تبیان، دستیار زندگی

الهی سینه را کن مجمر عشق                      

                                    بر افروزان ز تاب اخگه عشق

دمادم آتش جان را فزون کن

                                   دلم را غرق دریای جنون کن

چنان از جام عشقم ساز مدهوش

                                   که عقل از خاطرم گردد فراموش

چنان زن آتش غم در وجودم

                                    که خیزد ناله ها از تار و پودم

بسوزان از تب عشق آنچنانم

                                    که گردد آب مغز استخوانم

دلم پابند زلف دلبری نیست

                                   اسیر طره ی سیمین سری نیست

نخوانش دل که گل بهتر از این دل

                                   چه سود از شاخه ی بی برگ حاصل

خدایا آتش جان شعله ور کن

                                   دل آشفته را آشفته تر کن

به جانم اخگر غم برفروزان

                                   بسوزانم بسوزانم بسوزان

                                                       (دالیم)

اندازه تمام سلولهای بدنم دوستت دارم

.

.

.

.

.

.

.

.

دوست دار شما.تک سلولی!

چه زود آشیانم به خود غم گرفت

                              چه زود آسمان رنگ ماتم گرفت

چه زود از برم رفتی ای فصل پاک

                              چه زودعاشقت را سپردی به خاک

                                                                 *(دالیم)*

شاد بودن یک سفر دائمیست نه یک مقصد معین.

برای شاد بودن هیچ زمانی بهتر از اکنون

و هیچ دلیلی فراتر از بودن نیست.

هنوزم انتظار و انتظار است

                                     هنوزم دل به سینه بی قرار است.

هنوزم خواب میبینم به شبها

                                    همان مردی که بر اسبی سوار است.

همان مردی که آید جمعه روزی

                                       واین پایان خوب انتظار است.

                                                                  *(دالیم)*

همیشه رفتن رسیدن نیست

                             ولی برای رسیدن باید رفت

در بن بست راه آسمان باز است

                                                   پرواز بیاموز!

چندیست که بیمار وفایت شده ام                       در بستر غم چشم به راهت شده ام

این را تو بدان اگر بمیرم روزی                      مسئول تویی که من فدایت شده ام

                                                                             * (دالیم)*

زرد است که لبریز حقایق شده است            سرد است که با درد موافق شده است

 عاشق نشدی و گر نه می فهمیدی            پاییز بهاری است که عاشق شده است

                                                                                                                   (دالیم)

یه روز ممکنه دندوناتو یا حتی قلبتو از دست بدی

 اما یه چیز رو از دست نمیدی. اون هم قشنگیته

آخه آدم اون چیزی رو که نداره از دست نمیده!

شاید آن روز که سهراب نوشت:

                                        "تاشقایق هست زندگی باید کرد"

خبری از دل پر درد گل یاس نداشت

باید اینجور نوشت:

               < هر گلی هم باشد

                                  چه شقایق

                                            چه گل پیچک و یاس

                                                                       زندگی اجبار است!>