تبیان، دستیار زندگی

إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ

سوره : الشعراء  آیه شماره : 177

ریشه کلمه : شعب

فعل : شعيب

معنی : يكى از پيامبران، پدر زن موسي

توضیح : اسم مباركش يازده بار در قرآن مجيد آمده است. او به مردم مدين مبعوث شده بود [اعراف:85]. پس از تبليغات طاقت فرسا عده‏اى به شعيب ايمان آوردند و ديگران او را تكذيب كردند سر انجام او و مؤمنان از عذاب نجات بافته و ديگران به غذاب الهي گرفتار گريدند. در مورد عذاب آنه سه آيه به ظاهر متفاوت آمده [هود:94] در [عنكبوت:37] و [شعراء:189] که از مجموع اين سه آيه به دست مى‏آيد، ابر عذاب در آسمان ظاهر شده سپس رعد و برقى مهيب برخاسته به طوري كه از شدّت صداى رعد همه به لرزه افتاده و بيجان شده‏اند و شايد صاعقه هم آنها را گرفته است.