در قرآن کریم سوره اى به نام نمل (مورچه) آمده است. سبب نام گذارى آن، همان ذکر داستان مورچه و سلیمان است که خداى تعالى ضمن چند آیه، داستان مزبور را نقل فرموده است .) سوره نمل 17-19)
دیدگاه علامه طباطبایی
علامه می فرماید: معناى آیه این است که: وقتى سلیمان و لشکریانش به راه افتاده، بر فراز وادى نمل شدند مورچه اى به سایر مورچگان خطاب کرد و گفت: یا أیها النمل، هان، اى مورچگان! به درون لانه هاى خود شوید تا سلیمان و لشکریانش شما را حطم نکنند، یعنى نشکنند، و به عبارت دیگر، لگد نکنند،" و هم لا یشعرون" در حالى که توجه نداشته باشند، از همین جا معلوم مى شود که راه پیمایى سلیمان و لشکریانش روى زمین بوده. " فتبسم ضاحکا من قولها ..." از گفتار او لب هاى سلیمان به خنده باز شد. بعضى گفته اند: تبسم، کمترین حد خنده و ضحک خنده معمولى است و اگر در جمله مورد بحث هر دو کلمه را به کار برده، استعمالى است مجازى، که مى فهماند تبسم آن جناب نزدیک به خنده بوده است.
