تبیان، دستیار زندگی

قرآن در سوره تکویر پس از ياد و نام با عظمت خدا به ترسيم گوشه‏اى از رويدادهاى تكاندهنده، در آستانه رستاخيز مى‏پردازد. پيش از هر چيز از خورشيد آغاز مى‏كند و مى‏فرمايد: إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ‏ آن‏گاه كه خورشيد درهم پيچيد، آنچه آمد ترجمه و دريافتى از آيه است، و در تفسير آن چند نظر آمده است. 1 - به باور گروهى از جمله «مجاهد» و ... منظور اين است كه: آن‏گاه كه نور و روشنايى خورشيد تمام شود، و اين مشعل آسمانى تيره و تار گردد. 2 - امّا به باور گروهى ديگر از جمله «ربيع» و «ابوصالح» آن‏گاه كه خورشيد فرو افتد و نابود گردد. 3 - از ديدگاه «زجاج» آن‏گاه كه خورشيد بسان عمامه درهم پيچد. واژه «تكوير» نشانگر آن است كه سرانجام خورشيد فروزان درهم مى‏پيچد، و نور و روشنايى آن به تاريكى مى‏گرايد، و بسان آهن‏پاره‏اى تفتيده به دور افكنده مى‏شود، و خدا براى بندگانش روشنايى ديگرى پديد مى‏آورد.