امام دلش براى دكتر چمران تنگ شده
چمران كروات نزد
سال دوم یك استاد داشتیم كه گیر داده بود همه باید كراوات بزنند. سر امتحان. چمران كروات نزد، استاد دو نمره ازش كم كرد. شد هجده. بالاترین نمره.(آمریکا)
همه شان فكر مى كردند بچه دكترند
بعضى شب ها كه كارش كم تر بود، مى رفت به بچه ها سر بزند. معمولا چند دقیقه مى نشست، از درس ها مى پرسید و بعضى وقت ها با هم چیزى مى خوردند.
همه شان فكر مى كردند بچه دكترند. هر چهارصد و پنجاه تایشان(لبنان)
آن ها هم براى سرش جایزه گذاشتند
اسم چمران معروف تر از خودش بود. وقتى عكسش رسید دست اسرائیلى ها، با خودشان فكر كردند «این همان یارو خبرنگاره نیست كه مى آمد از اردوگاه ما گزارش بگیرد؟»
آن ها هم براى سرش جایزه گذاشتند.
دكتر هم بغلش مى كرد و...
اگر كسى یك قدم عقب تر مى ایستاد و دستش را دراز مى كرد، همه مى فهمیدند بار اولش است آمده پیش دكتر.
دكتر هم بغلش مى كرد و ماچ و بوسه ى حسابى. بنده ى خدا كلى شرمنده مى شد و مى فهمید چرا بقیه یا جلو نمى آیند، یا اگر بیایند صاف مى روند توى بغل دكتر.
امام دلش براى دكتر تنگ شده
با خودش عهد كرده بود تا نیروى دشمن در خاك ایران است برنگردد تهران. نه مجلس مى رفت، نه شوراى عالى دفاع.
یك روز از تهران زنگ زدند. حاج احمد آقا بود. گفت «به دكتر بگو بیا تهران.»
گفت «عهد كرده با خودش، نمى آد.»
گفت «نه بیاد. امام دلش براى دكتر تنگ شده.»
بهش گفتم. گفت «چشم. همین فردا مى ریم.»
چمران همیشه توى محاصره است
مى گفتند «چمران همیشه توى محاصره است.»
راست مى گفتند. منتها دشمن ما را محاصره نمى كرد. دكتر نقشه اى مى ریخت. مى رفتیم وسط محاصره. محاصره را مى شكستیم و مى آمدیم بیرون.
یک کشیده ی محکم زد زیر گوشم
یک بند داد مى زدم. گریه مى كردم. كنترل خودم را از دست داده بودم، همه هم نگران اسلحه اى بودند كه دستم بود. دكتر رسید و یك كشیده ى محكم زد زیر گوشم.
فكر كنم تنها كشیده اى بود كه توى عمرش به كسى زده بود.
