تبیان، دستیار زندگی

بغض کرد
یادش آمد
مرد گفته بود سپرت را بفروش و برای دخترم زندگی بساز
اما نگفته بود دخترم سپر می شود برایت

گریه می کنیم و سبک می شویم
گریه می کنیم و بال می گیریم، پرواز می کنیم، مثل یک پر،مثل یک پرنده،مثل یک برگ زرد پاییزی، مثل یک قطره ای که در اقیانوس رها می شود وکسی حرف هایمان را می شنود...
عالی ترین صفتش مادری بود....
...مادر، مادر است...
صحنه های تلخ تاریخ تکرار می شود...
خود را به علی رساند
دست بر دامان علی، دست علی را گرفت
نمی گذارم علی را ببرید
او در چهره علی ولایت الله را می دید
شنیده بودم داغ بقیع را ...
اما امروز که می سوزم تازه می فهمم
آن شب علی با تابوت فاطمه چه کرد....
علی بعد از فاطمه سر به چاه گذاشت و در تنهایی گریه کرد
بعد از فاطمه آه کشید
........او درهر جایی تنهاست
میراث درد و رنج و سختی برای نجات بشر از آن مادر به ارث رسید برای فرزندانش....
آخرین لحظات وداع با مادر است، کودکانش بر پیکرش...
مادر برای همیشه از خانه می رود...

حضرت فاطمه(س): من از دنیای شما صلوات، قرائت قرآن، صدقه و انفاق را دوست دارم.

   یا مدبر اللیل و النهار                      بی حضورش چه اشتیاق بهار

یا محول الحول و الاحوال                          منتهی کن فراق را به وصال

حول حالنا الی احسن الحال                      به امید فرج همین امسال

قطارها دیگر در کنار دوکوهه نمی ایستند و بسیجی ها از آن بیرون نمی ریزند.قطار ها دوکوهه را فراموش کرده اند و حتی برای سلامی هم نمی ایستند. بی رحمانه می گذرند.
اما شهدا انسی دارند با دوکوهه که مپرس.با ذره ذره خاکش،با زمینش،با دیوارهایش،با ساختمان هایش، با همه آنچه در چشم ما هیچ نمی آید.
ای دوکوهه، تو رابا خدا چه عهدی بود که ازاین کرامت برخوردار شدی و خاک زمین تو سجده گاه یاران خمینی شد!
و حال چه می کنی در فراق پیشا نی هایشان که سبب متصل ارض و سما بود؟
اینجا حرم راز است و پاسداران حریم آن شهدایند.
امسال عید هم گروهی از بچه ها آمده اند تا دوکوهه از غصه دق نکند.از جانب آنها مصطفی مأمور شده است که با دوکوهه سخن بگوید. می گوید: « ... تو را دوست دارم ای دوکوهه، تو را دوست دارم که بوی بهشت می دهی. تو را دوست دارم که دامنت برای یک بار هم آلوده نشد. تو را دوست دارم که به بودنم هستی دادی. تو را دوست دارم که تو با حسینم آشنا کردی. تو را دوست دارم که زندگی را برایم تفسیر کردی.»
این همه مغموم نباش... امام رفت، اما راه او باقی است. دیر نیست آن روز که روح تو عالم را تسخیر کند.
دوکوهه آیا دوست داری که پادگان یاران امام مهدی نیز باشی؟ پس منتظر باش!
آخرین بار در مرصاد بود که به پیمان خویش وفا کردی. دوکوهه، با تو هستم: آیا می دانستی که این آخرین وداع است!؟
خداحافظ دوکوهه . ما می دانیم که تو از گواهان روز حشری و برآنچه ما بوده ایم شهادت خواهی داد. تو ما را می شناخته ای و راز دار خلوت ما بوده ای. روزها و شب ها در حسینیه، در اتاق ها، در راهروها و در زمین صبحگاهت...

" امسال در پی سال هایی که گذشت تو را نخواهم دید....
دوکوهه با من سخن بگو!
امسال تنهایی ام را با کدام گردان تخریب سخن بگویم....!!!!
در کدام حسینیه نماز صبح را به اذان بخوانم؟!
رد گلوله را از کدام اتاق بگیرم؟!
دل تنگم. . . برای سکوی پروازی که هر سال برایم بودی!
بهار را چگونه آغاز کنم؟ تو فرونشستی تا انسان ها پرواز را تجربه کنند. حس خوب پرواز. . . فارغ از ذهن های آلوده. . . !
هنوز که هنوز است برخورد نسیم خنک صبحگاهت را به صورتم احساس می کنم!
پس. . .
دوکوهه با من سخن بگو.... حتی جایی که ثانیه های حضورت را درک نمی کنم!!

سی و سه سال است که از آغاز ساخت یک فیلم می گذرد که شاید پربیننده ترین،عجیب ترین،پرهیجان ترین،غم ناک ترین و شادترین فیلم تاریخ باشد.
اما آنقدر حسود دارد که هر قسمت آن ، می خواهد اکران شود هیاهویی به پا می شود. برخی کارگردانان از این فیلم آنقدر عصبانی اند که صریحاً می خواهند با بازیگران آن دست به یقه شوند.
All options on the table"

از سنگر دوید بیرون. بچه ها دور ماشین جمع شده بودند. رفت طرفشان. پیرمرد تخریب چی که تا آن لحظه دنبال فرمانده لشکر می گشت، بلند شد و راه افتاد. حاج حسین خرازی داشت با راننده ماشین حرف می زد. پیرمرد دست گذاشت روی شانه اش. حاجی برگشت. همدیگر را بغل کردند. پیرمرد می خواست پیشانی اش را ببوسد. حاجی می خندید و نمی گذاشت. خمپاره افتاد. یک لحظه همه خوابیدند روی زمین. گرد و غبار که نشست همه برخاستند و دنبال همدیگر گشتند. اما او برنخاست. با شکافی در سینه، قلبی که پاره شده بود و لبخندی پر از درد روی خاک تشنه ای که حریصانه خون گرم و جوانش را می مکید، آرام گرفت.

در اسارت
جای کابل ها روی پشتم می سوخت. داشتم فکر می کردم « عیب نداره. بالاخره بر می گردی. میری اصفهان . می ری حاج حسین رو می بین. سرت رو می گیره لای دستش. توی چشم هات نگاه می کنه می خنده، همه ی این غصه ها یادت می ره ...» در را باز کردند، هلش دادند تو . خورد زمین ؛ زود بلند شد. حتا برنگشت عراقی ها رانگاه کند . صاف آمد پیش من نشست . زانوهایش را گرفت توی بغلش. زد زیر گریه. گفتم« مگه دفعه اولته که کتک می خوری؟ » نگاهم کرد. گفت: « حاج حسین شهید شده.»
وصیت

دیروز از هر چه بود گذشتیم ، امروزازهرچه بودیم گذشتیم !

آنجاپشت خاكریز بودیم و اینجا در پناه میز!

دیروز دنبال گمنامی بودیم وامروزمواظبیم ناممان گم نشود!

جبهه بوی ایمان می داد و اینجا ایمانمان بو می دهد.

آنجا درب اطاقمان مینوشتیم یاحسین فرماندهی ازآن توست الان مینویسیم بدون هماهنگی وارد نشوید.

الهی نصیرمان باش تابصیرگردیم، بصیرمان كن تاازمسیر برنگردیم وآزادمان كن تااسیرنگردیم.

(شهیدشوشتری)

در آخرین لحظات عمر سقراط از او پرسیدند: بزرگترین آرزویی که در دل داری چیست؟

سقراط پاسخ داد: بزرگترین آرزویی که دارم این است که به بالاترین مکان در آتن صعود کنم 

و با صدار بلند به مردم بگویم:
ای دوستان چرا با این حرص و ولع، بهترین و عزیزترین سال های عمر خود را به جمع آوری ثروت می گذرانید؟ 

حال اینکه آن طور که باید و شاید در تربیت و تعلیم فرزندان خود که مجبورید روزی ثروت خود را برای آنان باقی گذارید همت نمی گمارید؟!*
* چنین حکایت کنند/145