تبیان، دستیار زندگی

  من همسن و سال پسر تو هستم ،

تو همسن و سال پدر من هستي.

پسر تو درس مي خواند و کار نمي کند،

من کار مي کنم و درس نمي خوانم.

پدر من نه کار دارد ، نه خانه،

تو هم کاري داري هم خانه ، هم کارخانه ؛

من در کارخانه ي تو کار مي کنم.

و در اينجا همه چيز عادلانه تقسيم شده است:

سود آن براي تو ، دود آن براي من.

من کار مي کنم ، تو احتکار مي کني.

من بار مي کنم ،تو انبار مي کني.

من رنج مي برم،تو گنج ميبري.

من در کارخانه ي تو کار ميکنم.

و در اينجا هيچ فرقي بين من و تو نيست:

وقتي که من کار مي کنم، تو خسته مي شوي،

وقتي که من خسته مي شوم ، تو براي استراحت به شمال مي روي،

وقتي که من بيمار مي شوم ،تو براي معالجه به خارج مي روي.

من در کارخانه ي تو کار مي کنم.

و در اينجا همه کارها به نوبت است:

يک روز من کار مي کنم، تو کار نمي کني،

روز ديگر تو کار نمي کني ، من کار مي کنم.

من در کارخانه ي تو کار مي کنم

کارخانه ي تو بزرگ است.

اما کارخانه ي تو هر قدر هم بزرگ باشد،

از کارخانه ي خدا که بزرگتر نيست.

کارخانه ي خدا از کارخانه ي تو و از همه ي کارخانه ها بزرگتر است.

و در کارخانه ي خدا همه ي کارها به نوبت است،

در کارخانه ي خدا همه چيز عادلانه تقسيم مي شود.

در کارخانه ي خدا ، همه کار مي کنند.

آنچه نمی دانی نگو و آنچه لازم نیست بر زبان نیاور . 

                 "نهج البلاغه

در گفتن عیب کسی شتاب مکن شاید خدایش بخشیده باشد.  

" نهج البلاغه "

با «نه» شنيدن از تو كه من كم نمي‌شوم!
مجنون‌نمـــاي مــردم عالم نمي‌شوم

اين اوّليـــن خطاي تو، حوّاي سنگ‌دل
پنداشــــتي بدون تو آدم نمي‌شوم

بعداز تو اي خزان‌زده ديگر براي هر
شب‌بوي تشنه‌لب‌شده شبنم نمي‌شوم

دلخور نشو عزيز! از اين خُلقِ بي‌خيال
گفتم كه بي تو پاپيِ خُلقم نمي‌شوم

آه اي نگاه‌هاي تماشـــا، خداوكيل!
علّاف چشم‌هـــاي شما هم نمي‌شوم

بگذار صـادقـانه بگـويـم بدون تو
هر كار مي كنم... نه... نه... آدم نمي‌شوم

دوس دارم يه روز بياد به هر چي اِسمه جون بِِدن

خودِ آفتاب ، خودِ بارونُ به من نشون بِدن

دوس دارم يه روز بياد که واژه خيسِ آب بشه

سقفِ نمناکِ دلايِ کاغذي خراب بشه

واژه ابري بشه دِل تنگي شُ  همراش بیاره

چيکه چيکه بباره

واژه تو ترانه ها پير بشه  جوون بشه

تو رگايِ خشکِ ما

واژه مثلِ خون بشه

واژه هايِ پْرِ غم!

سايه تون کم

قصّه يِ آفتابُ گفتين

قطره قطره آبُ گفتين

بذارين آفتاب و بارون بزنه

بذارين خونِ دلا بالا بياد

از رگِ دفترا بيرون بزنه

چقد از بارون مي گين

 يه بار ببارين برامون

قطره قطره آب بشين رو صفحه ي دفترامون

دوس دارم يه روز بياد به هر چي اِسمه جون بدن

خودِ آفتاب، خودِ بارونُ به من نشون بدن

عبدالجبار كاكائي

صدام نکن صدام نکن خوابشو داشتم می دیدم

کاشکی دوباره چشمامو رو هم می ذاشتم می دیدم

نه ارغوان نه اطلسی سفید مه گرفته بود

به رنگ گیس مادرم می زد به نقره و کبود

نه خنده بود نه خاطره یه حس تازه امید

نه سنگ قبر کهنه بود نه قاب عکسی از شهید

یه قطره خون دو قطره خون یه گل یه تیکه استخون

یه جاده رو به افق یه مشت درختای جوون

صدام نکن که آدما تو خوابا مهربون ترن

فقط تو قاب عکساشون قشنگترن جوونترن

صدام نکن که خواب من حتی کبود اگر باشه

می خوام بمونه برا من می خوام برام پدر باشه

صدام نکن صدام نکن خوابش داشتم می دیدم

کاشکی دوباره چشمامو رو هم می ذاشتم می دید

عبدالجبار کاکایی

گوش کن با لب خاموش سخن میگویم پاسخم گو به نگاهی که زبان من وتوست 

تو مثل آمدن يک غروب دلتنگی
و با تمام غزل های من هماهنگی
چقدر گريه و باران برايم آوردی
چقدر هق هق تازه چقدر دلتنگی
شميم عطر خيال تو در تنم جاريست
اگرچه دورتر از صدهزار فرسنگی
چه خوب ميشد اگر اهل کوچه ام بودی
تو بودی و شب و صدها دريچه رنگی
تمام ميشوم آخر بدون ديدارت
بيا ببينمت از پشت قاب دلسنگی

شاد کردن هنری والاتر

بی غمی درد بزرگی است که دور از ما باد

تو و فقط تویی که در نهایت مسئول آن چیزی هستی که برایت پیش می آید

این را به خاطر داشته باش، این کلید اصلی است. اگر ناشادی،مسئول تویی

اگر درست زندگی نمی کنی،مسئول تویی اگر سردرگمی مسئول تویی آری

بار مسئولیت،تمام و کمال برشانه های توست.