تبیان، دستیار زندگی

یك زوج ناهمگون

یك روز بعد از ظهر كه برای خرید از خانه بیرون می رفتم، صدای عالیه از اتاقش بلند شد كه می خواهد با من بیاید. چند لحظه بعد، سر و كله اش- یا بهتر بگویم، نصف سر و كله اش- بالای پله ها پیدا شد. او از كمر به پایین، دخترم بود؛ با همان كفش های اسپرت، جورابهای رنگ روشن و شلوار جینی كه سر زانوهایش كمی نخ نما شده بود. اما از كمر به بالا، دختری غریبه بود. صورت گرد و روشنش كه در یك خیمه پارچه ای تیره محصور شده بود، به ماهی در آسمان بی ستاره می مانست. پرسیدم: «با همین سر و وضع می خواهی بیایی؟» با همان لحنی كه از چندی پیش با من به كار می برد، آرام جواب داد: «بله.»

در راه مغازه، از آینه ماشین او را دزدكی می پاییدم. ساكت و سرد و بی اعتنا نشسته بود و از پنجره بیرون را تماشا می كرد. انگار یك مقام بلندپایه مسلمان داشت از شهر كوچك ما در جنوب آمریكا دیدن می كرد و من فقط راننده اش بودم. لبم را گزیدم. می خواستم از او بخواهم قبل از پیاده شدن روسری اش را در آورد، ولی نتوانستم حتی یك دلیل منطقی برای این كار پیدا كنم، جز اینكه با دیدن آن صحنه فشار خونم بالا می زد. من همیشه تشویقش كرده بودم كه استقلال شخصیتش را ابراز كند و در برابر فشار هم سن و سال هایش بایستد، ولی حالا احساس ترس و نگرانی می كردم، انگار كه آن روسری را خودم به سر كرده باشم.

در پاركینگ عمومی Food Lion تمام بدنم غرق در هوای گرم شد و موهای عرق گرفته ام را دم اسبی بستم، ولی انگار هوای گرم اصلاً عالیه را اذیت نمی كرد. لابد مردم ما را مثل یك زوج ناهمگون می دیدند: زنی قد بلند و مو بور با شلوار جین و تاپ تنگ كه دست مسلمانی یك متر و بیست سانتی را گرفته است. دخترم را به خودم نزدیكتر كردم و وارد مغازه شدیم.همچنان كه در میان قفسه های فروشگاه با چرخ دستی مان جولان می دادیم، مشتری ها چنان خیره خیره نگاهمان می كردند كه انگار با معمایی حل نشدنی رو به رو شده اند و وقتی چشممان به چشم هم می افتاد، بی درنگ نگاهشان را پایین می انداختند.

منبع :سایت نورپرتال 

مامان برام روسری بخر!

نُه سال پیش، در اتاق نشیمن خانه ام در «كارولینای شمالی»، دختر شیرخوارم را با موسیقی كودكانه ای می رقصاندم كه در دهه ۷۰ رایج بود و من در دوران كودكی همه اشعارش را كه درباره مدارا با دیگران و تساوی زن و مرد بود، حفظ كرده بودم. همسر لیبیایی تبارم اسماعیل، او را در آغوش می گرفت و ساعتها در ایوان خانه با صدای غژ و غژ صندلی راحتی آهنی تكانش می داد و برایش آوازهای قدیمی عربی می خواند.

او همچنین دخترمان را پیش شیخی مسلمان برد تا در گوش های نرم و كوچولویش اذان و اقامه بخواند. چشمان قهوه ای و مژه های ناز و مشكی دخترم به پدرش رفته بود و پوست شیرقهوه ای اش در آفتاب تابستان خیلی زود به تیرگی می زد. اسم دخترمان را «عالیه» گذاشتیم- كه در عربی به معنای «بلندمرتبه» است- و با هم توافق كردیم كه وقتی بزرگ شد، از بین فرهنگ های كاملاً متضاد ما، هر كدام را كه خودش خواست، انتخاب كند.

خیالم از این تصمیم راحت بود و شك نداشتم كه دخترم زندگی مرفه آمریكایی من را به فرهنگ اسلامی و لباسهای پوشیده سرزمین پدرش ترجیح خواهد داد. پدر و مادر اسماعیل در خانه سنگی محقری در كوچه ای كثیف و پر پیچ و خم در حومه طرابلس زندگی می كنند. بر دیوارهای این خانه، به جز آیاتی از قرآن كه بر روی چوب حك شده، هیچ نقش و نگاری وجود ندارد. فرش اتاقها هم فقط تشكچه هایی است كه شبها تایشان می زنند و به عنوان تختخواب استفاده می كنند.

اما پدر و مادر من در خانه ای مجلل در «سانتافه»، مركز ایالت «نیومكزیكو»، زندگی می كنند كه سه پاركینگ، تلویزیونی صفحه تخت با صدها كانال، یخچالی پر از غذاهای سالم و طبیعی و یك كمد پر از اسباب بازی برای نوه ها دارد. تصور می كردم كه عالیه هم مثل خودم اهل خرید از فروشگاه های زنجیره ای معروف Whole Foods باشد و از انبوه هدایای زیر درخت كریسمس خوشش بیاید، ولی در عین حال لحن آهنگین زبان عربی، باقلواهای عسلی كه اسماعیل با دست خالی درست می كند، و حنابندی پاهای خاله اش را كه هنگام سفر به لیبی دیده بودم، تحسین می كردم. هیچ وقت فكر نمی كردم كه عالیه فریب حجاب دختران مسلمان را بخورد!

تابستان سال قبل در جشن عید فطر شركت كردیم كه در پاركینگ پشت مسجد نزدیك خانه مان برگزار شده بود. بچه ها روی وسایل بازی جست و خیز می كردند و ما پدر و مادرها هم زیر سایبانی پلاستیكی نشسته بودیم و مگس ها را از روی بشقابهای مرغ سوخاری، برنج و باقلوا می پراندیم.

من و عالیه داشتیم در نمایشگاهی دور می زدیم كه به مناسبت عید بر پا شده بود و چیزهایی مثل سجاده، حنا و لباسهای اسلامی عرضه می كرد. به قسمت روسری ها كه رسیدیم، عالیه رو به من كرد و با خواهش بسیار گفت: «مامان! یكی برام بخر.»

دخترم شروع كرد به برانداز كردن روسری ها كه مرتب روی هم چیده شده بودند و فروشنده كه خانمی سیاه پوست و سر تا پا مشكی پوش بود، به عالیه لبخندی زد. مدتی بود كه عالیه به دختران مسلمان هم سن و سالش با دیده تحسین و احترام می نگریست. دلم به حالشان می سوخت كه حتی در گرم ترین روزهای تابستان دامن های بلند و لباسهای آستین دار می پوشیدند، چون بهترین خاطرات دوران كودكی ام مربوط به زمانی می شد كه با پوشیدن لباسهای برهنه، می گذاشتم پوستم آفتاب بخورد... ولی عالیه به حال آن دختران مسلمان غبطه می خورد و از من خواسته بود برایش مثل لباسهای آنها بخرم. حالا دلش روسری هم می خواست!

پیشتر بهانه می آوردم كه در بازارچه نزدیك خانه از آن روسری ها گیر نمی آید، ولی حالا روسری ها جلوی چشم عالیه بودند و او می خواست با ۱۰دلار از پول توجیبی خودش روسری سبز سیری را بخرد كه محكم در دست گرفته بود. سرم را به علامت مخالفت كامل تكان دادم، ولی ناگهان یاد قراری افتادم كه با اسماعیل گذاشته بودیم. بنابراین دندان هایم را از خشم به هم فشردم و روسری را خریدم، به این خیال كه عالیه خیلی زود آن را كنار می گذارد.

 منبع :سایت نو رپرتال

هرگاه بنده ای از بندگانم تنها دست به دامان من شود و به آفریدگانم پناه نیاورد و بدانم که در دلش نیز چنین است ،اگر آسمان و زمین و ساکنان آن ها قصد او کنند ، برایش گریزگاهی باز می گشایم ، و اگر بنده ای از بندگانم به یکی از آفریدگانم امید بندد و بدانم که در دل نیز چنین است ، وسایل آسمان را از او می گیرم و زمین را زیرپایش سست می کنم و باک نمی برم که هر جا هلاک شود .

منبع : رهگشای انسانیت (احادیث قدسی )،ترجمه:ابراهیم احمدیان ،گلستان ادب ،دوم ،بهار 1384،ص97

 قال الصادق علیه السلام :

کان اَمیرالمومنین بابُ الله الذی لا یوتی اِلّا مِنه

امیرالموممنین دری است که از غیر آن به خدا نتوان رسید.

اصول کافی ج1ص281 

عید ولایت بر همه ولایت مداران و عاشقان حضرت علی (علیه السلام )مبارک باد

پیوند جمال فاطمی و جلال الهی مبارک !

به راستی در کجای عالَم خلقت، از ازل تا ابد همتایی پیدا می شد برای فاطمه علیهاالسلام اگر علی علیه السلام نبود و کدام گل سرسبد آفرینش می توانست همسری علی علیه السلام را بپذیرد،اگر فاطمه علیهاالسلام نبود.

اینک دو درّ یگانه،دو خورشید بی همتا و دو شاخه گل از بوستان عصمت و طهارت پیوند ازدواج می بندند و آفرینش،در ناب ترین لحظه حضورش، پیوند دو نور را جشن می گیرد.

عقد ازدواج این دو وجود آسمانی در عرش و در حضور ملایک بر پا شده است و اینک در زمین،حبیب خدا،رسول اکرم صلی الله علیه و آله خطبه این عقد را جاری می کند.

آن گونه آسمانی و الهی که چشمان ملایک هم از جلال و شکوه آن به اشک می نشیند.
از ماجرای ازدواج حضرت علی‌(ع) و حضرت فاطمه(‌س) نکات بسیار جالبی را می‌آموزیم که اگر خواهان سعادتیم و پیروی راستین اسلام ، بایستی تا مرز توان تلاش کنیم تا مراحل اول ازدواج بر مبنای صحیحی صورت گیرد، و دوم آنکه ساده‌ زیستی در تمام شؤون زندگی جامعه و بخصوص ازدواج راه یابد ، و گرنه قید و بندهای اجتماعی در امر ازدواج که بیشتر نشأت گرفته از فرهنگ غیر اسلامی و یا ساخته و پرداخته ی ذهن‌های کوتاه مادی و اشرافی است چون غل و زنجیر بر دست و پای جوانان و والدین آنها می‌افتد و هر روز این غل و زنجیر بزرگتر و سنگین‌تر می‌شود، تا جایی که امکان هر نوع حرکت صحیحی را می‌گیرد و حیات جامعه را به سوی نابودی می‌کشاند، و بر فساد و نابسامانی‌های روانی و مشکلات اخلاقی می‌افزاید .
على (‏ع) از آغازین روزهاى رسالت پیامبر (ص) ، همگام و همراه پیامبر خدا بود و در سال اوّل هجرت ، بیست و چهار سال داشت . او باید ازدواج مى‏كرد و زندگانى مشترك را آغاز مى‏كرد .
فاطمه‏(س) نُه ساله است. او دختر پیامبر خداست و در جایگاهى بلند از فضایل انسانى و ویژگى‏هاى والاى ملكوتى ، كه پیامبر خدا بارها او را ستوده و « پاره قلب » خود نامیده است .
موقعیت پیامبر(ص) در جایگاه زعامت امّت از یك‏ سوى ، و شخصیت والاى فاطمه(س)‏ از سوى دیگر، زمینه‏اى بود تا كسانِ بسیارى - بویژه آنان‏كه از این‏گونه پیوندها بیشتر در فكر رقم زدن آینده خود هستند - ، به خواستگارى بروند . پیامبر(ص) ، یكسر جواب رد مى‏داد و گاه ، تصریح مى‏كرد كه منتظر « قضاى الهى » است.

برخى از دوستان على(‏ع) و صحابیان پیامبر خدا به وى پیشنهاد كردند كه به خواستگارى فاطمه (س) برود .
على‏(ع) ، قلبى دارد سرشار از ایمان و سینه‏اى آكنده از عشق ؛ امّا دستانى تهى و پیراسته از درهم و دینار . او به خانه پیامبر خدا رفت، شكوه و عظمت پیامبر خدا او را از سخن گفتن باز داشت . با چشمانى آمیخته با حیا ، نگاهى به پیامبر(ص) داشت و نگاهى دیگر به زمین .
پیامبر خدا با تمهیداتى على‏ را به سخن گفتن وا داشت ، و چون على‏ سخن گفت و خواسته اش را با کمال شرم و حیا مطرح کرد، حضرت فرمود : « چیزى در زندگى دارى ؟»، جواب، معلوم بود ؛ امّا مگر فاطمه(س)‏ را همسانى جز على‏(ع) و همسرى لایق جز او بود ؟
ازدواج (و به تعبیر پیامبر خدا : امر الهى) تحقّق یافت.

و آن دو بزرگوار، زندگانى مشترك را در اوّلین سال هجرت ،با مهریه‏اى بسیار اندك و مراسمى بس ساده اما با شکوه و جهیزیه‏اى ساده‏تر آغاز كردند و بدین سان ، شكوهمندترین خانه و نقش‏آفرین ‏ترین زندگانى مشترك در تاریخ اسلام ، رقم خورد .
كتاب من لایحضره الفقیه - به نقل از جابر بن عبد اللَّه انصارى ، در ذكر ازدواج فاطمه (ع)‏ - می گوید : چون شب زفاف شد ، اسب خاكسترى رنگ پیامبر (ص) را برایش آوردند و بر رویش روپوشى از مخمل انداخته شد . پیامبر (ص) به فاطمه (ع)‏ فرمود : « سوار شو» و به سلمان فرمان داد كه زمام آن را بكشد و پیامبر، خود ، آن را مى‏راند .
در همین حال كه در میان راه بودند، پیامبر (ص) صداى فرود آمدن چیزى را شنید، كه جبرئیل بود با هفتاد هزار فرشته ، و میكائیل به همراه هفتاد هزار فرشته . پس پیامبر (ص) فرمود: « چه چیزْ شما را به زمین فرود آورده است ؟». گفتند : آمده‏ایم تا فاطمه (‏ع) را به خانه همسرش ببریم . و جبرئیل ، تكبیر گفت و میكائیل ، تكبیر گفت و فرشتگان ، تكبیر گفتند و محمّد (ص) ، تكبیر گفت . پس، از همان شب ، تكبیر گفتن در عروسى‏ها رسم شد.
امام على ‏(ع) در ذکر ازدواجش می فرماید : سپس پیامبر خدا مرا صدا كرد : « اى على !» . گفتم : بلى ، اى پیامبر خدا . فرمود : « به خانه‏ات وارد شو و با همسرت لطیف و سازگار باش كه فاطمه ، پاره تن من است . هرچه او را رنج دهد ، مرا رنج مى‏دهد ، و هرچه او را شادمان كند ، مرا شادمان مى‏كند . شما را به خداوند مى‏سپارم و خدا را به جاى خود، بر شما مى‏گمارم ».