تبیان، دستیار زندگی

السلام إذا حَزَنَه أمرٌ جَمَعَ النِساء و الصبيان ثمّ دعا و أمّنوا».⁽¹⁾

13 . حسن ظن داشتن به اجابت دعا. امام صادق (عليه السلام) فرمود: هرگاه دعا كردى از عمق دل توجه كن و گمان تو اين باشد كه حاجتت بر در خانه است.⁽²⁾

14 . دعا كردن در زمانها و احوال مناسب. برخى از زمانها و احوالى كه دعا كردن در آنها، به اجابت نزديكتر است، عبارتند از: دعا بعد از نمازهاى واجب، هنگام اذان، اوّل ظهر، هنگام قرائت قرآن، در نماز وتر، سحرها و بعد از سپيده صبح. دعا كردن بويجه در سحرگاهان از اهميت خاصى برخوردار است.

عُمَر بن اُذَيْنَه مى گويد: از امام صادق(عليه السلام)شنيدم كه فرمود:

«إنّ في الليل ساعةً ما يُوافقها عبدٌ مسلمٌ ثمّ يُصلّي و يدعو الله (عزّوجلّ) فيها، إلاّ استجاب الله تعالى له في كلّ ليلة». قلت: أصلحك الله و أيُّ ساعة هي من الليل؟ قال: «إذا مضى نصفُ الليل، و بقي السدس الأوّل مِنْ أوّل النصف».⁽³⁾

15. اصرار و پافشاري در دعا .از رسول خدا (ص) نقل شده است : «رحم الله عبدا طلب من الله حاجه فالح في الدعاء، استجيب له او لم يستجب له».⁽⁴⁾ همچنين پيامبر (ص) فرمود: «اِنَّ الله يُحِبّ السّائِل اللَّحُوحُ».⁽⁵⁾ امام صادق(عليه السلام)فرمود: خداوند خوش ندارد كه مردم در حاجتهاى خود به يكديگر اصرار كنند، ولى پافشارى و اصرار و خواهش از خود را دوست دارد».⁽⁶⁾

16 . دعا كردن با گريه و زارى. خدا دوست دارد انسان در درگاه او خشوع كند و اوج خشوف لرزش دل انسان در برابر خدا و حاصل آن اشك و آه است. قرآن بندگان خوب خود را چنين وصف مى كند: (وَ يَخِرُّونَ لِلاَْذْقانِ يَبْكُونَ وَ يَزيدُهُمْ خُشُوعاً)⁽⁷⁾.

1 . كافىج 2، ص 478، باب الاجتماع فى الدعاء، ح 3.

2 . كافىج 2، ص 473، باب الإقبال على الدعاء، ح 3.

3 . بحار الأنوارج 93، ص 345، ح 9.

4 . بحار الأنوارج 93، ص 375، باب 24، ح 16.

5 . بحار الأنوارج 93، ص 376، باب 24، ح 16.

6 . بحار الأنوارج 93، ص 374، باب 24، ح 16.

7 . اسراء (17): آيه 109.