تبیان، دستیار زندگی

‌نمایشگاه و مسابقه سراسری عکس "رکعتی عشق" به مناسبت ماه رمضان با هدف تشویق و حمایت از آفرینش‌های هنرمندان عکاس که در راستای ترویج فرهنگ نماز، نیایش و عبادت می‌کوشند برگزار می‌شود.

مهدی توکلیان دبیر این مسابقه عکس گفت: آثاری در این نمایشگاه پذیرفته می‌شوند که با موضوع‌ها و مضامین مرتبط با جلوه‌های مختلف نیایش، راز و نیاز با معبود، عبادت و نماز و لحظه‌های روحانی در زندگی فردی و اجتماعی تهیه شده باشند.

مدیر کل روابط عمومی و بین‌الملل سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران آخرین مهلت دریافت آثار را 30 مهرماه، انتخاب و داوری آثار را آبان‌ماه و مکان برگزاری نمایشگاه 200 عکس‌ برگزیده را پس از اهدای جوایز در نگارخانه‌ها و گالری‌های وابسته به سازمان اعلام کرد.

وی افزود: تعداد و نوع آثار محدودیت ندارد و هر متقاضی می‌تواند با آثار دیجیتال یا آنالوگ شرکت کند. همچنین به 10 عکاس برتر هر یک پنج میلیون ریال جایزه اهدا و برای امتیاز نمایش و چاپ آثار در کتاب و انتشارات مربوط به نمایشگاه به هر اثر برگزیده یک میلیون ریال پرداخت می‌شود. سه عکاس نیز دو میلیون ریال جایزه می‌گیرند.

مسابقه عکس رکعتی عشق به همت اداره کل روابط عمومی و بین‌الملل سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران با مشارکت مدیریت هنرهای تجسمی، خانه عکاسان و موسسه پژوهشی فرهنگ انقلاب برگزار می‌شود و متقاضیان آثار خود را به خیابان مطهری، بعد از تقاطع سهروردی، شماره 53 ارسال کنند.

منبع : مهر

یک سال از نبودنت گذشت ... انگار همین دیروز بود ... انتظار هر خبری رو داشتیم جز این ... انقدر جوون بودی که هیشکی باورش نمیشد ... همه گریه می کردن ولی من ماتم برده بود ... سریع تو خاطره هام دنبالت گشتم ... خیلی کم دیده بودمت اما از هر دفعه ش خاطره هایی داشتم که نمیشد فراموشش کرد ...

روز تولدت بود ... میخواستن برات کیک بخرن ... ولی تو نمیخواستی بری ... آخه داشتیم با هم بازی میکردیم ... گفتی یا باران هم باید بیاد یا من هیچ جا نمیرم ... بزرگترا یه لبخند کمرنگ زدن و به هم نگاه کردن ... مامانم گفت تو هم برو آماده شو ... جفتمون ذوق کردیم ... کیکتو من انتخاب کردم...

یه سال بعدش ... بعد از یک هفته ما داشتیم بر می گشتیم خونه مون ... تو ناراحت بودی ... بابات می گفت مرد که گریه نمیکنه ... سوار ماشین شدم ... شیشه رو دادم پایین تا باهات دست بدم  .... چقدر خجالت کشیدم ولی کسی چیزی نگفت ... سرمو انداختم پایین و هیچی نگفتم ... حتی جواب خدافظیتم ندادم ...

چند سال گذشته بود ... هم من بزرگ شده بودم هم تو ... یه روزصبح که بلند شدم دیدم شماها اومدین ... چقدر ذوق کردم ... یادم رفت روسری سرم کنم ... عادت نداشتم ... مامان خندید ... گفت اشکال نداره ... دیگه نمیشد مثل قدیما بازی کنیم ... ولی میشد صحبت کرد ... تو انقدر حرفای بامزه می زدی که همه رو مجبور میکردی بخندن ...

نمیدونم چند وقت بعد بود ... رفته بودیم شهربازی ... خواستیم دوتایی سوار چرخ و فلک بشیم... مسئولش نذاشت ..  ... ازمون پرسید چه نسبتی دارین با هم ؟ تو عصبی شدی ... بهت برخورده بود . ...

بازم زمان گذشت ... مشکلات خانوادگی داشتی ... درکت میکردم ... مثل بزرگترا بلد نبودم نصیحتت کنم اما چون خودم مثل تو بودم واقعا حست رو میفهمیدم ... حیف که نشد هیچ کاری بکنم ...

آخرین باری که دیدمت تو عروسی بود ... دیگه حسابی بزرگ شده بودی ... کت شلوار و کراواتت خیلی بهت می اومد ... همه وسط سالن بودن جز منی که همیشه خدا تو جمع ساکت بودم و خجالتی ... اومدی طرفم ... حتی تصور اینکه برم وسط اون جمعیتی که همه داشتن نگاهشون میکردن هم سخت بود  ... تو اصرار میکردی ... مامان میگت بلند شو ... من بازم قبول نکردم . ... رفتی ... اما واسه ی همیشه ...

حالا دیگه نه میتونم باهات بازی کنم ... نه کیک انتخاب کنم... نه برم شهر بازی .. ...!

این بار فاصله مون خیلی زیاده ... کاش زمان به عقب بر می گشت ...!