تبیان، دستیار زندگی

دل بسته ام، مرا از سر خويش وامکن

از من مرا جدا کن و از خود جدا مکن

هرگز نگويمت که بيا دست من بگير

گويم گرفته اي ز عنايت رها مکن...

أسألُکَ بِحقِّ . . . طه و يس و کهيعص و حمعسق ..._{مفاتيح/دعاي شب عرفه}

اين حرف ها را

نه معنايشان را مي دانم

و نه مي فهمم حقشان چيست

که مي شود خدا را به آنها قسم داد...

وقتي هم که مي شمارمشان

چهارده حرف بيشتر نيستند...

توفيقي دست داده و انشاا... عازم مشهد الرضا هستم و انشاا... نايب الزياره همه  ي دوستان عزيز.

و چشم انتظار دعاها و آرزوهاي قشنگتون در ليله الرغائب...

تو که خود خال لبي از چه گرفتار شدي
تو طبيب دل مايي ز چه بيمار شدي
تو که فارغ شده بودي ز همه کون و مکان
دار منصور بريدي همه تن دار شدي
عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر
اي که در قول و عمل شهره بازار شدي
مسجد و مدرسه را روح و روان بخشيدي
وه که بر مسجديان نقطه پرگار شدي
خرقه پير خراباتي ما سيره توست
امت از گفته در بار تو هشيار شدي
واعظ شهر همه عمر بزد لاف مني
دم عيسي مسيح از تو پديدار شدي
يادي از ما بنما اي شده آسوده ز غم
ببريدي ز همه خلق و به حق يار شدي

وقتی می خوای زمزمه کنی و نمی دونی چی کنی، برای امام زمانت دعا کن...

 آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش...

غنای ما به داشته ها نیست،

به نخواسته هاست...

و

فقر ما به نداشته ها نیست،

به خواسته هاست...

(علی اکبر بقایی)

خداوندا! روی آن چادری که می سوزد

چقدر رد پا مانده...

... و چه زیبا واژه ها را آسمانی كرده ای...

روز معلم رو به همه ی اونایی كه حق معلمی به گردنمون دارند تبریك عرض می كنم.

 تا حالا فكر كردین چرا روز شهادت شهید مطهری رو روز معلم نامگذاری كردند؟!

نمی دانم چرا اما تو را هر جا که می بینم

کسی انگار میخواهد زمن تا با تو بنشینم

 تن یخ کرده آتش را که می بیند چه می خواهد؟

همانی را که می خواهم تو را وقتی که می بینم

 تو تنها می توانی آخرین درمان من باشی

و بی شک دیگران بیهوده می جویند تسکینم

 تو آن شعری که من جایی نمی خوانم که می ترسم

به جانت چشم زخم آید چو می گویند تحسینم

 زبانم لال! اگر روزی نباشی من چه خواهم کرد؟

چه خواهد رفت آیا بر من و دنیای رنگینم؟

(محمد علی بهمنی)  

از کدام مسأله ی روز بنویسم؟

از مسأله ی کدام روز؟

وقتی تو را شبانه غسل دادند...

شبانه کفن کردند...

شبانه به خاک سپردند...

2-7.blogfa.com: برگرفته از وبلاگ

 زیر باران دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم

زن همسایه بر زمین افتاد

سیب ها روی خاک غلطیدند

چادرش در میان گرد وغبار

قبلا این صحنه را...نمی دانم

در من انگار می شود تکرار

آه سردی کشید، حس کردم

کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه

پسر کوچکش رسید از راه

گفت: آرام باش! چیزی نیست

به گمانم فقط کمی کمرم...

دست من را بگیر، گریه نکن

مرد گریه نمی کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی

 یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی تفاوت ما

ناله هایش فقط تماشا شد

 صبح فردا به مادرم گفتم

گوش کن! این صدای روضه ی کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم

در ودیوار خانه ای مشکی است

با خودم فکر می کنم حالا

کوچه ی ما چقدر تاریک است

گریه،مادر،دوشنبه،در،کوچه

راستی! فاطمیه نزدیک است... 

(سید حمید رضا برقعی)