رهبران اسراییل:آریل شارون

مقدمه:

یکی از نکات بسیار مهم در مبارزه با دشمن،شناخت دشمن است.شناخت دشمن صرفا به شناخت  ساختار سیاسی و یا عملکرد ها محدود نمی شود ،بلکه به شناخت نخبگان حاکم بر نظام سیاسی دشمن نیز  مرتبط می شود.هدف از معرفی این رهبران اسراییلی صرفا آشنایی خواننده تبیان با یک فرد نیست.بلکه ما به دنبال آن هستیم،خاستگاه سیاسی و اجتماعی رهبران صهیونیست و دلایل و زمینه های رشد آنان را برای مخاطب به تصویر بکشیم.زمینه هایی که فضای حاکم بر رفتار سیاسی نخبگان صهیونیست را به تصویر می کشد.

زندگی نامه:

او  یک نظامی و سیاستمدار اسرائیلی بوده و نام حقیقی وی «آریل شاینزمان» و متولد سال 1928 در شهرک «کفر ملال» می‌باشد. در جوانی به سازمان [تروریستی و نظامی] هاگانا پیوست و در جنگ 1948 فرمانده گردان بود. پس از جنگ به عنوان افسر مخابرات مشغول انجام وظیفه شد. درسال 1953«یگان 101» را که ویژه عملیات تهاجم به کشورهای عربی بود تشکیل  داد. این یگان نقش اساسی در توسعه روح جنگندگی و تهاجم در ارتش اسرائیل داشت و شارون جوان نیز فرمانده نیروهای چترباز شد. ولی پیرو انتقادات فرمانده نظامی‌اش نسبت به روش‌های عملیاتی متهورانه [و خطرناک] وی در خلال جنگ 1956، ارتقاء درجات نظامی وی تا سال 1965 متوقف گردید. ولی پس از اینکه اسحاق رابین رئیس ستاد ارتش شد اعتبار شارون را به وی بازگرداند و سپس فرمانده اداره آموزش فرماندهی ستاد شد، و در سال 1967 به درجه سرتیپی ارتقاء یافت.

در جنگ ژوئن 1967 یکی از لشکرهای جبهه جنوبی را فرماندهی کرد و توانست منطقه «ام القطیف» را اشغال نماید. در سال 1969 با فشار بنحاس سابیر [یکی از رهبران حزب کارگر] فرماندار نظامی منطقه جنوبی شد.  چرا که سابیر می‌ترسید شاروان ارتش را رها کرده و به جناح حیروت (حزب لیبرال) پیوسته و رقیب او شود. شارون مسئول عملیات سرکوبگرانه خونین و وسیع سال 1970بود که در راه توقف حرکت انتقاضه ساکنان نوار غزّه در آن زمان انجام گرفت. وی ارتش را کمی قبل از شروع جنگ اکتبر 1973 ترک کرد و به حزب لیبرال پیوست. ولی پس از شروع جنگ اکتبر، به ارتش فرا خوانده شد و فرمانده یکی لشکر در جبهه جنوبی شد. گفته می‌شود که وی فرمانده همان نیروهای اسرائیلی است که جبهه مصر در منطقه «ثغرة الدفر سوار» را شکافت و از [شرق] کانال  سوئز به ساحل غربی کانال نفوذ کرد. [به همین جهت،] از آن زمان تاکنون از جمله افسرانی است که دارای پایگاه مردمی قابل توجهی در اسرائیل می‌باشد.

در سال 1974به نمایندگی کنست انتخاب شد ولی چند ماه بعد به دلیل احراز سمت مشاور اسحاق رابین نخست‌وزیر وقت، استعفاء داد. در سال 1976 حزب «شلومزیون» را تاسیس کرد که بعدا در انتخابات سال 1977 مجلس به دو کرسی نمایندگی دست یافت و به جناح لیکود پیوست. پس از انتخابات مذکور، وزیر کشاورزی شد و مسئول ایجاد شهرک‌هایی در

«رفح» گردید. در سال 1981 وزیر دفاع شد و پس از آن مشغول آماده‌سازی نظامی برای حمله به لبنان و نابودی سازمان آزادی بخش فلسطین گردید که در سال 1982 عملیات آن را فرماندهی کرد.نیروهای رژیم صهیونیستی در پی توسعه طلبی های گسترده خود، در روزهای شانزدهم و هفدهم سپتامبر 1982 میلادی به اردوگاههای صبرا و شتیلا حمله بردند و در اقدامی وحشیانه، بیش از سه هزار فلسطینی را به شهادت رساندند. نیروهای فالانژ پس از شکست طرح فاس و مخالفت جبهه خلق برای آزادی فلسطین و جبهه مبارزه خلق با آن و همچنین ناکام ماندن طرح برژنف (هر دو طرح ضمن ارایه راهکاری برای سازش در منطقه خاورمیانه به نوعی در جهت اهداف رژیم صهیونیستی برنامه ریزی شده بودند)، در اقدامی سبعانه در ورودی اردوگاه صبرا را بستند و با دور کردن مردم از این ناحیه خواستند که خبرنگاران و مردم لبنان از مساله بویی نبرند. آنگاه نظامیان رژیم صهیونیستی و نیرو های فالانژ با گردآوری فلسطینیان در حومه بیروت آنان را قتل عام کردند.

در عین حال گسترده ترین کشتار مردم فلسطین در اردوگاه شتیلا رخ داد. فالانژها طی چند ساعت بیش از هزار و چهارصد نفر از فلسطینی های ساکن اردوگاههای برج البراجنه و شتیلا را در غرب بیروت به وحشیانه ترین وضع ممکن نابود کردند. پس از این وحشیگری، شورای امنیت سازمان ملل متحد از رژیم صهیونیستی خواست که نیروهای خود را بلا شرط به مرزهای شناخته شده لبنان عقب بکشد. اما این رژیم همچنان به حرکت خود در کشتار مردم بی دفاع فلسطین ادامه داد. شورای امنیت سازمان ملل متحد در همان سال از این کشتار ها به عنوان قتل عام جنایی فلسطینیان یاد و آن را به شدت محکوم کرد.

پس از کشتارهای [وحشیانه اردوگاه‌های] صبرا و شتیلا حملات شدیدی علیه وی در اسرائیل برانگیخته شد و لذا دولت به دنبال انجام یک تظاهر ات 400 هزار نفری در تل آویو، مجبور شد کمیته‌ای را برای تحقیق درباره کشتار مذکور تشکیل دهد. پیرو انتشار نتیجه تحقیقات کمیته مذکور در فوریه سال 1983، شارون از وزارت دفاع بر کنار شد و به سمت وزیر مشاور منصوب گردید. پس از غروب ستاره‌ وی، بالاخره شیمون پرز در سال 1984 وی را به عنوان وزیر بازرگانی و صنایع انتخاب کرد تا بدینوسیله  نقش سیاسی وی را احیاء کند که تا سال 1990در این سمت باقی بود. سمت تا سال 1992 در سمت وزیر مسکن و شهرک سازی انجام وظیفه کرد.

شارون از جمله بارزترین نامزدهای رقیب برای رهبری لیکود، و نیز یکی از شاخص‌ترین رهبران تندرو و افراطی ضداعراب می‌باشد. متاهل و دارای دو فرزند است. در خلال سال‌های 1952- 1953 به بخش پژوهش‌های عالی دانشگاه عبری در زمینه علوم شرقی و تاریخ ملحق گردید. در سال 1962 تحصیلات عالی خود را در دانشکده حقوق دانشگاه تل آویو تکمیل نمود.

شارون سرانجام در ششم فوریه 2001 توانست به بالاترین مقام در اسرائیل یعنی سمت نخست وزیری دست یابد.

در زمان نخست وزیری وی، رهبران نظامی فلسطینی همچون «شیخ احمد یاسین»، «رنتیسی» در عملیات های کماندویی به شهادت رسیدند.

شارون در این زمان کوشید تا با اجرای پروسه دیوار حائل، به عملیات‌های استادی در فلسطین خاتمه دهد.

آریل شارون در سال 2005 میلادی،  بر اثر فشارهای مقاومت فلسطین دستور تخلیه نوار غزه را صادر کرد. در اکتبر سال

2005 و درپی اعتراضات شدید راستگرایان برای خروج از غزه و بروز اختلاف در کابینه وی، شارون از حزب لیکود کناره گیری کرد.

وی در اولین اظهاراتش پس از کناره‌گیری از حزب لیکود، اعلام کرد، حزب جدیدش موسوم به «کادیما» در جهت ترسیم مرزهای دائمی بین اسرائیل و فلسطینیان تلاش خواهد کرد و دیگر طرحی برای عقب‌نشینی یکجانبه از سرزمین‌های اشغالی ندارد.

وی از روز 5 ژانویه سال2006 به دلیل سکته مغزی سنگین در بیمارستان بستری شده است و اداره کلیه امور نخست وزیری اسرائیل به ایهود المرت معاون نخست وزیر واگذار شد.

اثر وی: مبارز (زندگینامه شخصی) منتشره در سال 1989].

تهیه و تنظیم برای تبیان:سید ابراهیمی