عَلَیكُم بِالصِّدقِ فَاِنَّهُ مَعَ البِرِّ وَ هُما فِى الجَنَّةِ وَ ایّاكُم وَ الكِذبِ فَاِنَّهُ مَعَ الفُجورِ وَ هُما فِى النّارِ ؛
شما را سفارش مى كنم به راستگویى، كه راستگویى با نیكوكارى همراه است و هر دو در بهشت اند و از دروغگویى بپرهیزید كه دروغگویى همراه با بدكارى است و هر دو در جهنم اند.
(نهج الفصاحه، ح 1976)
اَنا زَعیمٌ بِبَیتٍ فى رَبَضِ الجَنَّةِ وَ بَیتٍ فى وَسَطِ الجَنَّةِ وَ بَیتٍ فَى اَعلَى الجَنَّةِ، لِمَن تَرَكَ المِراءَ وَ اِن كانَ مُحِقّـا وَ لِمَن تَرَكَ الكِذبَ وَ اِن كانَ هازِلاً وَ لِمَن حَسَّنَ خُلقَهُ؛
من براى كسى كه بگومگو را رها كند، هر چند حق با او باشد و براى كسى كه دروغ گفتن را اگر چه به شوخى باشد، ترك گوید و براى كسى كه اخلاقش را نیكو گرداند، خانه اى در حومه بهشت و خانه اى در مركز بهشت و خانه اى در بالاى بهشت ضمانت مى كنم.
(خصال، ص 144، ح 170)
اِعلَم اَنَّ الصِّدقَ مُبارَكٌ وَ الكِذبَ مَشؤومٌ؛
بدان كه راستگویى، پر بركت است و دروغگویى، شوم.
(تحف العقول، ص 14)
اَلصِّدقُ طُمَنینَةٌ وَ الكَذِبُ ریبَةٌ؛
راستگویى [مایه] آرامش و دروغگویى [مایه] تشویش است.
(نهج الفصاحه، ح 1864)
إِنَّ اللّه عَزَّوَجَلَّ أَحَبَّ الكَذِبَ فِى الصَّلاحِ و َأبغَضَ الصِّدقَ فِى الفَسادِ؛
خداوند عزوجل، دروغى را كه باعث صلح و آشتى شود دوست دارد و از راستى كه باعث فتنه شود بیزار است.
(من لا یحضره الفقیه، ج4، ص 353، ح5762)
عَبدُ اللّه بنُ عامِرٍ : دَعَتنى أُمّى یَوما وَرَسولُ اللّه صلى الله علیه و آله قاعِدٌ فى بَیتِنا ، فَقالَت : ها تَعالَ اُعطِكَ ، فَقالَ لَها رَسولُ اللّه صلى الله علیه و آله ما أَرَدتِ أَن تُعطیهِ ؟ قالَت : أَرَدتُ أَن اُعطِیَهُ تَمرا ، فَقالَ لَها رَسولُ اللّه صلى الله علیه و آله أَما إِنَّكَ لَو لَم تُعطِهِ شَیئا كُتِبَت عَلَیكَ كِذبَةٌ؛
عبداللّه بن عامر: روزى رسول خدا صلى الله علیه و آله در خانه ما نشسته بودند. مادرم مرا صدا زد و گفت: بیا به تو (چیزى) بدهم. رسول خدا صلى الله علیه و آله به او فرمودند: مى خواهى چه به او بدهى؟ عرض كرد: مى خواهم خرمایى به او بدهم. رسول خدا صلى الله علیه و آله به مادرم فرمودند: بدان كه اگر چیزى به او ندهى، دروغ برایت نوشته مى شود.
(الترغیب والترهیب، ج3، ص597، ح32)
إِنَّ مِمّا أَعانَ اللّه (بِهِ) عَلَى الكَذّابینَ النِّسیانَ؛
از جمله كمكهاى خداوند بر ضد دروغگویان فراموشى است.
(كافى، ج2، ص341، ح15)
یَكتَسِبُ الكاذِبُ بِكَذِبِهِ ثَلاثا: سَخَطُ اللّه عَلَیهِ و َاستِهانَةُ النّاسِ بِهِ و َمَقتُ المَلائِكَةِ لَهُ؛
دروغگو با دروغگویى خود سه چیز بدست مى آورد: خشم خدا را نسبت به خود، نگاه تحقیرآمیز مردم را نسبت به خود و دشمنى فرشتگان را نسبت به خود.
(غررالحكم، ج6، ص480، ح11039
اَلكَذِبُ یَنقُصُ الرِّزقَ؛
دروغ، روزى را كم مى كند.
(الترغیب و الترهیب، ج3، ص596، ح29)
(علامة) اَلایمانُ أَن تُؤثِرَ الصِّدقَ حَیثُ یَضُرُّكَ عَلَى الكَذِبِ حَیثُ یَنفَعُكَ؛
(نشانه) ایمان، این است كه راستگویى را هر چند به زیان تو باشد بر دروغگویى، گرچه به سود تو باشد، ترجیح دهى.
(نهج البلاغه، حكمت 458)
