هی می گفتی که می رم از این ولایت آتقی!
بــــــــــــارو بندیلتــــــو بستی در نهایت آتقی!
گفتیمت نرو، نکــــــردی هیـــــچ عنایت آتقی!
پند مـــــــا باد هوا!
کردی زود شال و کُلا
حتّی گوش به حرف کدخدا نکردی آتقی!
رفتی پشت سرتَم نیگـــــا نکردی آتقی!
□
عید اومد بهــــــــار اومد هیچ خبری ازت نشد
گفتیم این غنچه ی دل وا میشه، عاقبت نشد
یه دو خط نامه هم از ســوی تو مرحمت
خلوت گــــزیده را به تماشا چـه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چـه حاجت است
جانا به حــاجتی کــــه تو را هسـت با خدای
کــــــآخر دمـــــی بپرس که مــارا چه حاجت است
ای پـــــــــادشاه حسن خـــــــدا را بــــــسوختیم
آخر سوال کن که گدا را چـه حـــــــــــاجت است
اربـاب حـــــاجتیم و زبـــــان ســـوال نیــــست
در حــضرت کــــریم تــمنــا چه حاجت اســـت
محتاج قصه نیست گـرت قـــصد خـــون مـــاست
چون رخت از آن تو است به
مـــــزن بر دل زنـــــوک غمزه تیرم
کــه پــــیش چــــشم بیمـــارت بمیرم
نصاب حسن در حد کمــــــــال است
زکاتم ده که مسکین و فــــقــــیـــــرم
قدح پر کن که من در دولــــت عشق
جوانـــبخت جــــهانم گـــــر چه پیرم
چـــنان پر شد فضای سینه از دوست
کـــه فــکر خویش گم شد از ضمیرم
مبــــــادا جز حساب مطرب و می
اگـــــر حـــــرفی کشد کلـــک دبیرم
در این غوغا که کس کس را نـپرسد
من از پیر مغــــان مــــنت پـــــذیرم
خوشـا آن دم که اســـــتغنای مستــی
فراغــــت بـــخشد از شــاه و وزیرم
چو طفلان تـــا کی ای زاهد فریبــی
به سیب بوستــــان و شهد و شیـــرم
قراری بسته ام بـــامی