده‌های مشتق شده از شیر مانند ماست، بستنی، پنیر، کره، خامه و نظایر این مواد غذایی استفاده کنند زیرا "مولکولهای چربی" شیر در این حالت شکسته می‌شود و در نتیجه مشکلاتی مانند آکنه‌های پوستی کمتر به وجود می‌آید.

امام حسن عسگری(ع) پرچمدار مکتب مهدوی
تلاش امام یازدهم برای برخورد با انحرافات فرهنگی و سیاسی

امام حسن عسکری در سال 232 هجری قمری در مدینه به دنیا آمدند و در عمر کوتاه 29 سال خود قدم های مهم و تأثیر گذاری در جهت نشر و ترویج اسلام ناب محمدی برداشتند به همین خاطر حکام ستمگر عباسی، وجود این امام همام را برتابیدند و ایشان را در سن 29 سالگی به شهادت رساندند.

امام حسن عسکری(ع) داناترین وزاهدترین انسان عصر خود بودند

دوران زندگی امام حسن عسکری(ع) در دو شهر مدینه و سامرا سپری شد و ایشان 13 سال اول زندگی خود را در مدینه گذراندند و سپس به سامرا مهاجرت کرده و 16 سال در این شهر اقامت داشتند و نکته قابل توجه درباره زندگی امام حسن(ع) آن است که ایشان سه سال از مدت شش سال امامت خود را در زندان های عباسی سپری کردند که این امر نشان از نگرانی حکام آن دوران از روشنگری های امام حسن عسکری(ع) بوده است.

امام حسن عسکری(ع) به اتفاق نظر دشمنان و دوستان اهل بیت، داناترین وزاهدترین انسان عصر خود بودند و هر کس که با ایشان معاشرت می کردند به مقام علمی آنان پی می بردند و حتی برخی عناصر حاضر در دستگاه عباسی نیز همواره از ایشان با احترام یاد می کردند.

 

دوران امام حسن عسکری(ع) دوران اوج گیری قدرت عباسیان بود به همین دلیل جو خفقان و عدم آزادی نشر مفاهیم شیعی در جامعه آنروز وجود داشت، به طوری که حکومت اموال شیعیان را مصادره و در اختیار دشمنان تشیع قرار می داد و امام حسن و اصحاب ایشان مورد مراقبت های شدید دستگاه عباسی قرار داشتند، به همین خاطر این امام همام فعالیت های فرهنگی را در دستور کار خود قرار دادند و در این زمینه تحولات جدی در علوم دینی ایجاد کردند.

در زمان امام یازدهم تعلیمات عالیه قرآنی و نشر احکام الهی و مناظرات کلامی جنبش علمی خاصی را تجدید کرد و امام حسن عسکری (ع) توانستند با بهره گیری از تعالیم حیات بخش کلام وحی راه مستقیم عترت و شیوه صحیح تفسیر قرآن را به مردم و به ویژه برای اصحاب بزرگوارش روشن کنند.

مقابله امام حسن عسکری(ع) با انحرافات دینی و معرفتی

حجت الاسلام حجت الله اسماعیلی در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: امام حسن عسکری(ع) اگرچه دوران امامتشان کوتاه بود اما در همین مدت نیز ایشان تأثیرات شگرفی را در احیای معارف اسلامی ایجاد کردند.

امام جمعه قرچک افزود: پس از شهادت امام رضا(ع)، حکومت عباسی، شیعیان و امامان معصوم را در بدترین تنگناها قرار داده و انحرافات اساسی در مبانی دینی و معرفتی اسلام به وجود آوردند اما امام حسن(ع) با رویکرد فرهنگی با این انحرافات مقابله کرده و مبانی تشیع را حفظ کردند.

وی ادامه داد: با توجه به خفقان حاکم در زمان امام حسن عسکری(ع) ایشان به تربیت شاگردان متعهد و متخصص پرداخته و با اعزام آنان به بلاد و کشورهای دیگر زمینه آشنایی مردم سایر نقاط جهان را با معارف اسلامی آشنا ساخته و زمینه معرفی امام عصر(عج) به عنوان امام دوازدهم را نیز فراهم کردند.

 

اسماعیلی اضافه کرد: امام حسن عسکری(ع) در سن 22 سالگی به امامت رسیدند و از همان ابتدای امامت خود تحت شدیدترین مراقبت های مأموران عباسی قرار داشتند به طوری که ایشان حتی برای زیارت و برخی امور خود نمی توانستند از منزل و محل اقامت خود خارج شوند، به همین خاطر این امام همام از هر فرصت کوچکی برای پیشبرد مبانی اسلامی استفاده می کردند.

این مسئول عنوان کرد: عباسیان برای شناسایی جانشین امام عسکری(ع) حساسیت و توجه فوق‌العاده‌ای نشان می‌دادند، آنان بنا به روایات و اخبار متواتر شنیده بودند که مهدی موعود(ع) که حکومت‌های خودکامه را نابود می‌سازد، از نسل امام حسن عسکری(ع) است، عباسیان برای جلوگیری از ادامه نسل آن حضرت دست به اقدامات بسیاری می‌زدند، لذا سیاست اندیشمندانه امام عسکری‌(ع) در این خصوص، مخفی نگه داشتن فرزند خود از دیگران چه قبل از تولد و چه بعد از آن بود. اهتمام امام عسکری‌(ع) به مخفی نگه داشتن این راز تا بدان جا بود.

امام حسن عسکری(ع) وظیفه مسلمانان در دوران غیبت را تبیین کردند

حجت الاسلام سید مهدی محمودی نیز در گفتگو با مهر اظهار داشت: امام حسن عسکری(ع) در شرائط سخت و دشواری به مقام امامت رسیدند زیرا از طرفی جو خفقان توسط حکام عباسی در جامعه اسلامی حکمفرما بود و از طرف دیگر ایشان باید زمینه امامت حضرت حجت و وظیفه مسلمانان در دوران غیبت را تبیین می کردند.

مدیر حوزه علمیه امام صادق(ع) افزود: جامعه اسلامی که از زمان نبی مکرم اسلام تا زمان امام حسن عسکری(ع) همواره بدون واسطه با نائب خداوند بر روی زمین سخن می گفتند اکنون باید خود را برای دوران غیبت صغری و کبری امام زمان(عج) آماده می کردند که این امر به سادگی میسر نمی شد.

 

وی ادامه داد: امام یازدهم با توجه به رویکرد فرهنگی و تبیینی خود، شاگردانی را پرورش دادند و به عنوان نماینده امام به مناطق مختلف جهان فرستادند تا هم به گسترش فرهنگ اسلامی بپردازند و هم زمینه را برای دوران پس از غیبت امام زمان(عج) فراهم آوردند.

محمودی اضافه کرد: با وجود فشارها و کنترل‌های شدید و بی‌وقفه عباسیان، امام حسن عسکری(ع) یک سلسله اقدامات مؤثر در جهت حفظ اسلام انجام دادند که می‌توان تشکیل حوزه علمیه، ارتباط با پیروان خود در مناطق مختلف به‌‌طور سری و پنهانی، تربیت شاگردان متعدد برای تقویت فکری و معنوی شبکه ارتباطی وکالت، پشتیبانی مالی از شیعیان و محبان و آماده‌سازی شرایط برای دوران غیبت اشاره کرد.

این کارشناس مذهبی عنوان کرد: محدودیتهای وسیع و همه جانبه علیه امام حسن عسکری(ع) و سرکوب و ترور افراد متهم به جانبداری از خاندان رسالت، مانع از فعالیتهای امام(ع) نشد، زیرا صفحات تاریخ شاهد حضور علمی و فرهنگی امام در متن زندگی مردم آن عصر است که نقل صدها سخن و نامه بوده و آثار پر برکت علمی و دینی نیز این حضور را اثبات می کند.

وی تأکید کرد: گروه ها و فرقه های منحرف مذهبی، از بزرگترین عوامل اختلاف و پراکندگی در بین مسلمانان بودند که از زمان امیر مؤمنان(ع) به بعد شاهد تأسیس و حضور این گروهها هستیم و ائمه معصوم(ع) هر کدام بنا به مصالح و اقتضای عصر و زمان، شیوه هایی را در برخورد با این گروهها انتخاب می کردند و و همواره برای طرد و نفی آنان تلاش داشتند و امام عسکری(ع) نیز همانند اجداد بزرگوارش با گروه های حق ستیز، موضعی تند و قوی داشت.

آیا امام زمان فرزندی به نام «صالح» دارد؟

یکی از سۆالاتی که پیرامون امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) به ذهن می رسد این است که آیا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) فرزندی به نام صالح دارند که او را «اباصالح» می خوانیم و یا دلیل دیگری برای دادن این کنیه به حضرت وجود دارد؟

معنای لغوی «اباصالح»
کلمه "اب" در لغت عرب به معنای پدر آمده است. بدین جهت برخی از مردم تصور می کنند که عبارت اباصالح در حالت ترکیبی باید به معنای پدر صالح باشد تا معنی و مفهوم جمله صحیح گردد.
برای رفع این شبهه برخی از مۆمنین هم در مقام جواب برآمده و چنین اظهار داشته اند که: چون امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) با تشکیل زندگی خانوادگی، فرزندی به نام صالح دارند، بدین جهت او را با کنیه اباصالح می خوانیم. به نظر می رسد که اینگونه جواب ها از حقیقت پرده برنمی دارد، چون راهی برای درک چگونگی زندگی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) و پی بردن به این موضوع که آیا آن حضرت به طور یقین فرزندی به نام صالح دارند یا نه، وجود ندارد.

این سخن صحیح نمی باشد زیرا:
اوّلا: با جستجو و تفحّص در میان کنیه های نقل شده برای حضرت مهدی (علیه السلام) در کتابهای معتبر، چنین کنیه ای نقل نشده است، بلکه به نظر میرسد این کنیه بر اثر کثرت استعمال در میان مردم، معروف شده است، و در بعضی از مجلاّت و کتابها که در پاسخ از این سۆال مطالبی گفته شده است، بیشتر جنبه های ذوقی و استحسانی، با احتمالاتی بدون ذکر سند و دلیل در نظر گرفته شده است، مثلا: گفته شده است که این کنیه ممکن است از آیه شریفه (وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِنم بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الاَْرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّــلِحُونَ) گرفته شده باشد.

و یا می گویند: چه مانعی دارد که ما به آن حضرت بگوئیم أبا صالح یعنی پدر تمام نیکی ها و خوبی ها؟ وممکن است برخی استدلال کنند به احادیثی که در آنها واژه أبا صالح و صالح بکار رفته است.
در کتاب من لا یحضره الفقیه چنین آمده است: «امام صادق(علیه السلام)فرمود: هرگاه راه را گم كردى صدا بزن یا صالح! یا بگو: یا أبا صالح راه را به ما نشان دهید، خداوند شما را رحمت كند».
ممکن است کنیه ابا صالح بدین جهت باشد که امام زمان (علیه السلام) پدر و مجری اصلاح جامعه است، یعنی او تنها کسی است که به اذن خدا جامعه بشری را اصلاح خواهد نمود.

امّا مرحوم مجلسی (رحمه الله) در حکایات و داستانهای اشخاصی که امام زمان (علیه السلام) را دیدهاند «قضیهاى را از پدرش نقل میكند و او نیز از شخصى بنام امیر اسحاق استرآبادى كه چهل مرتبه با پاى پیاده به حجّ مشرّف شده بود نقل می كند كه در یكى از سفرهایش قافله را گم كرد و متحیّر با حالت عطش و بىآبى مانده بود، سپس صدا زد یا صالح یا أبا صالح ما را راهنمایى بفرما، ناگاه شخص سوارهاى را از دور دید كه آمد و او را راهنمایى كرد و به قافله اش رساند، وى میگوید: پس از آن قضیّه من متوجه شدم كه او حضرت مهدى(علیه السلام) بوده است.»
روشن است که این قضیه ارزش علمی و استدلالی ندارد، و صرفاً داستانی بیش نیست، زیرا معلوم نیست که شخص مورد نظر واقعاً امام (علیه السلام) را دیده باشد.

ثانیاً: با توجّه به معانی مختلف کلمه «أب» در لغت عرب که تنها به معنای پدر نیست، بلکه به معنای صاحب و غیر آن نیز آمده است، و همچنین در روایتی از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) آمده است که فرمود: «من و على پدران این امتیم»، می توان استفاده نمود که مقصود از این کنیه معنای پدرِ فرزندی به نام صالح نیست، بلکه أبا صالح یعنی کسی که افراد صالح و شایسته در اختیار دارد.

و نیز ممکن است کنیه ابا صالح بدین جهت باشد که امام زمان (علیه السلام) پدر و مجری اصلاح جامعه است، یعنی او تنها کسی است که به اذن خدا جامعه بشری را اصلاح خواهد نمود.

القاب و صفات و کنیه هایی که برای پیامبر اسلام و اهل بیت آن حضرت در روایات و دعاها به کار رفته است هر کدام معنی و مورد خاصی دارند، مثلا کلمه «امین» که یکی از القاب معروف پیامبر اسلام (صلی الله علیه واله) است به طور یقین به خاطر امانتداری و امین اسرار و اموال مردم بودن به آن حضرت گفته شده است.

هدف از به کار بردن کنیه «اب» و «ام» برای افراد، اثبات پدر یا مادر بودن آن اشخاص است نسبت به مضاف الیه شان، مانند ابوالحسن (پدر حسن)، ابو جعفر (پدر جعفر)، ام داوود (مادر داوود)، لکن از نظر لغت عرب این طور نیست که کلمات یاد شده (اب و ام) همیشه به معنای پدر و مادر باشد، بلکه گاهی به معنای صاحب و مالک و کنه و اساس شی ء می باشد مانند: ابوالفضل، ابوتراب، ام القری، ام الفساد و امثال آن که به طور یقین هیچ کدام آنها در معنای پدر و مادر به کار نرفته است.

 

چون حضرت ابوالفضل (علیه السلام) پسری به نام فضل نداشته است که ابوالفضل - در این مورد - به معنای پدر فضل باشد. امیرالمومنین (علیه السلام) نیز فرزندی به نام تراب نداشته است که آن حضرت پدر تراب باشد و همچنین است کلمه ام القری که کنیه معروف شهر مکه است، چرا که شهر مکه فرزندی نداشته است که مادر آن باشد.
بنابراین با عنایت به مطالب فوق و احتمالات متعدّد، نمی توان از این کنیه بر ازدواج و داشتن فرزند برای آن حضرت استفاده کرد.

مرحوم مجلسی (رحمه الله) نیز در این رابطه داستانی در بحار الأنوار نقل کرده است،، در حالیکه با رجوع به آن احادیث و دقّت در آنها معلوم میگردد، صالح یا أبا صالح نام جنّی است که مأموریت دارد تا اشخاص گمشده را هدایت و راهنمایی کند

امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) را چه وقت «اباصالح» بخوانیم؟
شکی نیست که وقتی با خداوند متعال مناجات می کنیم و نیازها و احتیاجات خود را به محضر مقدسش عرضه می داریم همسو و متناسب با نیازمان نام ها و صفات مقدس او را بر زبان می آوریم. مثلا در مقام طلب مغفرت از ساحت مقدس خداوند متعال او را «یا غفار» و در مقام طلب نمودن روزی حلال و فراوان با کلمه «یا رزاق»، و در مقام درخواست ثبات قدم و استوار و پایدار ماندن در راه حق او را با جمله یا «مقلب القلوب و الابصار» و امثال آن می خوانیم.

بنابراین برای اجابت دعا و قبولی مناجات با خداوند متعال، راه و رمز و اوقات و ساعات خاصی وجود دارد که پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله) و اهل بیت آن حضرت آنها را در میان احادیث و روایات معتبر به ما تعلیم فرموده اند به گونه ای که حتی دعای صبح و شام و دعای اول و آخر هفته و ماه و سال و چند و چون آن را هم یاد داده اند حال باید دید که دعای معروف گم شدگان در صحرا و بیابان را که در روایات آمده است و همچنین کنیه معروف اباصالح (عجل الله تعالی فرجه) را در کجا و چه وقت باید خواند؟

از امام باقر (علیه السلام) و همچنین از امام صادق (علیه السلام) روایت کرده اند که فرمود: «اذا ضللت فی الطریق فناد «یا صالح» او «یا ابا صالح» ارشدنا الی الطریق رحمکم الله» «اگر در دشت و صحرا از جاده منحرف شده و راه گم کردید پس «صالح» و یا «اباصالح» را صدا کن و بگو: «ای صالح» و یا بگو «ای اباصالح» ما را دریابید و راه را بر ما نشان دهید، خداوند شما را رحمت فرماید.» ( محدث نوری، نجم الثاقب، ص 405، انتشارات مسجد جمکران.)

و روی همین اساس است که علمای ربانی و مۆمنین پیرو اهل بیت (علیهم السلام) در جلسات و اجتماعات معنوی و پر شورشان، آن هم نه فقط در حال گم شدن در دشت و صحرا، بلکه در همه گمراهی های فکری و عملی و علمی و نابسامانی های مادی و معنوی در غیبت کبری، امام زمان اباصالح (عجل الله تعالی فرجه) را به کمک و یاری می طلبند.

منابع:
مۆسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)
سایت شیعه نیوز
کتاب مناجات منتظران، دکتر سید محمد بنی هاشم

نام چند نفر از انبیا در قرآن آمده و آیا در قرآن نشانه‏اى بر وجود انبیاى دیگر هست؟
به گفته‏ ى روایات، تعداد انبیا 124 هزار نفر بوده‏اند؛ امّا در قرآن تنها نام 26 نفر از آنان بیان شده است.
آیه‏ى 78 سوره‏ى غافر بیانگر این است كه انبیاى بسیارى بوده‏اند كه نامشان در قرآن بیان نشده است. «و لقد أرسلنا رسلاً من قبلك منهم من قصصنا علیك و منهم من لم نقصص علیك

بزرگ‏ترین نعمت كدام است؟
گرچه از نگاه و دیدگاه بعضى، بزرگ‏ترین نعمت، زندگى همراه با رفاه و امكانات و مقام و ثروت و قدرت و محبوبیّت است؛ امّا حقیقت این است كه بزرگ‏ترین نعمت آن است كه انسان را به هدف واقعى برساند.
كسى كه انواع نعمت‏ها را داشته باشد؛ ولى به هدف نرسد، مثل كسى مى‏ماند كه انواع ماشین‏ها را دارد، ولى خود در خیابان‏ها سرگردان است.
بنابراین، بزرگ‏ترین نعمت، هدایت الهى و معرفت و اطاعت كامل و داشتن هادیان معصوم و نجات از هوسهاى درونى و طاغوت‏هاى بیرونى است.
قرآن مى‏فرماید: «اتممت علیكم نعمتى و رضیت لكم الاسلام دینا»(مائده، 3.) یعنى با آمدن قرآن و پیامبر اسلام و تعیین رهبرى معصوم براى بعد از پیامبر نعمت بر مردم تمام و دین كامل و خدا راضى شد و در ذیل آیه «ثمّ لتسئلنّ یومئذ عن النّعیم»( تكاثر، 8)
همچنین امام رضاعلیه السلام فرمود: مراد از نعمت، ولایت ما اهل بیت است، خواه در رفاه و زندگى باشد یا در تلخى و شهادت.
با این نگاه است كه فرزند 13 ساله‏ى امام حسن مجتبى‏علیه السلام (حضرت قاسم) در كربلا در پاسخ به عموى خود مى‏گوید: مرگ براى من از عسل شیرین‏تر است؛ زیرا حق را فهمیدم و رهبرم امام معصوم است و هدفم مبارزه با ظلم و جانم را با خدا معامله مى‏كنم.

مهم‏ترین دعا چیست؟
تنها دعایى كه بر هر مسلمانى واجب است كه آن را در واجب‏ترین اعمال خود - نماز - روزى ده مرتبه بگوید، دعاى «اهدنا الصّراط المستقیم» است؛ بنابراین، درخواست هدایت به راه مستقیم، مهم‏ترین دعاست.
آرى، در مقابل راههاى متعدّدى كه در برابر انسان قرار دارد، (راه هوسهاى خود و دیگران، راه وسوسه‏هاى شیطان، راه نیاكان و پیشینیان، راه طاغوت‏ها، راه توقّعات و انتظارات این و آن و راه خدا و اولیاى او) انسان هر لحظه و براى هر چیزى باید از خدا استمداد جوید كه او را به راه مستقیم هدایت كند.
راه مستقیم راه خدا و اولیاى خداوند و بندگان مخلص خداست.
براى اطمینان به راه خدا، باید پیرو و دنباله‏رو اولیاى خدا باشیم، چنانكه در زیارت جامعه مى‏خوانیم: هركس به شما (اهل بیت) متوسّل شد، به خدا متوسّل شده است. «مَن اعتصم بكم فقد اعتصَم باللّه» و در قرآن مى‏خوانیم: هركس به خدا متوسّل شد به راه مستقیم هدایت شده است. «و من یعتصم باللّه فقد هُدِىَ الى صراط مستقیم»( آل عمران، 101.)
در روایات، راه مستقیم، راه توحید، قرآن و فطرت سالم، معرفى شده است.(تفسیر نور، ج 1، ص 30.)
شكّى نیست كه تقاضاى راه مستقیم حتى بر اولیاى خدا نیز لازم است؛ زیرا اولاً؛ ماندگارى در راه مستقیم، غیر از پیدا كردن راه مستقیم است. چه بسیار افرادى كه به راه مستقیم هدایت مى‏شوند؛ ولى پایدار نمى‏مانند؛ یعنى بعد از ایمان، منحرف مى‏شوند. «آمنوا ثمّ كفروا...»(نساء، 137.)
ثانیاً؛ هدایت شدن نیز درجات و مراحلى دارد، همان‏گونه كه نور ضعیف و قوى دارد، بنابراین افراد هدایت شده، باید به فكر هدایت برتر و بیشتر باشند. «زادهم هُدى»(محمّد، 17)
ثالثاً؛ ممكن است افرادى در بعضى امور در راه مستقیم باشند؛ ولى نسبت به مواردى در راه نباشند و لذا باید براى رسیدن به جامعیت راه مستقیم از خداوند كمك بخواهیم. مثلاً؛ انتخاب شغل، دوست، رشته تحصیلى، همسر، عقاید، عمل، اخلاق، رهبر، نماینده، چگونگى در آمد و مصرف آن، ستایش، انتقاد، محبت، قهر، صلح، جنگ، خوردن، قضاوت، انفاق، عبادت، اقتصاد، سیاست، روابط و در همه امور بدون الگوى صحیح و كامل نیست؛ لذا انسان نیاز به الگوى كامل و بدون نقص دارد كه همان انبیا و اوصیا هستند.

چرا خدا به ستمگران و گنهكاران مهلت مى‏دهد؟
سازمان آب و برق، به تمام منازل آب و برق مى‏رساند، این صاحبان منازلند كه مى‏توانند از این آب و برق استفاده صحیح كنند یا نادرست.
خداوند انسان را آزاد و مختار آفرید و همه گونه امكان رشد را در اختیار او گذاشت، اگر انسان با علم و آگاهى راه بدى را انتخاب كرد، مقصّر خود اوست.
امّا چرا خداوند جلوى چنین انسان‏هایى را نمى‏گیرد، زیرا:
اگر همین كه انسان بناى ناسزا و دروغ گفتن داشت، خداوند او را لال كند و همین كه بناى سیلى زدن به مظلوم داشت، دست او فلج شود، همین كه بناى نگاه بد داشت چشمش كور شود و... آیا این انسان كه از روى ناچارى خلاف نكرده، قابل ستایش است؟ ارزش انسان زمانى است كه با اختیار خودش، آزادانه و آگاهانه كارى را انجام دهد و یا از خلافى دست بردارد.
اگر دست انسانى را با طناب بستند و از جیب او پول درآوردند و خرج كردند، نمى‏توان گفت آن دست بسته، مرد سخاوتمندى است و اگر مرد نابینایى، به نامحرم نگاه نكرد، نمى‏گویند چه انسان پاكى.
آرى، خداوند مى‏خواهد انسان‏ها آزاد باشند تا خود راه خیر و خوبى یا راه شرّ و بدى را انتخاب نمایند و عمل كنند.

سعه صدر چیست؟
«سعه صدر» به معناى داشتن روح بزرگ است كه همچون لاستیك تراكتور از امواج رد شود و تاب بر ندارد در حالى كه افراد عادى مثل لاستیك دوچرخه، با اولین موج تاب برمى‏دارند.
حضرت على علیه السلام مى‏فرماید: «آلَةُ الرّیاسة سعة الصَّدر»،(نهج‏البلاغه، حكمت‏176.) شرط لازم براى پذیرش هر مسئولیّتى، سعه‏صدر است.
دعاى حضرت موسى علیه السلام پس از رسیدن به مقام نبوّت، سعه صدر بود كه از خداوند خواست: «رَبّ اشَرح لى صَدرى»(سوره طه، آیه 27.) البتّه موسى از خدا درخواست كرد و خدا به او عطا نمود، ولى خداوند قبل از اینكه پیامبر درخواست كند، به او سعه صدر داد و فرمود: «ألم نَشرَح لك صَدرك»( سوره انشراح، آیه 1.)