نامی برای تو

صدایی به رنگ صدای تو نیست

به جز عشق ، نامی برای تو نیست

شب و روز تصویر موعود من

در آیینه جز چشم های تو نیست

تن جاده از رفتنت جان گرفت

رگ راه جز رد پای تو نیست

مزار تو بی مرز و بی انتهاست

تو پاكی و این خاك جای تو نیست

به تشییع زخم تو آمد بهار

كه جز سبز رنگ عزای تو نیست

كسی كز پی اهل مرهم رود

دگر شیعه ی  زخم های تو نیست

به آن زخم های مقدس قسم

كه جز زخم مرهم برای تو نیست

نی نامه

خوشا از دل نم اشكی فشاندن

به آبی آتش دل را نشاندن

خوشا زان عشقبازان یاد كردن

زبان را زخمه ی فریاد كردن

خوشا از نی خوشا از سر سرودن

خوشا نی نامه ای دیگر سرودن

نوای نی نوایی آتشین است

بگو از سر بگیرد، دلنشین است

نوای نی ،نوای بی نوایی است

هوای ناله هایش ،نینوایی است

نوای نی دوای هر دل تنگ

شفای خواب گل ،بیماری سنگ

قلم ،تصویر جانكاهی است از نی

علم ،تمثیل كوتاهی است از نی

خدا چون دست بر لوح و قلم زد

سر او را به خط نی رقم زد

دل نی ناله ها دارد از آن روز

از آن روز است نی را ناله پر سوز

چه رفت آن روز در اندیشه ی نی

كه اینسان شد پریشان بیشه ی نی ؟

سری سرمست شور و بی قراری

چو مجنون در هوای نی سواری

پر از عشق نیستان سینه ی او

غم غربت ،غم دیرینه ی او

غم نی بند بند پیكر اوست

هوای آن نیستان در سر اوست

دلش را با غریبی ،آشنایی است

به هم اعضای او وصل از جدایی است

سرش بر نی ،تنش بر قعر گودال

ادب را گه الف گردید ،گه دال

ره نی پیچ و خم بسیار دارد

نوایش زیر و بم  بسیار دارد

سری بر نیزه ای منزل به منزل

به همراهش هزاران كاروان دل

چگونه پا ز گِل بردارد اشتر

كه باخود باری از سر دارد اشتر؟

گران باری به محمل بود بر نی

نه از سر، باری از دل بود بر نی

چو از جان پیش پای عشق سر داد

سرش بر نی ،نوای عشق سر داد

به روی نیزه و شیرین زبانی !

عجب نبود ز نی شكر فشانی

اگر نی پرده ای دیگر بخواند

نیستان را به آتش می كشاند

سزد گر چشم ها در خون نشیند

چو دریا را به روی نیزه بینند

شگفتا بی سر و سامانی عشق !

به روی نیزه سر گردانی عشق !

ز دست عشق عالم در هیاهوست

تام فتنه ها زیر سر اوست

مادرگفت:

نه انارخوب نیست.خوردنش سخت است.ممکن است آبش بچکد روی ملافه های سفید . ببین چه جور همه چیزتمیز است.این جا صبح به صبح ملافه ها را عوض می کنند.خودم دیدم.

اما عباس گریه کردوگفت:

من گل می خوام.سبد بزرگ گل.مثل آن سبد.ببین برای مریض کناریم چه سبد گلی آوردند.آن وقت شما برای من هندوانه آوردید.

همه دورعباس جمع بودند.خاله عمه پسرعمو دخترخاله زهره.زهره گفت:

خب چه عیبی داردبرایش گل بیاوریم.دفعه بعد برایت گل می آوریم.

-شاید تا دفعه بعد مرخصم کردند.من گل می خواهم.

مادر گفت:

-گل مصنوعی می آوریم که بماند.وقتی هم مرخص شدی با خودمان می آوریمش خانه.می گذاریمش روی کمد.

-نه من گل درست و حسابی می خواهم.این جا تو این بیمارستان همه گل تازه می آورند.هیچ کس هندوانه نمی آورد.

پدر هندوانه را پاره کرد:

-هندوانه که خیلی دوست داری.جگرت حال می آید.ببین چه قدر رسیده وسرخ است!

پدرگفت:((ببین چه قدر رسیده وسرخ است!)) وگل هندوانه را گذاشت تو دهانش.گل بزرگ بود.آبش ازدوطرف دهان زد بیرون.روی ریشش راه کشید.مادراشاره کرد که با دستمال کاغذی دهانش را پاک کند.

پرستارهای جوان وخوش لباس وخوش خنده می آمدند کنار تخت عباس نگاهی به همراهانش  می کردند وبا پوزخندی رد می شدند.تا به حال این جور مریض وملاقات کننده هایی نداشتند.یکی یکی به هم خبر می دادند بروید اتاق 43 ببینید چه بساطی راه انداخته اند.

بیماران بیمارستان آدمهای پول دار وآن چنانی بودند.بیمارستان گرانی بود.ملاقاتی های عباس روستایی های فقیر حاشیه شهر بودند.هرگز پایشان به این جور بیمارستان ها کشیده نشده بود.

راننده آقای دکتر رضایی آمد به ملاقات عباس.با پدر ومادر عباس چاق سلامتی کرد ودست زد پشت عباس که:

-چطوری شازده.خیلی خوش می گذرد نه؟.شانس آوردی که آدم خوبی زد به ات.هر کس دیگر بود فرار می کرد.هم آدم خوبی است هم دل رحم است.فقط عیبش این است که خیلی گرفتار است.روزی دو تا عمل می کند.گفت من بیایم به ات سر بزنم.این بیمارستان مال یکی از دوستانش است.به ات که می رسند چیزی نمی خواهی؟

ودست کرد توی جیبش وچند اسکناس گذاشت زیر بالش عباس.

-بیا هر چه خواستی برای خودت بخر.انشاءالله تا چند روز دیگر مرخص می شوی.

بعد رو کرد به پدرعباس:

-شما هم رضایت بده. سخت نگیر.

عباس گفت:

-برو برام سبد گل بخر.مثل سبد گلی که بالای تخت آن مریض است.دلم می خواهد مثل همه مریضها من هم گل داشته باشم.

-باشد.ولی قیمتش خیلی زیاد می شود.می دانی آن سبد گل چه قدر گران است؟

مادر گفت:

-پولش را بدهید.گل می خواهد چه کار؟فردا خراب می شود می ریزد دور.

عباس لج کرد:

-من گل می خواهم.

راننده رفت واز گل فروشی روبه روی بیمارستان دسته ای گل گرفت وآورد گذاشت بالای سرعباس.عباس نگاهی به گل کرد ولبخند زد.

زیر لب گفت))من سبد بزرگ گل می خواستم.))وصورتش را چسباند به تشک.پرستاری آمد وبه عباس قرص داد.

عباس گفت:

-خانم گلدانی بیاور وگل مرا بگذار توی گلدان آب هم بریز که تازه بماند.

آن قدر طول نکشید که دسته ی گل عباس رفت توی گلدان.

ساقه ی گل ها توی آب بود.عباس عینکش را زد وگلش را نگاه کرد.

صدا توی بیمارستان پیچید:

((از ملاقات کنندگان محترم خواهشمندیم بیمارستان را ترک کنند.وقت ملاقات تمام شد.))

پدر ومادر وباقی ملاقات کنندگان رفتند.راننده هم رفت.موقع رفتن گفت:

-آقای دکتر خودشان فردا می آیند به ات سر می زنند.کاری نداری؟

-نه.

عباس خوشحال بود.مثل باقی بیماران گل تازه وشاداب داشت.گرچه سبد بزرگ گل آن جور که اومی خواست نبود.دور تخت بغل دستی اش پراز گل بود.

شب به عباس مسکن زدند وقرص خواب دادند.خدا رحم کرده بود فقط پایش شکسته بود وسرش خورده بود به جدول.دو روز بیهوش بود.عکس گرفته بودند ودیده بودند که به خیر گذشته است.

مادرش گفته بود((از بس سربه هوایی.آخر آدم توی خیابان به لانه هایی که توی درخت است چه کار دارد!))

عباس هرروز که از مدرسه می آمد سرش را بالا می گرفت ولانه ها را می شمرد.از یکی شان صدای جیک جیک جوجه می آمد که اتوموبیلی زد به اش.

عباس صبح که از خواب برخاست.اول گلش را نگاه کرد.خودش را کشاند بالا وگل را بو کرد.پرستار آمد کمکش کرد وبردش دست شویی.

وقتی راه می رفت سرش درد می کرد وگیج می خورد.پرستار گفت:

))کم کم خوب می شوی.ببین حالت بهتر ازدیروز است.))

روز بعد از دست شویی که برگشت چشمهایش سیاهی رفت.افتاد روی تخت.پرستار ملافه را کشید رویش.بعد پایین ملافه را بالا زد و به اش آمپول زد.دردش گرفت.اما خوابید.بیدار که شد سرش را بلند کرد.

عینکش را زد و دید گلش نیست!!

-گلم کو؟؟.دسته گلم کو؟

نه گل بود و نه گلدان.

پرستار گفت:

-آمدند تمیز کردند.گلت را انداخته اند تو سطل آشغال.

-چرا؟

-خراب شده بود.

بالای تخت بغل دستی اش پر از سبد گل تازه بود.سبدهای جورواجور بزرگ وکوچک همه رنگ.هر روز ملاقاتی ها سبد های تازه

می آوردند.

عباس زد زیر گریه :

-من گلم را می خواهم.

بیمار بغل دستی که پسرکی خوش رو بود گفت:

-هر کدام از سبدهای مرا خواستی مال تو.بگذار بالای سرت.

-نه من گل خودم را می خواهم.چرا انداختنش دور؟

-آن دیگر به درد نمی خورد.رئیس بیمارستان اگر ببیندبالای سر مریضی گل پژمرده و خشکیده است دعوا می کند.می گوید کلاس بیمارستان پایین می آید.

عباس زار می زد.بیمارستان را گذاشته بود روی سرش:

-من گلم را می خواهم.گل خودم را.

پرستار گفت:

گریه نکن .خودم یک دسته گل قشنگ و تازه برایت می آورم.

-نه من گل خودم را می خواهم.

-گل که با گل فرق نمی کند.مگر گل تو چه جوری بود؟

-رویش پروانه می نشست خودم دیدم.

پرستار به او آمپول زد.عباس عینکش را زد.چشمهایش را بست وبه خواب رفت.

بر گرفته از کتاب پلو خورش-چاپ مهر1386-مرادی کرمانی

منبع : وبلاگ كاغذ كاهی 

 پیرمرد، كنارخیابان نشسته بود،تكیه به دیوار. قفسی پر ازسارهای یك شكل جلویش، كه دایم این سوو آنسو می پریدندونوك می زدندبه همه چیز. دردی درقفسه سینه داشت كه ازصبح آزارش می داد. مردم از جلویش رد می شدند ونگاهی می انداختند گذرا.

جوانی كه ازجلوی پیرمرد می گذشت لحظه ای ایستادو گفت: عمو فروشیه؟

پیرمرد نگاهی انداخت و بلند گفت: نیت كن. آزاد كن.

جوان شانه بالا انداخت و رد شد. پیرمردسیگاری از جیب بغل درآورد. گذاشت گوشه لب و آتش سیگار را گرفت به سرش. ازسیگار كام می گرفت وبا آهی ازته دل دود رارها می كرد هوا. پسركی دست دردست پدرش ازدور می آمد نگاهی انداخت به پیرمردو قفس جلویش ودرحالی كه دست پدر را تكان تكان می دادگفت: بابایی بابایی . جوجه من جوجه می خوام.

ازحرف پسرنگاه پدر رفت سمت پیرمردوقفس. لبخندی روی لبش نشست و گفت اینا كه جوجه نیست پرنده س. تازه فروشی هم نیست.

پسرگفت: چراچرا فروشیه فروشیه وپدرراكشاند به سمت پیرمردوقفس.

پیرمردكه حرفهایشان راشنیده بودگفت: نیت كن آزاد كن.

پسرك بی توجه به حرف پیرمرد پرسید: آقاچنده؟

پیرمرد تكراركرد: نیت كن آزادكن.

پسرك نگاه پرسان به پدرانداخت و پدرگفت: دیدی گفتم.

پسرك گفت: یعنی چی بابا؟

پدرلبخندی زدوگفت: این پرنده ها روباید آزاد كنی. یه آرزو بكنی تا خدا آرزوتو برآورده كنه.

یعنی چی برآورده كنه.

یعنی تو آروزكنی كه خدا همیشه تو كارها بهت كمك كنه.

بابا تو تا حالا آرزوكردی؟ چی بوده توروخدا بگو.

نگاه پیرمردو پدردرهم گره خوردوپدرگفت: اون موقع ها كه دایی ات اسیربودمن یه پرنده آزاد كردم و آرزو كردم كه اون هم آزاد بشه.

ااااااابابایی پس تو آرزوكردی كه دایی آزاد شد. آره بابایی.

پیرمردخندیدو پدرهم لبخند ماسیده بود روی صورتش.

گفت: بابایی. منم می خوام منم می خوام.

پدربا اشاره به قفس گفت: یه پرنده بهش بده.

پیرمرد دستش راازدریچه كوچك قفس تو بردویكی ازپرنده ها راگرفت و داد دست پسر.

پسركف دو دستش راپرانتز كرد دورپرنده و نگاه كرد به پدرش.

پدرش گفت: ولش كن بره.

پسركه دلش نمی آمد لذت دردست داشتن پرنده برایش به این كوتاهی باشد با نگاه مصرپدردستهایش را به سمت بالا پرت كردوپرنده پرزنان رفت. پسرازاین كارش می خندید.

پیرمردگفت: آرزو كردی.

پسرك انگشت به دهان بردو گفت:ااااایادم رفت.

پیرمردخندیدوسرفه اش گرفت و گفت: عیبی نداره الان هم می تونی آرزو كنی.

پدراسكناسی كف دست پیرمردگذاشت. دست پسرش راگرفت و اورابا قفسش تنها گذاشت.

پیرمردچشم هایش رابست و حواسش پرت شدبه گذشته هایی نه چندان دورو سوال ها و حرف ها درسرش تكرار میشدوتكرار.

((پسرت اومد؟ ازپسرت چه خبر؟ می گن شهید شده. نه بابا اسیره یكی ازرفیقاش می گفت زخمی بوده نتونسته فرار كنه اسیرش كردن. خدا ذلیلشون كنه چه بلایی سرمون آوردن. اسیرا دارن آزاد میشن . پسرت نیومد؟ مگه اسیرنبوده؟ بنده خدا مفقود شده انگار. اگه خدا بخواد میاد امید داشته باشید. میگن این سری آخراسیرهاست میاد مگه نه؟))

همانطوركه چشم هایش بسته بود قطره اشكی ازلای پلك ها بیرون آمدوجوی نازكی بازكرد تا چانه اش. چشم هایش را بازكرد اشك، پرده نازكی شده بود روی چشمش مثل بركه ای.

فكركرد این همه سال كه پرنده داده دست مردم آزاد كنند چرا خودش تا به حال این كار را نكرده. دستش رفت سمت دریچه كوچك قفس و آن را بالازدو سرش راعقب بردوتكیه دادبه دیوار. آرزوكرد كه پسرش را یك باردیگر ببیند.

پرنده ها نا باورانه به سمت دریچه می آمدندوپرمی كشیدند. دستی به شانه پیرمردخورد. چشم بازكرد. رزمنده ای راجلویش دید كه لبخند می زد. چند بارچشم هایش رابازو بسته كردو سپس مالید. ناباورانه گفت: تویی پسر.

رزمنده گفت: آره منم آرزوكردی اومدم به دیدنت. اومدم كه دیگه پیشت بمونم. پیرمرد سنگینی وزنی رادروجودش احساس كردكه مانع ازآن بودكه بلند شودو پسرش را بگیرد درآغوش.

دو دستش رابه سمت او گرفت و او جلو آمد و دودست پیرمرد راگرفت و ازجایش بلند كرد و دستش را حلقه كردبه دورش.

جوانی كه ازجلوی پیرمرد می گذشت نگاهی به قفس انداخت و گفت: آقا پرنده ها ت دارن میرن. آی آقا.

وقتی جوابی نشنید راهش راپیش گرفت ورفت. آخرین پرنده درقفس ازدریچه بیرون آمد. لختی روی شانه پیرمرد نشست. سرپیرمرد شل شد سمت شانه اش. پرنده پركشیدورفت.

9 روش برای دستیابی به عادات خوب غذایی در کودکان

ده نشانه مردانه برای ابراز عشق