تبیان، دستیار زندگی

شبيه خاطره اي مبهم و هراس انگيز / کنار حوصله ي من نشسته اي برخيز / براي از تو سرودن بهانه لازم نيست / خودت سروده شدي از غمي ملال انگيز / من از بهار و زمستان غزل نمي گويم / به روي چهره تو مانده زردي از پاييز/ نگاه آينه ات آنچنان ترک برداشت / که پچ پچش همه جا پر شده « عجب او نيز... ! » / برو که خسته شدم از حضور سنگينت / از ابتداي غزل گفتمت برو , برخيز.« مريم افضلي»