تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

سلام

سید بزرگوار عالم ربانى مرحوم سید محمود عطاران رضوان اللّه تعالى علیه فرمود:

سالى در ایام عاشورا جزء دسته سینه زنان محله سردزك بودم . جوانى زیبا در اثناء زنجیر زدن بزنان نگاه مى كرد من طاقت نیاورده و غیرت كردم و او را سیلى زدم و از صف خارجش كردم .

چند دقیقه بعد دستم درد گرفت و تدریجا شدت كرد تا اینكه به ناچار به دكتر مراجعه كردم . دكتر گفت :اثر درد و جهت آن را نفهمیدم ولى روغنى است كه دردش را ساكت مى كند.

روغن را به كار بردم نفعى نبخشید بلكه دیدم هر لحظه دردش شدیدتر و ورمش و آماسش بیشتر مى شود.

به خانه آمدم و فریاد مى زدم ، شب خواب نرفتم ، آخر شب لحظه اى خوابم برد. حضرت شاهچراغ (ع ) را دیدم ، فرمود: باید آن جوان را راضى كنى .

چون بخود آمدم دانستم سبب درد چیست . رفتم جوان را پیدا كردم و معذرت خواستم و بالاخره راضیش كردم در همان لحظه درد ساكت و ورمها تمام شد و معلوم شد كه من خطا كرده بودم و سوء ظن بوده است و به عزادار حضرت سیدالشهداء (ع ) توهین كرده بودم .کرامات الحسینیه مولف علی میر خلف زاده

اى كه از دوست تمناى نگاهى دارى

بهر اثبات ارادت چه گواهى دارى

بایدت واله چو یعقوب شدن در شب و روز

گر چه او یوسف گم گشته به چاهى دارى

از برون اشك و درون سوز نهانى باید

گر كه از درگه او خواهش جاهى دارى

تا كه هستى به گدائى در دربار حسین (ع )

عزت و فخر به هر مهتر و شاهى دارى

نام تو ثبت به دیباچه عشاق شود

گر كه مهرش بدل خود پر كاهى دارى

اى كه در راه حسین (ع ) استى و اولاد حسین (ع )

خوش به فرداى دگر پشت و پناهى دارى

اشك امروز بود توشه ره فردایت

گر به دیوان عمل جرم و گناهى دارى

اجر پیوسته تو نزد حسین بن على (ع ) است

تا كه در ماتم او اشكى و آهى دارى

كربلا آرزوى ماست حسین (ع ) جان مددى

چه بسى منتظر چشم براهى دارى

خاك راه تو بود حامد و زر مى گردد

گر كه بر خاك ره خویش نگاهى دارى

__________________________

به نام خدا

سلام

نجات فطرس (فرشته)

در خرائج راوندی نقل شده: هنگامی که امام حسین علیهالسلام متولد شد، خداوند به جبرئیل فرمان داد با گروه بسیار از فرشتگان به حضور پیامبر صلی الله علیه و آله آیند و تبریک بگویند، جبرئیل در حین فرود از آسمان به زمین، فرشتهای به نام «فطرس» را دید در جزیرهای افتاده، علتش این بوده که خداوند او را مأمور کاری ساخته و او در آن کار، کندی کرده و در نتیجه به کیفر شکسته شدن پرش گرفتار شده بود، فطرس به

جبرئیل خواستهی او را پذیرفت و با هم همراه فرشتگان دیگر به حضور پیامبر اسلام علیهالسلام رسیدند و تبریک گفتند: جبرئیل ماجرای فطرس را به عرض رساند، پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «به او بگو پیکرش را به این نوزاد (حسین علیهالسلام) بمالد.»

فطرس همین کار را کرد و همان دم، خداوند فطرس را تندرست کرده و به حال اول برگرداند، سپس فطرس همراه جبرئیل به سوی آسمان پر گشود. [1] .

در رویات دیگر آمده: پیامبر صلی الله علیه و آله از درگاه خدا خواست تا به خاطر حسین علیهالسلام، فطرس را آزاد کند، خداوند دعایش را مستجاب کرد، فطرس به مرکز سکونت خود بازگشت و بین فرشتگان افتخار میکرد و میگفت:

من مثلی و انا عتاقة الحسین بن علی و فاطمة و جده احمد؛ کیست مثل من؟! من آزاده شدهی حسین علیهالسلام فرزند علی علیهالسلام و فاطمه علیهاالسلام و جد حسین علیهالسلام حضرت احمد صلی الله علیه و آله هستم. [2] .

علامه مجلسی مینویسد: امسلمه (یکی از همسران پیامبر صلی الله علیه و آله

_______________________

1.بحار ج44ص182

2.مناقب ال ابیطالب ج4ص74و75

3.چهارده معصوم عمادزاده ص164

غرور علمی

یکی از بزرگترین شهامتها، اعتراف به «جهل» است. اگر چیزی را نمی دانیم،

بدون توجیه و تاءویل، و شیره مالیدن سر خلق اللّه، بدون چرب زبانی و سالوس بازی و پشت هم اندازی، صریح و باشجاعت، بگوئیم: «نمی دانم»!

این، مشکلتر از به خاک رساندن پشت حریف در کشتی است و بیش از شکست دادن دشمن در میدان رزم، نیرو می طلبد؛ زیرا اینجا ما با دشمنی، نیرومند، به نام «نفس» دست به گریبانیم که در خانه دلمان جا دارد. هرچیزی آفتی دارد، و آفتِ علم، «غرور» است. غرور علمی، انسان را از اعتراف به جهل و نادانی باز می دارد.

از رسول خدا بشنویم:

«... ای ابوذر!

آری... این، شجاعت و قهرمانی می خواهد. دلیری فقط در تیغ کشیدن و تیر انداختن نیست. میدان رزم، فقط جبهه بیرونی جنگ با دشمن رویاروی، نیست.

«نفس» نیز حریفی است که برای مبارزه، «حریف» می طلبد.

پیامبر اسلام، عبور می کرد. به جمعیتی که پیرامون یک قهرمان جمع شده و به تماشای وزنه بردای و زورآزمایی او ایستاده بودند، برخورد. فرمود:

«قهرمان کسی است که بر «نفس» خود غالب شود!»

اعتراف به جهل، یکی از این میدانهاست که قدرت و غلبه و شجاعت انسان، آزموده می شود.

http://payamavaran.mihanblog.com/

به نام خدا

سلام

به نام خدا

سلام

لفظ روحانی و روحانیت در اسلام نیست، و از اصطلاحات نصاری است

اصولا تعبیر به واژهی روحانیت نیز یکی از پدیدههای ضالهی کفر است، که علماء اسلام را روحانی میگویند؛ با آن که علماء اسلام تنها روحانی نیستند بلکه مسلمانی هستند روحانی و جسمانی، دنیوی و آخرتی، اهل عبادت و سر و کار داشتن با مسائل روحی، و اهل اجتماع و سیاست و سر و کار داشتن با مسائل مای و طبیعی و دنیوی.

لفظ روحانی و روحانیت در واژههای قرآن کریم و سیرهی رسول اکرم نیامده است.

دین اسلام جسم، و روح، و عقیده، و اندیشه، و کار، و عبادت، و جهاد است، و جنبهی اختصاصی ندارد. و این حقیقت، مندک شدن مفهوم سیاست و روحانیت در یکدیگر است.

لفظ روحانی از مسیحیان است که آنها حضرت عیسی را پدر روحانی خود میدانند، و به کشیشها پدران روحانی میگویند. این لفظ از نصاری به مسلمین سرایت کرده است، و در سخنان و کتابها و محاروات آنها وارد شده است؛

و مع الاسف با غفلت بسیاری از علماء آنها جا گرفته است به طوری که میبینیم:

علماء و فقهاء اسلام، خودشان را روحانی میخوانند. یعنی با پذیرفتن این لقب و عنوان، نیمی از سعادت و حیات خود را که همان آزادی در حقوق سیاسی باشد، به دست خود مجانا به دشمن تسلیم میکنند

و این معنوی در واقع، مسخ و نسخ اسلام است. أعاذنا الله من الغفلة. ما باید پیوسته به جای روحانی، لفظ عالم و فقیه به کار بریم؛ و به جای روحانیون، علماء فقهاء؛ و به جای روحانیت لفظ فقاهت و علم را استعمال کنیم؛ زیرا این لغات از اصطلاحات شرع است، و معنای صحیح و جامع دارد.

و نظیر این لغات، واژههای دیگری نیز هست که به دست استعمار بیدار وارد در اصطلاحات جامعهی مسلمانان شده، و بالنتجیه شرف و حیات و اتحاد و تولی و تبری آنها را به صورت مسخ شده و منکر جلوه داده است. مثلا لفظ کفر و ایمان، و کافر و مسلمان، منسوخ شده؛ و به جای آن لفظ خارج و داخل، و خارجی و داخلی آمده است. هر کس در داخل کشور باشد او را داخلی گویند گر چه مشرک

و محصل سخن آن است که: نه تنها اجماع بر لزوم تفکیک خلافت و نبوت نداریم؛ بلکه اجماع محقق و اتفاق قطعی بر عدم لزوم داریم؛ و بلکه اگر بیعت با أبوبکر را در سقیفه و در خفاء انجام نمیدادند، هیچکس با بیعت با علی بن أبیطالب، تردید و شکی نداشت. و پس از جریان سقیفه، بیعت با أبوبکر منکر و غیر معروف جلوه کرد؛ و عامه چنین توقعی نداشتند؛ و زمینه و جو را برای أمیرالمؤمنین علیه السلام میدانستند.

و در سقیفه که أبوعبیدهی جراح و عبدالرحمن بن عوف، در فضل قریش و مهاجرین در برابر انصار سخن گفتند، منذر بن أرقم برخاست و گفت: ما ندفع فضل من ذکرت و ان فیهم لرجلا لو طلب هذا الامر لم ینازعه احد، یعنی علی بن أبیطالب. [1] .

«ما فضیلت افرادی را که برشمردی انکار نداریم، ولی حقا در بین مهاجرین مردی هست که اگر این خلافت را او طلب کند، یک نفر با او منازعه و مخالفت نمیکند؛ یعنی علی أبیطالب».

______________________

1.تاریخ یعقوبی "طبع بیروت ج2 ص123

برگرفته از کتاب امام شناسی ج 8نوشته سید محمد حسین حسینی طهرانی