تبیان، دستیار زندگی

دلم گرفته از این مردم پیاله‌پرست
از این كه هر كسی از حد گذشت، با تو نشست

هنوز مال منی، حبه حبه یاقوتی!
هر استكان تو چرخید اگر چه دست به دست

نگو كه تاب بیاور كه پیش چشمانم
پریده عطر تنت، در دهان مشتی مست

تو سنگ بودی و سهم من از تو تكه شدن
غرور پنجره‌ها را همیشه سنگ شكست

ترنج، كعبه و چاقو طواف می‌كندش
تو پوست می‌كنی اما بهانه‌ات حج است

برای ماهی سرخ آسمان فقط رویاست
نمی‌پرد به هوا هر كه دل به دریا بست

چگونه بی تو بگویم كه هر چه بادا باد
كه می‌كند غم عشق تو ریشه از بنیاد

چقدر سر به هوایی و سركش و مغرور
به سرو تكیه زدم قامتش فریبم داد

تو باد بودی و من برگ دیر فهمیدم
هزار برگ خزان می‌‌روند اگر بر باد

انار كال درختان پناه‌شان شاخه‌ست
انار تا برسد شاخه می‌رود از یاد

همیشه میوه‌ی شیرین به خاك می‌افتد
مرا نچیدی و این میوه از دهان افتاد

چه بی‌ثمر به دل سنگ تیشه می‌كوبم
عوض شده‌ست زمانه عوض شده فرهاد

میان عشق و اسارت هزار فرسنگ است
كه هر كه دل به كسی داد می‌شود آزاد

خبری نیست از پرستوها،گفته بودند برنمی‌گردند
آسمان سیاه شهر مرا، این كلاغان سیاه‌تر كردند

شاخه‌ها هیزمی رسیده شدند، میوه‌ی تلخ شاخه حسرت شد
چشم من خشك و زرد می‌بیند یا درختان شهر من زردند؟

شعبده بازی است در هر كنج، شهر در باورش نمی‌گنجد
باغبان‌ها به باغ دل دادند، از گل پونه مار پروردند

در گلو ناودان فرو می‌ریخت، بغض یك آسمان شكستن را
لانه‌ی گرم لك‌لكان خالی‌ست، دودكش‌های خانه‌ها سردند

كار دیگر گذشته است از كار، جای باران تگرگ می‌بارد
زخم شمشیر آسمان كاری‌ست، زخم‌ها زخم و دردها دردند

به دنبالت ندیدی سایه‌ی مردی پشیمان را؟
کسی که می‌شناسد لهجه‌ی سنگین باران را؟

پس از تو زردی‌ام را سیلی هر دست قرمز کرد
چه ارزان می‌فروشم سیب‌های سرخ لبنان را!...

دلم دریاست بی تو کوسه‌ها در من کمین کردند
کشانده بوی خون این وحشیان تیز دندان را

پس از تو عطر لاهیجانی صد قوری چینی
پس از تو چای مهمان کرده‌ام هر حجله شیطان را

بیا و فرض کن پیراهنت را باد با خود برد
که رسوا کرد یوسف شهر کنعان را ... تو تهران را

دوسیبی پرتقالی طعم لیمو می‌‌دهی گاهی
بیا و چاق کن با طعم تنباکویی‌ات جان را

هركاج یادگار بهاری ست دیدنی
اما به چشم تیز تبرها بریدنی

باید به چشم ‌های تو ایمان بیاورند
چون آیه‌های سوره یاسین شنیدنی

عطر تنت پرید پس از كوچ كردنت
عطر تن تو مثل پرستو پریدنی

رعدم كه داد می‌زنم و گریه می‌كنم
چون قطره‌های هق هق باران چكیدنی

برشاخه میوه قسمت خاك است یا كلاغ
دستم به تو نمی‌رسد، ای سیب چیدنی

چشم‌های تو چه زیباست خدا رحم كند 
ماه هم محو تماشاست خدا رحم كند

روی دیوار بلند دل بی‌ایمانم 
سایه‌ی وسوسه پیداست خدا رحم كند

جای مهتاب به آن چشم نگاهی بكنید
ماه مجنون شده لیلاست خدا رحم كند

شانه‌ام خم شده از بار گناه و تردید
دوزخ عشق همین جاست خدا رحم كند

ننگ بر نام اگر از تو مرا دور كند
عصر من عصر زلیخاست خدا رحم كند

جای منع من دیوانه كمی فكر كنید
موج دیوانه‌ی دریاست خدا رحم كند

جای ماهی در دل هر تنگ خرچنگ است
ماهی سرخی برای خانه دل‌تنگ است

دم به دم باید به ساز زندگی رقصید
با تو رقصیدن به هر سازی خوش آهنگ است

عشق از هر تكه سنگ افسانه می‌سازد
لحظه‌ای با من مدارا كن دلت سنگ است

عشق می‌ارزد به افسانه شدن با تو
ننگ تو نام است اما نام من ننگ است

روح در پیراهن من جا نمی‌گیرد
دكمه‌ام را باز كن پیراهنم تنگ است

دل به دریا بزن تو موسایی، چشم‌های من است پشت سرت
دل بكن از عصای پوسیده، معجزه یك زن است پشت سرت

سجده كن دین تازه‌ای دارم با كتاب مقدسی موزون
هر ورق شعله‌ای به پاكرده آتشی روشن است پشت سرت

هر كه آمد به میل خودآمد راه گم كرده‌ها نیامده‌اند
دشمن و دوست فرق‌شان این است دوست نه، دشمن است پشت سرت

«این دغل دوستان كه می‌بینی مگسانند گرد شیرینی»
سایه‌ات از سرِ محبت نیست از سرِ بودن است پشت سرت

شاعرم ، دین من شعور من است آیه‌های كتاب من شعرند
رد پاهای توست قبله‌ی من رد بوسیدن است پشت سرت

سبك هندی مرا غزل بسرا، زن هندو بیافرین از من
طبع شعرم شبانه گل كرده‌ست گل شب بو بیافرین از من

بیشه‌ها سربه سر پر از آهو، چشم تو جز مرا نمی‌بیند
من پلنگ آفریده‌ام از تو، ماه بانو بیافرین از من

مثل زنبور نیش‌دار عسل، قطره قطره مرا به بار آور
خانه خانه پر از عسل، قصری، مثل كندو بیافرین از من

روح چنگیز نیمی ازشعرت نیمه‌ی دیگرت جنون دارد
یا مرا لیلیِ غزل بسرا، یا هلاكو بیافرین از من

چشم‌هایت دوباره معجزه كرد، آیه‌هایی به خط نستعلیق
قلمت را به نام من بتراش، باز جادو بیافرین از من

جز تو دستان كسی شور در این ساز نزد 
هیچ كس پنجه بر این چنگ خوش آواز نزد

دست برداشتن از خاك پریدن می‌خواست
هیچ كس جز تو چنین دست به پرواز نزد

نیست نزدیكتر از تو به من اما باید
چای نوشید و زبان بست و دم از راز نزد

او كه لب بست و دم از راز نزد می‌شكند
هیچ كس سنگ بر آن پنجره‌ی باز نزد

قسمت از اول خط ساز مخالف می‌زد
درد این است به میل دل من ساز نزد

سیب ممنوعه‌ترین میوه‌ی دنیای شماست 
سیب سرخم كه كسی بر تن من گاز نزد

بخت از پشت درِ خانه‌ی من رد شده است 
شاید این بار كسی در بزند... باز نزد