11 . ميزبان نبايد غذا را تحقير كند; زيرا نعمت خدا هرچه باشد عزيز است. هستند افرادى كه در برابر ميهمان حتى غذاهاى مناسب را هم تحقير مى كنند و مى گويند: اينكه چيزى نيست، قابلى ندارد، لايق شما نيست و... . اين تعارف ها هم دروغ است، هم تحقير نعمت خداوند.
12 . ميزبان بايد حال خانواده خود را نيز رعايت بكند و نبايد به حدّى ميهمان دعوت كند كه خانواده او از آمدن ميهمان خسته شوند.
13 . اسباب اذيت و رنجش ميهمان را فراهم نكند هرچند با شوخى كردن، و نيز نبايد ناراحتيهاى خانوادگى را به ميهمان منتقل نمود.
14 . ميزبان به حدّى از ميهمان پذيرايى نكند كه براى او سخت باشد; مثلا با اصرار او را وادار كند كه او بيشتر غذا بخورد و يا چيزى را كه دوست ندارد به اصرار به او بدهد.
15 . ميهمان عزيز است و لازم است با گشاده رويى پذيرايى شود ; چه ثروتمند باشد چه فقير، چه فاميل باشد چه غريبه; زيرا تا او ميهمان است، محترم است. سلمان(رحمه الله) گويد: خدمت پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)رسيدم در حالى كه حضرت بر بالشى تكيه داده بود. پيامبر آن را به عنوان احترام به من داد و فرمود:
«يا سَلمان! ما مِنْ مُسْلِم يَدْخل عَلى اَخِيهِ الْمُسلِم فَيُلْقِى لَهُ وِسادَةً اِكْراماً لَهُ اِلاّ غَفَرَالله لَهُ».(1)
16 . ميزبان اطعام و پذيرايى را قرض حساب نكند و توقع عكس العمل از ميهمان نداشته باشد، بلكه براى خشنودى خدا ميهمان دارى كند.
17 . شايسته است ميزبان با ميهمان كنار سفره غذا بخورد و پيش از آن كه ميهمان كنار رود دست از غذا نكشد.
امام صادق(عليه السلام) فرمود:
«كان رسول الله(صلى الله عليه وآله) إذا أكل مع القوم طعاماً كان أوّلَ مَن يضع يده و آخِرَ مَنْ يرفعها; ليأكل القوم».(2)
18 . به استقبال ميهمان رفتن.
