پرسش

با سلام مدتی است که مجددا سعی کردم لجام نفسم را در دست بگیرم. لیکن با توجه به موقعیت مناسب سه ماه رجب، شعبان و ماه مبارک رمضان برنامه ریزی کردم و مراقبه بیشتری روی رفتارم انجام دادم، سعی کردم نمازهایم را اول وقت بخوانم، بغیر از نمازهای صبح که اکثرا در آخرین لحظات موفق به خواندنشان میشدم و متاسفانه تک و توکی هم قضا میشدند، سعی کردم که برنامه دعا هم داشته باشم که البته خیلی ضعیف بود ولی در ماه مبارک رمضان تغریبا خوب شد، از طرفی چله ترک گناه هم گرفتم و موفق شدم این چله را در اولین روزهای ماه مبارک به اتمام برسانم و باید به اطلاع برسانم به مدد الهی توانستم یکی از مهمترین گناهانی که با آن دست به گریبان بودم را ترک کنم و همچنین از سایر گناهانم نیز تا حد قابل توجهی کاسته شد. مشکلی که برایم پیش آمده این که متاسفانه دو یا سه روز بعداز شبهای قدر حال دعا و مناجات کمتر در درونم پیدا میشود. کمتر دوست دارم پای سجاده بنشینم و ... اما نماز های اول وقتم را که حالا به مدد ماه مبارک رمضان همه اشان را اول وقت میخوانم دارم. و همچنین توجهم در نمازها نیز کم شده است و هر قدر سعی میکنم در زمان نماز توجهم را جلب نماز کنم کمتر موفق میشوم. خوشبختانه جلسه هییت هفتگی ای هم وجود دارد که هر هفته قسمت میشود از سخنرانی و روضه و ... استفاده ببرم. ولی این هفته در هییت هم حال خوبی به من دست نداد. میخواستم بدونم چه مسائلی باعث این مشکل میشه؟ نکته این که: از قدیم با این مشکل دست به گریبان بودم که بعداز مدتی که به راز و نیاز و عبادت و ... می پرداختم مجددا با بی حالی و ... مواجه میشدم اما این بار دوست ندارم از درب خانه خدا برم جای دیگه ای و دست گرم خدا از روی سرم برداشته بشه. هم دوست دارم راه حل بهم بدید و هم اهل مطالعه هستم.سیر مطالعاتی یا کتاب خاصی هم اگر در رابطه با این مشکل و یا در راستای کمک به این مشکل اگر معرفی کنید ازتون ممنون میشم. پیشاپیش متشکرم.

پاسخ

با سلام و عرض تحیت. دوست محترم! شما در برنامه ومناسك عبادیتان نباید خودتان را خسته و كسل كنید. بسیاری از ما باید سعی كنیم كار حرامی انجام ندهیم و واجبی را هم ترك نكنیم، همین كافی است؛ خدا هم توقعی بیشتر از ما ندارد. بله، گاه شیطان كه قصد آزار بندگان خدا را دارد، مدام در ما این وسوسه را ایجاد می كند كه این كارهای تو ارزشی ندارد و خدا بیش از این از تو توقع دارد ولی خدا كه پادشاهی مستبد نیست كه توقع داشته باشد ما همیشه و در همه حالات زندگی مان با جنب وجوش همه آداب دینی را بدون كم و كاست انجام دهیم. از امام صادق علیه السلام نقل شده كه ایشان فرمودند: روزی هنگام طواف مستحب، خود را به زحمت انداختم، پدرم وقتی حال مرا دیدند به من فرمودند: خداوند وقتی كسی را دوست داشته باشد، عبادت كم او را هم می پذیرد ونیازی نیست خود را به زحمت بیندازی. (وسائل الشیعة، ج1، ص109) البته نگاه همراه با تدبر به سیره معصومین علیهم السلام كه عالم ترین و متقی ترین انسانهای هر روزگار بوده اند و پایبندی محكم آنها به فرائض، می تواند تا حدی جلوی اهمال و سستی ما را بگیرد. نكته دیگر این كه من و شما پایمان می لغزد و گناهانی را مرتكب می شویم كه مسلما این خطاست و باید آن را جبران كنیم. اما از سویی وقتی گناهی انجام می دهیم شیطان این وسوسه را در ما ایجاد می كند كه حالا كه گناه می كنی دیگر لیاقت نماز را نداری و یا تو كه آدم خوبی نیستی دیگر نماز چه فائده دارد و با این وسوسه ها می خواهد كم كم ما را از انجام كارهای خوب هم باز دارد. به این وسوسه ها توجه نكنید بلكه هنگامی كه گناهی مرتكب شدید به خودتان بگویید من كه اهل نمازم باید سعی كنم این گناهم را هم ترك كنم. كسی كه در یك درس مردود می شود سعی می كند كه در آن درس نمره قبولی بگیرد نه این كه در بقیه درس ها هم مردود شود. سخن آخر این كه در همه امور از خدا كمك بخواهیم و به اهل بیت علیهم السلام متوسل شویم و الا ما اگر به خودمان واگذار شویم همیشه در حال لغزشیم: «ان النفس لامارة بالسوء الا ما رحم ربی». با آرزوی توفیق. موسسه ذکر ـ قم. باستانی.