تبیان، دستیار زندگی

نام اصلی: کتایون

نام خانوادگی اصلی: ریاحی

سمت : بازیگر

.....................

تاریخ تولد: 1340

تاریخ وفات:

محل تولد: تهران

ملیت: ایران

مدرك تحصیلی: لیسانس ادبیات و مردم شناسی

بیوگرافی

شروع فعالیت سینمایی با فیلم پاییزان (رسول صدرعاملی) در سال 1366.
با نویسندگی برای کودکان شروع کرد و با فیلم خبرچین (مازیار پرتو، نصرالله زمردیان) به سینما آمد. اما فیلم در نیمه راه متوقف شد و او برای بازی در فیلم پاییزان (رسول صدرعاملی) انتخاب شد.
در آن زمان در سینما چندان موفق نبود اما با بازی در مجموعه پدرسالار (اکبر خواجویی) توانست خود را مطرح کند و حضور او در مجموعه های روزهای زندگی (سیروس مقدم) و خصوصا سریال پس از باران از او چهره محبوبی ساخت.
ریاحی موفق شد در مجموعه های پس از باران و شب دهم (حسن فتحی) بازی بسیار زیبایی ارائه دهد.
او پس از پنج سال دوری از سینما با بازی در شام آخر(فریدون جیرانی) مهمترین و زیباترین بازی دوران زندگی خود را به معرض نمایش گذاشت و برای بازی در همین فیلم کاندیدای جایزه بهترین بازی نقش اول زن از بیستمین جشنواره فیلم فجر شد.
این زن حرف نمی زند (احمد امینی) دیگر فیلمی بود که توانایی های کتایون ریاحی را به رخ همگان می کشید. ریاحی برای بازی در این فیلم هم کاندید جایزه از هفتمین جشن خانه سینما شد.
برنده جایزه بهترین بازیگر زن از بیست و ششمین جشنواره فیلم قاهره برای بازی در فیلم شام آخر در سال ١٣٨١.

اولین بار چهره او را در یك فیلم سینمایی دیدیم كه نقش كوتاهی داشت، در فیلم «چشمان سیاه» ، اما ماه رمضانی که گذشت او را در سریال «آخرین گناه» در نقش «آوا» دیدیم.
از او می پرسم: «شما با تجربه یك فیلم سینمایی، كار تصویری را شروع كردید. كار تلویزیونی نسبت به كار سینمایی چه تفاوتهایی برایتان داشت كه به سریالهای تلویزیونی روی آوردید؟
می گوید: «تفاوت كار سینمایی با تلویزیونی خیلی زیاد است. سینما وجوه خاص خودش را دارد اما این كه من بعد از یك فیلم سینمایی به بازی در یك سریال روی آوردم، بیشتر به این خاطر بود كه مخاطب تلویزیون با مخاطب سینما متفاوت است. سینما مخاطبان محدودی دارد، علاوه بر این دیدها هم نسبت به سینما و تلویزیون متفاوت است. به عقیده من گاهی سراغ كار تلویزیونی رفتن هم برای بازیگر بد نیست.» می پرسم چه نظری در مورد نقشهای منفی و مثبت داری؟ می گوید: «فكر می كنم نقشهای مثبت و منفی تفاوتی با هم ندارد، مهم این است كه بازیگر از پس نقش، خوب بربیاید و خوب كارش را اجرا كند، اما این كه می گویند نقش مثبت و منفی، برای من به شخصه هیچ وقت تفاوتی با هم نداشته اند.» قبول كردن یك نقش با همه فراز و فرودهایش القای حسی خاص را در بازیگر می طلبد. وقتی از اوتادی در این مورد می پرسم با تأكید می گوید: «فكر می كنم به لحاظ ذهنی بازیگر حسی می تواند با كارش هماهنگ شود، اما من ترجیح می دهم كه علاوه بر حس، تكنیك را هم در كار در نظر بگیرم. من خیلی از نظر حسی با نقش ارتباط برقرار نمی كنم، بلكه سعی می كنم نقشم را با منطق در ذهنم تحلیل و مسائلی كه به لحاظ روانشناختی در نقش دیده می شود را برای خودم باز كنم.
در انتخاب نقش هم این مسأله را لحاظ می كنم، می پرسم چطور؟ می گوید: «بهترین نكته فیلمنامه است، بعد كارگردان و در نهایت نقش كه برای هر نقش هم مطالعه در مورد آدمهایی كه به آن شخصیت و نقش نزدیكترند، می تواند به بازیگر برای رسیدن به آن شخصیت كمك كند و این مسائل برایم اهمیت خاصی دارند». از اوتادی می پرسم به نقش مقابل و بازیگری كه این نقش را ایفا می كند چقدر اعتماد می كند؟ می گوید: «سعی می كنم كه اعتمادم خیلی بالا باشد. هر بازیگری اوایل كار دوست دارد با كسانی كار كند كه حرفه ای هستند و تجربه زیادی دارند. من خوشبختانه در این زمینه شانس بزرگی داشتم و اصولاً كار با حرفه ای ها آرامش بازیگر را تضمین می كند».
از آنجا كه اوتادی تجربه كار در تئاتر هم داشته از او می پرسم در مورد تئاتر چطور فكر می كند. می گوید: «تئاتر كاری زنده است و كار زنده تمركز روانی زیادی را می طلبد. چون در این فضا نه تكرار و نه كات وجود دارد. بازیگر باید یك بار بازی كند، آن هم خوب و بدون نقص!» اوتادی را در سریال «آخرین گناه» در نقش «آوا» دیده بودیم.
از او در مورد این نقش می پرسم، می گوید: «اولین نكته ای كه باید بگویم این است كه برای كارهای مناسبتی هیچ وقت كل فیلمنامه را آماده نداریم، اما من چكیده ای از كار را خواندم و تقریباً می دانستم كه چه اتفاقی قرار است برای این نقش بیفتد. بعدها هم كه حدود نصف فیلمنامه آماده شد، همه بازیگران سریال این فیلمنامه را خواندند و همه با اعتماد به كار، از این حیث كه پایانی شایسته خواهد داشت نقشها را قبول كردیم. با توجه به این كه كارهای مناسبتی فیلمنامه كاملی ندارند، بازیگر و عوامل سریال استرس زیادی را تحمل می كنند. ولی با این وجود ما این استرس را نداشتیم و از این بابت خیال همه برای كار كردن راحت بود. تجربه كار با آقای سهیلی برای همه، خصوصاً برای من بسیار شیرین و لذت بخش بود.

نیكی كریمی (Niki Karimi) در سال 1350 در تهران به دنیا آمد. والدین وی از همشهریان تفرشی (Tafreshi) بودند.

 - فعالیت هنری را با بازی در تئاترهای مدرسه ای آغاز كرد و پس از پایان تحصیلات با فیلم وسوسه جلوی دوربین رفت. اما نخستین حضور جدی اش بازی در فیلم عروس بود.
در چهل و یكمین جشنواره سن سباستین (اسپانیا، 1992) برای بازی در سارا جایزه بهترین بازیگر زن را بطور مشترك دریافت كرد و در همین سال برای همین فیلم (باز هم بطور مشترك) از جشنواره سه قاره نانت فرانسه جایزه گرفت. 
در دوره های مختلف جشنواره فجر برای بازی در فیلمهای عروس، سارا، پری، روانی و دوزن كاندید بوده است. 
او به خاطر بازی در فیلم دوزن جایزه بهترین بازیگر زن را از جشنواره تائورمینا (ایتالیا، 1999) دریافت كرد. 
او فیلم كوتاه « داشتن و نداشتن » را هم كارگردانی كرده است. 
او برای بازی در فیلم نیمه پنهان از بیست و پنجمین جشنواره فیلم قاهره جایزه بهترین بازیگر را دریافت كرد.
پس از ده سال نامزدی برای دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر از دوره های مختلف جشنواره فیلم فجر، سرانجام در بیست و یكمین جشنواره بین المللی فیلم فجر نیكی كریمی برای بازی در فیلمهای واكنش پنجم و دیوانه ای از قفس پرید این جایزه را دریافت كرد.

 وقتی عروس اکران شد همه بلافاصله متوجه دو بازیگر نقش اول آن شدند ، نیکی کریمی و ابوالفضل پور عرب  این دو در این ساخته بهروز افخمی چنان درخشیدند که هیچ کس باور نمی کرد.عروس نه تنها برای آنها حکم سکوی پرتاب را ایفا می کرد بلکه روال سینمای ملودرام جوان پسند ایران را یکباره تغییر داد و پور عرب و کریمی را به جوان اول سینمای ایران تبدیل کرد.نیکی متولد 1350با مدرک تحصیلی دیپلم او فعالیت هنری را بازی درتئاترهای مدرسه آغاز کرد و پس از پایان تحصیلات اولین بازی سینمایی خود را در ساخته ای از جمشید حیدری با عنوان وسوسه ارئه داد در حالی که فقط 18 سال داشت . اما سال بعد بهروز افخمی ازاو برای عروس دعوت به عمل در آورد و بازی در این فیلم برگ برنده ای برای حضور جدی و مستمر در سینما.پیشنهادها یکی پس از دیگری از راه رسیدند و کریمی برای یک دهه تنها بازیگر سینمای ایران که حضورش ضامن فروش فیلم ها بود و دراین میان علی رغم چند کار ضعیف مابقی آثارش جملگی آثار با ارزش از کارگردانهای معتبر بودند.

محمد رضا گلزار متولد ((۱/۱/۵۶ )) و اهل تهران می باشد

ساكن محله اندیشه تهران((سهروردی)) می باشد

فرزند سوم خانواده است ، یک خواهر به نام آتوسا و دو برادر به نام های علیرضا و بردیا دارد

فارغ التحصیل رشته مهندسی مكانیك و مجرد می باشد.و به زبان انگلیسی تسلط کامل دارد.پدرش نیز مهندس مکانیک است

در زمینه های موسیقیُ سینما و تبلیغات فعالیت دارد

در نواختن گیتار،ارگ و پركاشن مهارت دارد ومدتها تدریس گیتار می کرد

به ورزش های والیبال،اسكی وشنا علاقه دارد

در حال حاضر كاپیتان تیم والیبال هنرمندان است

از غذا ها قرمه سبزی و ماکارونی را دوست دارد.خودرو او یک BMW مشكی است

رنگ های مورد علاقه او قهوه ای، سفید، كرم و مشكی است

 اولین بار توسط ایرج قادری برای بازی در فیلم سینمایی سام ونرگس دعوت شد

از سوابق سینمایی می توان سام و نرگس، زمانه، شام آخر،بالای شهر پایین

شهر،چشمان سیاه،بوتیك، زهر عسل، كما،سیزده گربه روی شیروانی،آتش

بس،شام عروسی، و تله كه در نوبت اكران است را می توان نام برد. 

محمد رضا گلزار به عنوان مشاورهنری سازمان بهزیستی استان تهران برگزیده شد

وباز هم مطبوعات...

این دوبازیگر ، از دیرباز همیشه با شایعات دست و پنجه نرم می‌‌كردند،‌ مطبوعات به

راحتی درباره كسی، چنان مطالبی می‌‌نویسند که اصلا به شخصیت فرد موردنظر

نزدیك نیست،محمد رضا گلزار در این باره گفت : دیگر برایم این شایعات بی‌‌اساس

عادی شده است، واصلا برایم اهمیتی ندارد ، او در ادامه گفت این نشریات تنها به

خاطرفروش بالاتر دست به چنین كارهایی دست می‌‌زنند و تیتر انتخاب می‌‌كنند، و جالب‌تر

این كه مردم هم متوجه شایعات و اخبار كذب این نشریات شده‌اند و برای آنها هم این

شایعات عادی شده است.

***

شاید در تاریخ سینمای ایران پس از انقلاب هیچ بازیگری مانند «محمدرضا گلزار»

خوراك و سوژه مطبوعات نشد... او بارها توسط این نشریات ازدواج كرد و جدا شد،

درحالی كه او زندگی آرامی را در كنار خانواده‌اش سپری می‌‌كند...

می‌‌گوید: تا چندی پیش، دوستان و اقوام گاهی اوقات با من و یا رضا تماس

می‌‌گرفتند و این اخبار را به ما می‌‌دادند، اما حالا آنها هم تماس نمی‌‌گیرند،چون

می‌‌دانند این اخبار كذب محض است، دیگر آنان هم مثل ما عادت كرده‌اند.

اگر چنین چیزی هم صحت داشت،‌ هیچوقت، هیچ یك از دو طرف كاری نمی‌‌كردند كه

این موضوع شخصی به مطبوعات كشیده شود... ازدواج گلزار و افشار از كجا خبرش

آمده، من هم نمی‌‌دانم او در ادامه گفت: عملكرد این نشریات باعث می‌‌شود كه

بازیگران حس خوبی نسبت به مطبوعات نداشته باشند و به همین خاطر با نشریات

مصاحبه نكنند، مگر نشریاتی كه معتبر بوده و اخبار آنان دقیق باشد.