از خدايي بهراسيد که اگر بگوييد، مي شنود و اگر از خاطرتان نکته اي را بگذرانيد، مي داند.

چهار چيز است که نمي‌توان آن‌ها را بازگرداند... سنگ ... پس از رها کردن! حرف ... پس از گفتن! موقعيت... پس از پايان يافتن! و زمان ... پس از گذشتن

سه چيز بي نتيجه نمي ماند: اشک، عرق، خون

عقاب هم در ابتداي پرواز پر مي زند ، اما هنگامي که اوج مي گيرد ديگر حتي نيازي به پر زدن ندارد.

موج اگر مي دونست که ساحل هيچ وقت دستش رو نميگيره هرگز نفس نفس نمي زد براي رسيدن

حكايت جالبي ست كه فراموش شدگان هرگز فراموش كنندگان را فراموش نميكنند

فرشتگان از خدا پرسيدن: خدايا تو که بشر رو انقدر دوست داري چرا غم را آفريدي ؟ خدا گفت : غم را به خاطر خودم آفريدم چون اين مخلوقه من تا غمگين نباشه به ياد خالقش نمي افته

حکمت بود و نبود

عاقلی از بهر تعلیم پسر

گفت او را رو دو تا بره بخر

تا دهی تشخیص هر یک را به نام

این یکی اعمی و آن بیتا به نام

بهر اعمی آغلی زیبا بساز

کن ز روی آغلش راهی تو باز

آخورش زان راه تو پر کن ز کاه

تا نپیچد سر ز آخور هیچ گاه

آن چنان مشغول خوردن دم به دم

تا نفهمد او چه باشد بیش و کم

بهر بینا آغلی دیگر بساز

آخور او از علوفه پر مساز

گاه او را از علوفه سیر کن

گاه در آذوقه اش تاخیر کن

تا بر آرد سر ز آخورگاه او

پرسد از خود صاحب آگاه کو

رفت و بعد از مدتی آمد پسر

گفت شرح ما وقع را با پدر

چون که پر بود آخر اعمی مدام

او نداند صاحبش باشد کدام

لیک بینا سر ز آخور می کشید

مزه ی کم بود ها را می چشید

چون مرا می دید نازش می خرم

بهر او آب و علوفه می برم

شاد می گشت و به سویم می دوید

با محبت سر به پایم می کشید

شد فزون مهرش به من بر این سان

کم کمک شد بره ای صاحب شناس

خوب بشنید این وقایع را پدر

گفت آن گه این چنین او با پسر

در مثال ما نیز هم چون بره ایم

جملگی مدیون صاحب گله ایم

هر دم ار نعمت دهد طغیان کنیم

جای شکر نعمتش کفران کنیم

زین جهت گه درد و گه درمان دهد

گاه شادی گه غم و حرمان دهد

تا بیاید بنده سوی کردگار

گردد از راه اطاعت رستگار

گفت زیبا حکمتم آموختی

خوب شمعی در دلم افروختی

چون نمودم آن چه دستور تو بود

یافتم من حکمت بود و نبود