تبیان، دستیار زندگی

من روی قلبم عكس آزادی كشیدم                   
شهد شهادت را به آزادی چشیدم

دل را به دلبر دادم و از دلبرم دل                             
 با عشق از بازار آزادی خریدم

من بلبلی هستم كه در گلخانه اشك                   
شهد گل از لبهای آزادی مكیدم

من جان زینب را به یك لحظه گرفتم             
 چون خون به پای نخل آزادی چكیدم

زینب صدایم می زد و من می دویدم               
 تا اینكه در مقتل به دلدارم رسیدم

من كربلا را كربلا آباد كردم                                 
ویرانه كاخ جهل و استبداد كردم

من حجله شادی كنار دجله بستم                 
گل دسته در گلدسته ها بنیاد كردم

من هم بلال و هم اذان گوی حسینم                     
 در عشقبازی كربلا بیداد كردم

من رهبر یك نسل و فرهنگی جوانم                         
در نینوا دانشكده ایجاد كردم

من هستیم را در خم یك گوشه دادم               
با نخل دین را با خلوصم شاد كردم

دخترم بر تو مگر غیر از خرابه جا نبود                      گوشه ویرانه جای بلبل زهرا نبود
جان بابا خوب شد بر ما یتیمان سر زدی                  هیچ‌کس در گوشه ویران به یاد ما نبود
دخترم روزیکه من در خیمه بوسیدم تو را                  ابر سیلی روی خورشید رخت پیدا نبود
جان بابا، هر کجا نام تو را بردم به لب                      پاسخم جز کعب نی ،جز سیلی اعدا نبود
دخترم وقتی که دشمن زد تو را زینب چه گفت          عمه آیا در کنارت بود بابا ،یا نبود
جان بابا، هم مرا ،هم عمه ام را می‌زدند                  ذره‌ای رحم و مروت در دل آنها نبود
دخترم وقتی عدو می‌زد تو را برگو مگر                      حضرت سجاد زین‌العابدین آنجا نبود
جان بابا بود، اما دستهایش بسته بود                       کس به جز زنجیر خونین، یار آن مولا نبود
دخترم آن شب که درصحرافتادی ازنفس                مادرم زهرا (س) مگر با تو در آن صحرانبود
جان بابا من دویدم زجر هم می‌زد مرا                        آن ستمگر شرمش از پیغمبر و زهرا نبود
دخترم من از فراز نی نگاهم با تو بود                        تو چرا چشمت به نوک نیزه اعدا نبود
جان بابا ابر سیلی دیده‌ام را بسته بود                      ورنه از تو لحظه‌ای غافل دلم بابا نبود
دخترم شورها بر شعر میثم داده‌ایم                          ورنه در آوای او فریاد عاشورا نبود
جان بابا دست آن افتاده را خواهم گرفت                   ز آن که او جز ذاکر و مرثیه خوان ما نبود

عشق و ابروی این دنیا رقیه                        ثانی فاطمه زهرا رقیه (س)
تو خودت میدونی كه دوست دارم من           قدر 1دنیا نه صد دنیا رقیه (س)
یادمه كه مادرم ازون قدیما                           توی هر درد و بلا میگفت رقیه (س)
میگرفت روضه و پهن میكرد یك گوشه          صفره ای از نون از خرما رقیه (س)
مادرم به روضه خون میگفت بخونه                 یتیمی دردیه بی دوا رقیه (س)
تا یه روز دیدم با گریه بار میبنده                     گفتمش كجا و كی گفتا رقیه (س)
تو كیفش دیدم كه بود چند تا عروسك           گفت اینارو میبرم برا رقیه (س)

آسمان اشك غم از دیده ما بیرون كرد

 دل ما را ز غم و غصّه لبالب خون كرد

هر دلى رسته ز غم بود، به غم كرد دچار

 هر سرى لاف زد از عقل و خرد مجنون كرد

هر كه در دایره عشق و وفا گام نهاد

 چرخش از دایره عشق و وفا بیرون كرد

پنچمین حجت حق حضرت باقر كه خدا

 بهر او خلقت این دایره گردون كرد

گشت مسموم جفا از اثر زهر ولید

 شیعیان را به جهان غمزده و محزون كرد

چه دهم شرح غمش را كه ندانم به خدا

 با دل خسته او زهر هلاهل چون كرد

گویم آن قدر كه تا بر سر زین جاى گرفت

آسمان زین فلك از غم او وارون كرد

قدر این گوهر یكدانه ندانست فلك

كه غریبانه به زیر لحدش مدفون كرد

مى رود اشگ غم از چشم ملایك «خسرو»

 شعر جانسوز تو چون چشم ملك جیحون كرد

چون میسر نشود فرصت دیار شما

ما که رفتیم خداوند نگهدار شما

نامتان روی علم بود و زدستم افتاد

کاش برداردش از خاک علمدار شما

جرم عشق است که یاد چنین بسته مرا

او ندانست که مائیم گرفتار شما

خسته بودم اگرم دست به دیواری رفت

ورنه تکیه نکنم جز سر دیوار شما

دیده پنجره بسته است به دیدار بهار

دام پاییز کمین کرده به گلزار شما

باد هم از نفس افتاده و یاری نکند

شرح حالی دهد از پیک سر دار شما

جان آقا نکند تشنه بیایی اینجا

آب هم نیست در این شهر طرفدار شما

پشت هر بام کمین کرده کسی منتظر است

سنگها دیده به راهند به دیدار شما

آخرین جمله دلداده تان خواهشی است

باز گردید خداوند نگهدار شما

 

شانه های زخمی اش را هیچ كس باور نداشت

بار غربت را كسی از روی دوشش بر نداشت

در نگاهش كوفه كوفه غربت و دلواپسی

عابر دلخسته جز نتهائیش یاور نداشت

بامهای خانه های مردم بیعت فروش

وقت استقبال از او جز سنگ و خاكستر نداشت

می چكید از مشك هاشان جرعه جرعه تشنگی

نخل هاشان میوه ای جز نیزه و خنجر نداشت

سنگها كمتر به پیشانی او پا می زدند

نسبتی نزدیك اگر با حضرت حیدر نداشت

روی گلگون و لبی پر خون و چشمانی كبود

سرنوشتی بین نامردان از این بهتر نداشت

سر سپردن در مسیر سربلندی سیره اش

جز شهادت آرزوی دیگری در سر نداشت

ï

دخترش با دیدن بازارهای كوفه گفت

خوب شد بابای من در دست انگشتر نداشت

لطفا نظرات خود را بگذارید با تشکر

« راهی كه سبز نیست!»

سبز رنگ خوبی و زیبایی است/سبـز رنگ هستـی و پیدایی است

سبز رنگ پاك معصومیت/رنـگ تقـوا و خلـوص نیت

سبز رنگ پاكی سجـاده ها ست/استجابت كردن حـق از دعـا ست

سبز را رنگ ولایـت گفته اند/تا كه حـق را با صلابت گفته اند

سبز رنگ شال هر عیاش نیست/رنگ هر ولگرد و هر اوباش نیست

سبز رنگ دختران هرزه نیست/این دغل بازی و فتنه كار كیست؟

سبـز رنگ پیـروان انقـلاب/نی كه رنگ دختـران بد حجاب

ای دغل بازان صد رنگ و سیاه/عاقبت تا كی تبــاهی و گنـاه

سبز را تا كی به زنجیرش كشی/از بلنـدی تا كه بر زیرش كشی

سبز تو از جلبك قورباغه است/قصد تو پی كردن یك ناقه است!

ای تبه كاران مست و پر فریب/تا به كی در رأی مردم شك و ریب؟

ای كلاغان فتنه ها را بس كنید/دشمنی با قرقی و كركس كنـید

راه تو ره نیست بل كج راهه است/راه باطل آخرش بیـراهه است

چون خودت دانی كه راهت سبز نیست/رهبری اهل فتنه بهـر چیست ؟!

سبز رنگ روشن و آرامی است/پرچـم جمهـوری اسلامـی است

سبز رنگ نور پاك فاطمه(س) است/با دعایش فتنه ها را خاتمه است

سبز رنگ جنگل است و بیشه است/نی كه رنگ هر تبر یا تیشه است

آن كه نظم جامعه كرده تباه/روی او از تیرگی باشد سیاه

مدتی دریای ما طوفانی است/عده ای از ناكسان زندانی است

موج دریا چون كه روزی وا نشست/آن حباب و آن خس و خاشاك هست ؟

ای سیه رویان همه فرصت طلب/ای تبه كاران زشت و رنگ شب

هر كسی شال نفاقی بسته است/كی ز دام و بند شیطان رسته است !

سبز كی رنگ دروغ است و ریا/سبز كی رنگ فریب است و جفا

راه ما باشد ره پیر خمین/ هم كه این راه حسن هست و حسین (ع)

آنكه باطل می رود او سبز نیست/پای در گل می رود سر سبز نیست

رهبر از دست شما ناراضی است/چون همی گوید كه این جو سازی است

هم كسی كه حجت از سوی خداست/قلـب او رنجـور از كار شماست

این جماعت كارشان یك‌رنگ نیست/قصدشان جز فتنه و نیرنگ نیست

سبز آنها سبز آمریكایی است/كارشان جنجـالی و غوغـایی است

سبز رنگ مردی و مردانگیست/نی كه رنگ مستی و دیوانگیست

سبز رنگ مردمان ساده است/مردم بی حیلـه و افتـاده است

رنگ تو رو بر سیاهی می زند/كارت آخـر بر تبــاهی می زنـد

آنكه دائم بی دلیل و با سؤال/رنج ملـت را برد زیر سؤال

گر بگویی این دغل ها كار كیست/نمره ات را می دهم یك بیستِ بیست

در اضطراب چه شب‌ها که صبح شان گم شد
چـه روزهـا کــــه گـرفـتـــــار روز هـفــــتـم شد

چه قدر هفته پر از شنبه شد، به جمعه رسید
و جـمـعــــه روز تـفــــرّج بـــــرای مـــــردم شـد! 

چه قــدر شنبـه و یـک شنبـه و دوشنـبه رسید
ولی همـیشه و هـر هـفـتـه جـمـعـه ‌هـا گم شد 

چه هفته‌ها که رسید و چه هفته‌ها که گذشت
شمـارشی کــه خلاصـه بـه چـنـد و چـنـدم شد 

و هـفـتـه‌ای که فـقـط ریـشه در گذشتن داشت
بـرای شعـله کـشیـدن بـه خـویـش هـیـزم شد

نـه شنـبـه و نـه بـه جـمـعـه، نـه هیـچ روز دگر
در انتــظار تـو قـلـبـی پـــر از تـلاطـــــم شد !؟ 

کـــدام جــمـعـه‌ مـــوعـــود می‌زنـی لـبـخـنـد
بـه این جـهـان کـه پـر از قـحطی تبسم شد؟

بــرای آمــدنـت جـــمــعــه‌ای مـعـــیــن کـــن
کـه هـفتـه‌ها همـه‌شـان خـالی از تـرنـم شد

ذکر مصیبت می‌کند: الشام الشام
تا یاد غربت می‌کند: الشام الشام

منزل به منزل درد و داغ و بی کسی را
یک جا روایت می‌کند: الشام الشام

موی سپید و چهره ای در هم شکسته
از چه حکایت می‌کند: الشام الشام

هر روز با اندوه و آه و بی شکیبی
یاد اسارت می‌کند: الشام الشام

در این دیار پُر بلا هر کس به نوعی
عرض ارادت می‌کند: الشام الشام

یک شهر چشم خیره وقت هر عبوری
ابراز غیرت می‌کند: الشام الشام

هر سنگ با پیشانی مجروح خورشید
تجدید بیعت می‌کند: الشام الشام

قرآن پرپر روی نیزه غربتت را
هر دم تلاوت می‌کند: الشام الشام

قلب تو را یک مرد رومی با نگاهش
بی صبر و طاقت می‌کند: الشام الشام

هر جا که دارد خوف از جان تو، عمه
خود را فدایت می‌کند: الشام الشام

جان می دهی وقتی به لبهایی مقدس
چوبی جسارت می‌کند: الشام الشام

کنج تنوری حنجری آتش گرفته
ذکر مصیبت می‌کند: الشام الشام

این روضه ها امروز و فردا کردنش سخت است

 

باید بگویم گرچه معنا کردنش سخت است

لکنت گرفته پلک تو  در بین آن کوچه

این راز سربسته ست افشا کردنش سخت است

چشمی که دست سنگی آن بی حیا بسته

مقداد می دانست که وا کردنش سخت است

دستی که بین کوچه ها از پا تو را انداخت

فهمید قدّ حیدری تا کردنش سخت است

حالا که داری خواهشی تابوت می خواهی؟

اسباب مرگ تو !؟ مهیّا کردنش سخت است

با غسل زیر پیرهن فکر علی بودی

زخم نود روزه تماشا کردنش سخت است

داغ کبود کوچه ها آنقدر روشن بود

فهمید دست فتنه ، حاشا کردنش سخت است