پرسش

با سلام لطفا شعر زیر را که بخشی از قصیده ای از سعدی است را برای من معنی کنید. در صورت امکان معنی هر بیت را جداگانه بنویسید
فضل خدای را که تواند شمار کرد یا کیست آن که شکر یکی از هزار کرد؟
بحر آفرید و بٌرو درختان و آدمی خورشید و ماه و انجم و لیل و نهار کرد
توحید گوی او نه بنی آدم اند و بس هر بلبلی که زمزمه بر شاخسار کرد
بخشندگی و سابقه ی لطف و رحمتش ما را به حسن عاقبت امیدوار کرد
پرهیزگار باش که دادار آسمان فردوس جای مردم پرهیزگار کرد
هر کاو عمل نکرد و عنایت امید داشت دانه نکشت ابله و دخل انتضار کرد
نا برده رنج ، گنج میسٌر نمی شود مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
بعد از خدای هر چه پرستند ، هیچ نیست بی دولت آن که بر همه ، هیچ اختیار کرد

پاسخ

همراه گرامی. با سلام.
معنی ابات فوق به این شکل است:
۱- هیچ کس نمیتواند فضل و کرم خداوند را بشمارد و نمیتواند حتی شکر یکی از هزاران نعمت خدا را به جای بیاورد.
۲- خداوندی که دریا و خشکی و درخت و انسان و خورشید و ماه و ستارگان و روز و شب را آفریده است.
۳- ذکر توحید خدا( لا اله الا الله) را فقط انسانها نمیگویند بلکه هر بلبلی هم که بر شاخه درختی آواز میخواند خدا را به یگانگی یاد میکند.(منظور این است که همه جان یکپارچه ذکر خدا را میگوید)
۴- بخشندگی و کرم او به ما این امید را میدهد که عاقبت خوبی داشته باشیم.
۵- پرهیزگار باش زیرا خدا بهشت را به انسانهای با تقوا و پرهیزگار اختصاص داده است.
۶- هر کسی که کار خیری نکرد و امیدوار عنایت خدا بود مانند انسان ابلهی است که دانه ای نکاشته و منتظر میوه است.
۷- تا انسان رنج نبرد به چیزهای باارزش نخواهد رسید. کسی به مقصود میرسد که زحمت بکشد.
۸- اگر کسی به جای خداوند هر موجود دیگری را پرستش کند هیچ است و چه انسان بدبختی است که به جای خدا که سرچشمه همه چیز است هیچ را انتخاب کرده است.
منتظر سوالات خوبتان هستم.موق باشید.