محافل، داراى ظرفيت محدودى هستند به طورى كه اگر همه افراد بخواهند كاملاً راحت بنشينند جا براى ديگران تنگ مى شود و در نتيجه همه نمى توانند در جاى مناسب بنشينند. از اين نظر، قرآن مى فرمايد: (يا أيها الَّذين امنوا اِذا قيل لكم تَفَسَّحُوا فى المجالس فَافْسَحُوا يَفْسَحِ الله لَكم و اذا قيلَ انشُزوا فَانشُزُوا ...)(1)
.10 . امام موسى كاظم(عليه السلام) فرمود:
لا تَجْلِسوا عند كُلِّ عالِم إلاّ عالم يَدعُوكُم مِنَ الخَمس إلَى الْخَمس: مِنَ الشَّكِ إلَى الْيقين، و مِن الكبر إلَى التَّواضف و من الرّياء إلى الإخلاص، و من العداوة إلى النصيحة، و من الرغبة إلى الزهد.(2)
بسا افرادى كه در جلسات مذهبى شركت مى كنند بعد از پايان جلسه عمل خود را با غيبت و تهمت و ... نابود مى سازند در حالى كه نگه داشتن عمل بسيار مهم است.
نجوا يا سخن در گوشى:
يكى از آداب مجالس عمومى كه ديگران هم نشسته اند و ما را مى بينند اين است كه از سخن گفتنِ در گوشى و به اصطلاح، پچ پچ كردن بپرهيزيم. در جمعى كه افراد مختلف حضور دارند، اگر دو نفر با هم به طور خصوصى و در گوشى يا با زبان محّلى و زبان قومى صحبت كنند، طبعاً اين كار سبب رنجش ديگران مى شود و برايشان سؤال انگيز است كه چرا مى خواهند مطالبى را از آنان پنهان دارند و چرا آنان را نامحرم و بيگانه مى دانند.
البته در بعضى موارد ممكن است اين كار ضرورت پيدا كند. مانند آن كه بايد مسأله اى خصوصى را به كسى بگويد و نخواهد ديگران بفهمند. در اين صورت اگر بتواند بايد آن را در جايى كه ديگران نباشند به او بگويد. اما گاهى وقت تنگ است و بايد زودتر مطلب را به او گفت، هرچند كه در بين جمع باشد. در اين صورت، سخن گفتن درگوشى، اشكالى ندارد.
عادتهاى ناروا يا كوچكهاى بزرگ:
1 . آروغ زدن. اگر انسان نزد شخصى باشد بايد ادب را رعايت كند و آروغ نزند.
البته علّت آروغ زدن پرخورى است و بايد از آن پرهيز كرد. ابوجحيفه گويد: خدمت رسول خدا(صلى الله عليه وآله)رسيدم در حالى كه آروغ مى زدم، حضرت فرمود:
