تبیان، دستیار زندگی

صبح

محمد کاظم بدرالدین

اگرچه می تراود نیت صبح

دلم دور است از اهلیت صبح

امام هشتمین! آقا! طلب کن

مرا هم بین آن جمعیت صبح

نقاره خانه

نه شوری می زند از دلْ جوانه

نه نوری می سراید، عارفانه

خوشا در خلوت بی روح این خاک

طنین عرشی «نقاره خانه»

پنجره فولاد

پرنده می شود آزاد، آری

رهایی می وزد در یاد، آری

جواب گریه های شعر آمد

ز پشت پنجرهْ فولاد: آری!

behroozraha

پروانه

فاطمه عبدالعظیمی

یک طرح تازه بر دلش آن شب وزیده بود

با دست های معجزه پروانه چیده بود

پروانه پر کشید و زمین خیس عشق شد

گویی که ابر روی دو بالش تنیده بود

پروانه ای که بال دعایش برای شهر

تا آسمان نور و اجابت پریده بود

چندی گذشت و سمت طلوعی غریب رفت

بی شک غروب فاجعه وقتش رسیده بود

یعنی میان دیده دنیاپرست ها

قصری به رنگ وسوسه ـ شیطان ـ کشیده بود

قصری که خوشه خوشه پر از کینه بود و زهر

زهری که روی باور مردی چکیده بود

او سال ها درون خودش شعله ور شد و

دنیا درون قلب سیاهش تپیده بود

افسوس آن نگاه شرورانه هیچ وقت

پروانه را به روی چمن ها ندیده بود!

behroozraha