14 . پرهيز نمودن از پرخورى.
15 . محافظت بر نماز و اداى آن در اوقات فضيلت و بدون تأخير، و پرهيز از سفرى كه در آن، خوفِ فوتِ نماز است. حضرت على(عليه السلام)فرمود:
«لايخرج الرجل فى سفر يخاف منه على دينه و صلاته».(1)16 . تعاون و همكارى; چنانكه در سيره پيامبر(صلى الله عليه وآله) آمده است:
در عصر پيامبر(صلى الله عليه وآله)گروهى همسفر شدند. پس از بازگشت از سفر به آن حضرت عرض كردند: اى رسول خدا، در اين سفر مردى بهتر از فلان شخص نديديم; او روزها روزه مى گرفت و هرگاه در منزلى فرود مى آمديم به نماز مى ايستاد و همچنان مشغول نماز بود تا وقتى كه كوچ كنيم. پيامبر(صلى الله عليه وآله)فرمود: «پس چه كسى كارهاى او را انجام مى داد و اسباب آرامش و آسايش او را فراهم مى ساخت؟» پاسخ دادند ما حوائج او را تأمين مى كرديم.
پيامبر(صلى الله عليه وآله)فرمود:
«كُلُّكُم أفضَل مِنه».(2)17 . سوغاتى آوردن هنگام بازگشت از سفر براى همسر و فرزندان. امام صادق(عليه السلام) فرمود: «إذا سافر أحدكم فقدم من سفره فليأتِ أهله بما تيسّر و لو بحجر».(3)
حضرت لقمان درباره آداب مسافرت به فرزندش فرمود:
پسرم، هنگامى كه مسافرت مى كنى لباس و ظرف، وسائل دوخت و دوز و داروهاى ضرورى را كه هم خود و هم همراهانت مى توانيد از آن استفاده بكنيد بردار. و با همسفران در همه چيز جز در معصيت الهى همراهى كن. پسرم، هنگامى كه با جمعى مسافرت كردى در كارهايت با آنها مشورت كن. در صورت آنها تبسم نما. در زاد و توشه اى كه همراه دارى سخاوتمند باش. هنگامى كه تو را صدا زنند پاسخ گو و اگر از تو كمك بخواهند آنها را يارى كن. دستور كسى را كه از تو بزرگتر است بشنو. هرگز نماز را از اوّل وقت تأخير نينداز. كتاب الهى را تلاوت كن و ذكر خدا را فراموش منما.(4)
