تبیان، دستیار زندگی

هنگامی که در سال 1950 فیزیکدانی به نام انریکو فرمی با همکاران خود در آزمایشگاه ملی لس آنجلس به پژوهش مشغول بود، به شدت در خصوص احتمال زندگی هوشمندانه در سایر قسمت های گیتی به فکر فرو رفت.
فرمی، یکی از دانشمندان خبره عصر خود، اذعان کرد که اندازه و سن گیتی به مفهوم تمدن پیشرفته ای استحاوی یک کهکشان است، همانگونه که حاوی بشریت بوده و این بشر به اکتشاف زمین مبادات کرده. اما اگرتمدن کهکشان برون زمینی وجود داشته باشد، پس کجا واقع شده است؟

برخی ها معتقدند که برنامه مزبور، که تناقض فرمی نامیده می شود، بدین معناست که جوامع فرا زمینی پیشرفته، یا بسیار کمیابند یا اصلا وجود ندارند. سایرین چنین استنباط کردند که بایستی از خود بگذرند و تا اوج نابودی پیشروی کنند تا به ستارگان برسند.
اما در این هفته گروهی از محققان، راه حل دیگری برای تناقض فرمی پیشنهاد کردند؛ آن تمدن های فرازمینی، کهکشان های مستعمره ندارند زیرا رشد فزاینده تمدن جهت پیشبرد چنین هدفی دوام نخوهد داشت.
محققان عقاید خود را " راه حل تداوم پذیر " نامیدند و در ادامه افزودند: مشاهده نکردن هوش فرازمینی با این احتمال تشریح می شود که رشد و توسعه فزاینده، الگوی تکامل تداوم پذیر برای تمدن هوشمند محسوب نمی شود.
 
محققان نتیجه گیری های خود را بر اساس بررسی تمدن خودمان به دست آوردند. از لحاظ تاریخی، رشد سریع جوامع به معنای رکود سریع منابع و فرسایش محیطی می باشد و معمولا نتایج اسفناکی به همراه دارد.
آنها بر مثال "جزیره شرق" تاکید کردند، مناطقی که رکود منابع در آن احتمالا منجر به سقوط جمعیت بومی شده است، و آنها چنین نتیجه گیری کردند، در حالیکه نمونه های بارزی از رشد تداوم از جمله مردم کونگ سان وجود دارد، رشد فزاینده جکعیت و توسعه فضایی یک جامعه تقریباً همواره با رشد غیر قابل دوام و سقوط نهایی می باشد.
این اصل دلالت بر تمدن جهانی جدید ما دارد. از آنجایی که منابع زمین محدود هستند و با سرعت ثابتی اشعه های خورشیدی دریافت می کنند، تمدن بشری نمی تواند به صورت نا متناهی تداوم یابد، اما حتی اگر ما زنده بمانیم و همگام با تمدن پیشرفت کنیم، شاید در گردآوری کهکشان با مشکلاتی مواجه شویم و اگر این محدودیت ها بر ما غائب شوند، شاید بر سایر تمدن ها غائب و فایق شده اند!
اما راه حل های تداوم پذیر بدین معناست که هوش فرازمینی در اینجا وجود ندارد. جوامع برون مرزی با رشد اندک، با امواج رادیویی و سایر طول موج ها رابطه برقرار می کنند، بنابراین برنامه های اخیر SETI هنوز با معنا و معقول هستند، یا ETI علایم زیست محیطی در اتمسفر سیاره ایجاد می کند، سرنخ های طیفی که بر روی زمین قابل ردیابی هستند و حتی بوسیله تلسکوپ های شناساگر سیارات قابل رویت هستند.
راه حل تداوم پذیر همچنین این امکان را فراهم می کند که تمدن های پیشرفته در حقیقت کهکشان ها را گردآوری کرده و سپس با سرعتی باور نکردنی از بین ببرند.
و برخی از تمدن ها نیز سفینه های فضایی فاقد سرنشین به ستارگان ارسال کردند، که پژوهشی برای ساخته های برون مرزی (SETA) در بین منظومه شمسی ما به دنبال داشت که به اندازه SETI مبتنی بر امواج رادیویی حائز اهمیت بود. پژوهش های امواج رادیویی یا ردیاب های مرئی در سفینه های منظومه شمسی ما قرار گرفته اند، دقیقا مشابه سنگ های سیاه و عظیم الجثه که آرتور سی کلارک در سال 2001 در اودیسه به آن اشاره کرده بود، به هر حال، اکتشاف ساخته های بشری از تمدن های برون مرزی با رشد اندک نمونه ای از "تکامل تداوم پذیر" در مقیاس کهکشانی می باشد.

منبع : سایت آسمان شب ایران

استفاده از روش استرومتری جهت یافتن سیاراتی که به دور ستارگان دیگر می چرخند حدود 50 سال به طول می انجامید اما تا کنون چیزی جز یک سیاره بیرونی یافت نشد. اما در نهایت اخترشناسان سیاره ای دقیقاً به اندازه مشتری تحت عنوان VB10B و با استفاده از همین روش یافتند.

استرومتری فرآیندی دشوار بوده و نیازمند محاسبات دقیقی در دوره طولانی می باشد. پس چرا ما به طور مستمر فعالیت خود را دنبال می کنیم؟

استفان پراودو، ستاره شناس معروف خاطر شناس کرد که:

شیوه مزبور جهت پی بردن به شکل منظومه خورشیدی نظیر مجموعه ما بسیــار مطلوب است و شاید این منظومه ما باشد که وجود سایر اراضی و کیهان ها را مخفی کرده است در ادامه نیز افزود: "ما سیاره ای مشابه مشتری در همان فاصله نسبی سیاره مشتری خود، مشاهده کردیم. سیاره ای در مجاورت ستاره ای کوچک! 
این امکان وجود دارد که ستاره مزبور سیارات سنگی نیز داشته باشد.  زیرا بیش از 7 تا از این10 ستاره کوچک هستند، به این معنا که سیارات بیش از آنچه که ما تصور می کردیم، هستند.

یافته ها حاکی از این حقیقت هستند که استرومتری، شیوه مطلوبی برای کشف سیارات در هر دو نوع تلسکوپ های زمینی و فضایی است؛ برای مثال، شیوه مشابهی به وسیله سیم لایت اسفاده شده، اصطلاحی که ناسا آن را توسعه داد جهت ماموریت های فضایی که اخیرا کشف شده اند.

سیاره اکتشافی چیزی در حدود 20 سال نوری با صورت فلکی اکیولا فاصله دارد و گازی است.عظیم و شش براب از مشتری بزرگ تر که در فاصله ای مناسب به دور ستاره مادر می چرخد و به همین علت آن را " مشتری سرد " می نامند، دقیقا شبیه سیاره ما، دمای داخلی سیاره تقریباً اندازه دمای زمین است.

ستاره ی سیاره یافت شده  بسیار کوچک است، به همین دلیل آن را کوتوله می نامیم و تنها یک بیستم خورشید ماست، اما به اندازه ای است که می تواند ذرات را در مرکز منتشر کند و مانند ستارگان بدرخشد. سالها، کوچک ترین ستاره شناخته شده قلمداد می شد و اکنون این کوتوله یک عضو جدید  پیدا کرده است.

منبع : سایت آسمان شب ایران

در سال 1995 زمانی که اولین سیاره ی فرا خورشیدی کشف شد،دوران جدیدی پا به عرصه ی علم ستاره شناسی گذاشت. تا کنون 346 سیاره فرا خورشیدی کشف شده است که به دورستارگانی به غیر از خورشید ما در گردش اند. ولی مطالعات جدید نشان می دهد که محققان به یک دلیل باید سیاراتی بیشتر از آنچه تا به امروز کشف کرده اند پیدا می کردند. بعضی از آنها به درون ستاره ی مادر کشیده شده اند یا توسط آن بلعیده شده اند یا بر اثر کشندهای شدید گرانشی متلاشی شده اند.

ستاره شناسان می گویند که بیشتر سیارات فراخورشیدی زمین مانند که تا به حال کشف شده اند به طور اجتناب ناپذیری در آینده توسط ستاره ی مادر نابود خواهند شد.

این نظریه که نیروهای گرانشی باعث برخورد سیارات به ستاره ی مادر می شوند و اخیرا توسط مدل های کامپیوتری و بارنس و تیم ایشان پیش بینی شده است،اکنون شواهدی در دست دارد که نشان می دهد این برخورد ها تا کنون رخ داده اند.

راری بارنس(Rory Barnes)از دانشگاه واشنگتن می گوید: زمانی که ما به ویژگی ها و حالات سیارات فراخورشیدی که مورد مطالعه قرار گرفتند نگاه می کنیم، متوجه می شویم که این اتفاق تا به اکنون افتاده است. بعضی از فراخورشیدی ها به درون ستاره ی خود افتاده اند.

مدل های کامپیوتری قادر هستند که پیش بینی کنند در یک منظومه در کدام فواصل باید سیاره ای وجود داشته باشد. ولی مشاهدات مستقیم نشان می دهد که در بعضی از منظومه ها جای خالی سیارات گم شده ای وجود دارد که باید در فاصله ی نزدیک به ستاره ی مادر قرار می گرفتند.

ولی به دلیل نزدیکی زیاد سیاره به ستاره ی مادر،هر دو جرم شروع به جذب یکدیگر کرده اند که هر دم این کشش بیشتر و بیشتر می شود و سطح گازی ستاره دچار نوسانات مشخصی می شود.

سرپرست نویسنده برایان جکسون از انستیتوی قمر و سیاره شناسی می گوید: کشندها شکل سطح ستاره را تغییر می دهند. هرچه این نوسانات کشندی قوی تر باشند، ستاره سیاره ی خود را زودتر به درون خود می کشد. بیشتر سیارات فرا خورشیدی کشف شده غول های گازی همانند مشتری هستند، هرچند که آنها بسیار پر جرم تر هستند. اوایل سال جاری ستاره شناسان سیاره ای زمین مانند و سنگی را با نام CoRoT-7 B کشف کردند که بارها از زمین ما پر جرم تر می باشد.

هرچند این سیاره تنها در فاصله ی 1.5 میلیون مایلی ستاره ی خود در گردش است، بسیار نزدیک تر از فاصله ی عطارد به خورشید است و این مسافتی است که این نگرانی مبنی بر بلعیده شدن توسط ستاره ی مادر را برای ما به وجود می آورد. بارنس می گوید :"دمای سطح این سیاره در حدود 2500 درجه ی فارنهایت است بنابراین چندان محیط دلچسبی برای زندگی نمی باشد" و در زمانی کوتاه از دیدگاه نجومی -یک بیلیون سال یا چیزی در همین حدود CoRoT-7 B نابود خواهد شد.

جکسون می گوید: نابودی اش آرام ولی قطعی و اجتناب نا پذیر خواهد بود.

جکسون می گوید: مدار چنین سیاراتی که مورد کشند های گرانشی قرار می گیرند در طی زمان هایی به طول ده ها میلیون سال به آرامی تغییر می کند. سرانجام چنان به ستاره نزدیک می شوند که ستاره آن ها را متلاشی و نابود می کند.

بنابراین، چه سیاره قبل از رسیدن به سطح ستاره معدوم شود، چه در مدار خود متلاشی شود. در نهایت مدار سیاره با اتمسفر ستاره تلاقی پیدا خواهد کرد و آن را از صحنه ی روزگار محو می کند.

محققان امید دارند که به درک بهتری از اینکه چطور ستارگان سیارات خود را نابود می کنند برسند و اینکه چگونه این پروسه مدار سیاره را تحت تاثیر قرار می دهد.

همچنین محققان می گویند که تحقیق آنها با اکتشاف بیشتر سیارات فراخورشیدی کامل تر می شود و پیشرفت بیشتری خواهد کرد و آنها امید دارند که این سیارات بیشتر به وسیله ی تلسکوپ فضایی کپلر که اختصاصاً برای کشف سیارات فراخورشیدی زمین مانند طراحی شده است کشف شوند.

جکسون نیز امیدوار است که رصدهای بیشتر پرده از رازهای تاثیرات کشندهای گرانشی ستاره ها بر سیاره هایشان بر دارد.

برای مثال او می گوید: سرعت حرکت چرخشی ستارها به دور خود در طول زمان افت می کند، بنابراین ستاره های پیرتر آرام تر به در خود می چرخند. ولی وقتی سیاره ای توسط ستاره اش خورده می شود سرعت زاویه ای سیاره ی خورده شده باعث افزایش سریع سرعت گردش ستاره به دور خودش می شود. بنابراین ما به دنبال ستارگانی می گردیم که نسبت به سن وسالشان گردش سریع تری به دور خود دارند .


منبع : سایت آسمان شب ایران

ستاره ای منظومه خورشید را تهدید می کند
 
اخترشناسان احتمال می دهند یکی از ستاره های هم جوار طی یک میلیون سال آینده عبوری بسیار نزدیک از کنار منظومه خورشیدی زمین داشته باشد که این عبور تاثیرات شدیدی بر روی سیاره های منظومه خواهد داشت.

به گزارش خبرگزاری مهر، این ستاره با نام Gliese 710 قادر خواهد بود مدارهای سیاره ای را در منظومه دچار اختلال کرده و بارانهایی از ستاره های دنباله دار و شهابسنگها را راهی سیاره ها کند.

تخمین اخترشناسان رصدخانه پولکوو در سن پترزبورگ نشان می دهد احتمال برخورد این ستاره با حاشیه خارجی منظومه خورشیدی در حدود 86 درصد است. این تخمین بر اساس اطلاعاتی که توسط فضاپیمای "هیپارکس" آژانس فضایی اروپا جمع آوری شده، به دست آمده است این فضاپیما طی مطالعات خود توانست شتاب و سرعت 100 هزار ستاره را در همسایگی زمین اندازه گیری کرده و فهرستی از این ستاره ها را به وجود آورد.

بر اساس این فهرست 156 ستاره در نزدیکی منظومه خورشیدی قرار دارند که در حال عبور از نزدیکی منظومه هستند و یا به زودی و در آینده عبور خواهند کرد، پدیده ای که به فاصله زمانی دو میلیون سال رخ می دهد در سال 2007 اطلاعات هیپارکس مورد بازبینی قرار گرفته و با محاسبات جدیدی از شتاب ستارگان ترکیب شد.

اخترشناسان با ترکیب مجدد این اطلاعات با اطلاعات پایگاه های اطلاعاتی دیگر دریافتند احتمال عبور بسیار نزدیک 9 ستاره از کنار خورشید بسیار زیاد است و زمانی که ستاره Gliese710 را مشاهده کردند شگفت زده شدند زیرا دریافتند احتمال عبور این ستاره از میان ابر ائورتی که مملو از ستاره های دنباله دار بوده و منظومه خورشیدی را در بر گرفته است، در حدود 86 درصد است.

بر اساس گزارش فاکس نیوز، به گفته آنها فاصله 1.6 سال نوری از منظومه احتمال تاثیرات جدی عبور نزدیک این ستاره را بر روی ساکنان منظومه شدید تر خواهد کرد چنین عبوری با فرستادن بارانی از ستاره های دنباله دار به داخل منظومه خورشیدی و احتمال بالای برخورد این اجرام با سیاره های مختلف منظومه برابر خواهد بود.

 گردآورری :www.akairan.com

فرضیات جدید دانشمندان درباره حضور میکروارگانیسمهای حاضر بر روی "تیتان"بزرگترین قمر سیاره زحل نشان می دهد که موجودات فرازمینی می توانند بسیار بدبو باشند و بنابراین هیچ چیز شاعرانه ای در دیدار انسان با بیگانگان فضایی وجود ندارد. به گزارش خبرگزاری مهر، نتایج بررسیهای محققان موسسه تکنلوژی ماساچوست نشان می دهد که دیدار انسان با بیگانگان فضایی می تواند چندان خوشایند نباشد.

به گفته این محققان، مواد شیمیایی پایه حیات ارگانیسمهای فرازمینی به گونه ای است که این موجودات بوی وحشتناکی دارند که این بو می تواند برای انسان بسیار کشنده باشد.

این دانشمندان فرضیه خود را با بررسی تیتان بزرگترین قمر زحل توسعه دادند. سرپرست این تیم تحقیقاتی که نتایج یافته های خود را امروز سه شنبه 13 آوریل در کنگره نجوم انگلیس در گلاسگوی اسکاتلند عرضه کرد در این خصوص گفت: "حیات نیاز به مایع دارد بنابراین اگر روی تیتان اشکالی از حیات وجود داشته باشد این ارگانیسمها باید برپایه متان مایع و نه برپایه آب به حیات خود ادامه دهند. این بدان معنی است که اساس مواد شیمیایی این موجودات کلا با پایه شیمیایی انسان متفاوت است."

براساس گزارش "اسپیس"، تصاویری که کاوشگر کاسینی در ژانویه 2005 از کوهها، رودخانه ها و دریاچه های متان تهیه کرد نشان می دهند که این قمر زحل از مایع متان و اتان پوشیده شده است.

تیتان دو برابر بزرگتر از قمر زمین بوده و ظاهری مات، یخی و نارنجی رنگ دارد. فاصله این قمر تا خورشید 10 برابر بیشتر از فاصله زمین تا خورشید است و بنابراین دمای سطح آن بسیار پایین و حدود 180- سانتیگراد است.

به گفته این دانشمند، میکروارگانیسمهایی که بتوانند روی تیتان زندگی کنند از مولکولهای سازگار با یک متابولیسم برپایه متان تشکیل شده اند. تنوع عناصر تشکیل دهنده این مولکولها بسیار بیشتر از مولکولهای زمینی است.

همچنین این مولکولها بسیار کوچکتر و از نظر شیمیایی واکنش پذیرتر هستند و برای اینکه بتوانند در متان مایع حل شوند نباید بیشتر از 6 اتم داشته باشند. در حالی که این رقم برای مولکولهای زمینی 10 مولکول است.

از سویی دیگر حدود سه هزار و 400 مولکول می توانند در سطح تیتان وجود داشته باشند که از میان آنها کربن، نیتروژن، اکسیژن، گوگرد و فسفر از همه بیشترند.

این پژوهشگر "ام. آی. تی" در این خصوص توضیح داد: "علاوه بر تمام این مسائل، باید انواع مختلف پیوندها و عناصری را که می توانند به صورت اشکال ناپایدار و غیرعادی وجود داشته باشند مورد بررسی قرار گیرند. انرژی فاکتور دیگری است که می تواند بر روی حیات در تیتان اثر بگذارد. با یک نور خورشید برابر با 10 درصد از نوری که زمین دریافت می کند، انرژی بر روی تیتان یک منبع با ارزش است. بنابراین می توانیم ارگانیسمهایی را تصور کنیم که به آهستگی رشد می کنند."

این محقق در پایان نتیجه گیری کرد: "برخلاف آن چیزی که در فیلمهای هالیوودی نشان داده می شود اگر تنها یکی از این بیگانگان فضایی به یک محیط سازگار با حیات انسان منتقل شود می تواند بلافاصله منفجر شود و بخاراتی را ساطع کند که این بخارات می توانند تمام موجودات پیرامون خود را نابود کنند. در حقیقت این موجودات می توانند بوی وحشتناکی داشته باشند. بنابراین هیچ چیز شاعرانه ای نمی تواند در دیدار فضاییها و زمینیها وجود داشته باشد."

به گزارش مهر، پیش از این اخترشناس رصدخانه سلطنتی انگلیس با تاکید به این نکته که شاید رفتار بیگانگان فضایی با انسان چندان دوستانه نباشد هشدار داد دولتها و سازمان ملل برای کنترل عواقب ارتباط اتفاقی انسان با این موجودات "فعلا خیالی" باید تمهیدات جدی اتخاذ کنند.

این هشدار در پی گفتگوهایی که بر تسریع جستجو برای یافتن بیگانگان یا حیات در خارج از سیاره زمین انجام گرفته، اعلام شده است. "مارک کوکلا" اخترشناس رصدخانه سلطنتی گرینویچ می گوید نتایج برقراری ارتباط با نسلی فرازمینی که هنوز مدرکی از وجود آنها به دست نیامده است لزوما نمی تواند نتیجه ای باشد که انسان به آن امیدوار است و به همین دلیل برای بررسی نتایج احتمالی خوب یا بد باید دولتهای مختلف و سازمان ملل در انجام این مطالعات مشارکت داشته باشند.

موضوع بیگانگان فضایی نخستین بار 51 سال قبل مطرح شد. در حقیقت در 19 سپتامبر 1959 دو فیزیکدان به نامهای "جوزپه کوکونی" و "فیلیپ مورسون" مقاله کوتاهی را در مجله علمی "نیچر" منتشر کردند و در آن نشان دادند که بسامدهای سازگاز با گوش دادن، بسامدهایی هستند که در طول موج بین 18 تا 21 سانتیمتر قرار دارند. روی این بسامدها "اکسی دریل" و "هیدروژن خنثی" ساطع می شوند. تمدنی که می خواهد با بیگانگان ارتباط برقرار کند باید دلایل خوب منطقی برای انتخاب آنها داشته باشد.

عنوان مقاله کوکونی و موریسون، "جستجو برای ارتباطات بین ستاره ای" بود و بیان می داشت: "احتمال موفقیت به سختی قابل ارزیابی است. در هر حال اگر جستجو را آغاز نکنیم، احتمال موفقیت بی شک برابر با هیچ خواهد بود