اردو کشی از زبان معلم

این سینماگر و سردبیر دنیای تصویر درباره وضعیت امروز رسانه ها در سینمای ایران تصریح کرد: معتقدم در موقعیتی که اکنون در آن هستیم، ایران از نظر وجه رسانه ای تخصصی سینما در میان کشورهای دنیا در رتبه چهارم قرار دارد، در حالی که گفته می شود در فیلمسازی دنیا یازدهم هستیم. اکنون غیر از کشورهای مانند آمریکا ، انگلستان و فرانسه، کشوری را نمی شناسم که ادبیات و رسانه سینمایی با این قدرت که در کشور ما وجود داشته باشد ، فعالیت کنند. از نظر نویسندگان هم ما تعداد قابل قبولی از نویسندگان سینمایی را در اختیار داریم.

سردبیر ماهنامه «دنیای تصویر» همچنین با بیان اینکه امروز سینما خاستگاه بیان بسیاری از حرف های روز جامعه شده است، اظهار کرد: بسیاری از بحث های جدی جامعه، امروز در کامنت های سایت های سینمایی دیده می شود اما در مقابل کامنت های سایت های سیاسی و رسمی را ببینید، اکثر آنها کامنت های زرد و یا به عبارتی کامنت های استقلال، پرسپولیسی هستند. چرا این اتفاق افتاده است که اکنون بحث های جدی جامعه را می توان در محافل سینمایی جست و جو کرد؟ معتقدم این اتفاق به این دلیل افتاده که در سال های اخیر گفتمان قالب جامعه ما فرهنگی بوده است.

معلم در ادامه سخنانش با انتقاد نسبت به رفتار دوگانه برخی سیاسیون با رسانه های سینمایی عنوان کرد: توجه به سینما توسط رسانه ها باعث شده که برخی قصد داشته باشند همین سینمای نیمه جان را هم تعطیل کنند. برخی مدام می گویند که «فقط یک درصد مردم سینما را می بینند» و بحث هایی از این قبیل. اما همین افراد تیتر یک روزنامه های شان مدام درباره سینما است. خوب اگر سینما بیننده ندارد چرا بعضی آنقدر سنگش را به سینه می زنند؟ اگر سینما مهم نیست چگونه است که در شش ماه گذشته انقدر سر ساخت فیلمی مانند «لاله» که اصلا هیچ چیزش معلوم نیست، حتی مشخص نیست که ساخته شوند یا نه بحث می شود و هر روز این فیلم یا «یک خانواده محترم» تیتر یک خبرگزاری های سیاسی جامعه است؟

این سینماگر افزود: معتقدم در حال حاضر جریانات سیاسی پشت مسائل سینمایی کار خود را انجام می دهند و ایده های شان را مطرح می کنند. مثلا جشنواره رویش را ببینید، همه افراد فلان حزب آنجا هستند یا همین جشنواره فجر خودمان محفل یک حزب دیگر است یا یک جشنواره و برنامه دیگر را حزب سومی اداره می کند.

معلم با تاکید بر اینکه حزب بندی سینماگران باعث نابود شدن سینما شده است ، گفت: همین افرادی که امروز در حزب ها هستند، باید به جای کار حزبی فیلم می ساختند. اما می بینید که امروز وضعیت چگونه است. امروز فرمان ماشین سیاست به حوزه سینما کشیده شده است و همین امر باعث شده که سینما گفتمان اصلی جامعه باشد. اما فیلمی ساخته نشود.

سردبیر ماهنامه «دنیای تصویر» در بخش دیگری از سخنانش درباره رسانه های سینمایی ، «تشخص» را یکی از مهمترین بایدهای یک رسانه دانست و بیان کرد: امروز رسانه های فاقد تشخص نمی تواند از نظر مردم مورد قبول واقع شود. رسانه ای که بدون سلیقه باشد از سوی مردم پیگیری نمی شود. متاسفانه اکنون بسیاری از رسانه های دولتی ما نمی خواهند شخصیت مستقلی یا مشخصی داشته باشند چون همین نداشتن شخصیت مشخص در موضوع مورد بحث، باعث می شود که کارشان ادامه دار باشد و فعالیتشان متوقف نشود؛ در واقع کسی با آن کاری ندارد که بخواهد مانعش شود.

وی سپس در موضوع تشخص داشتن رسانه ها به برنامه «هفت» و نحوه شکل گیری و اعتبار بخشی آن در جامعه اشاره کرد و یادآور شد: برنامه «هفت» در میان مردم جامعه مورد قبول واقع شد چون یک شخصیت خاص و دارای سلیقه به نام فریدون جیرانی اجرای آن را برعهده داشت. اشتباهی که تلویزیون و یا رسانه های دولتی می کنند این است که فکر می کنند بدون داشتن یک شخصیت مشخص و خاص (Personality) می توان تاثیرگذار بود در حالی که در رسانه های دنیا اصلا اینگونه نیست.

وی ادامه داد: بگذارید یک مثال دیگر بزنم. خبرنگاری مانند کامران نجف زاده یک شخصیت خاص دارد که با آن در میان مردم شناخته می شود. ممکن است صدها نفر دیگر کاری که نجف زاده انجام می دهد را انجام دهند اما هیچ کس

آن صدها نفر را نمی شناسد چون اکثر آن ها شخصیت خاص و مستقلی برای خود ندارد.

علی معلم در بخش دیگری از این نشست در پاسخ به مطلبی که از سوی علی رویین تن به عنوان مهمان نشست مطرح شده بود ، گفت: چرا همه اهالی سینما انتظار دارند رسانه ها نسبت به هر چیز کوچک و بزرگی واکنش نشان دهند، در حالی که خودشان نسبت به مسائل خیلی مهم واکنش نشان نمی دهند؟ مثلا یکی از صحبت های امروز ما این است که چطور برخی دوستان حاضرند در مقابل همکاران پیشین خودشان از حداقل پشتیبانی دریغ کنند؟ رسانه ها باید از کدام سینما حمایت کنند؟ چرا فقط باید رسانه ها درباره مسائل صحبت کنند؟ واقعا در موارد مختلف کدام یک از سینماگران وسط آمدند و صحبت کردند؟

در ادامه این نشست که در فرهنگسرای رسانه برگزار می شد، فریدون جیرانی هم در سخنانی بیان کرد: فکر می کنم ایران یکی از کشورهایی است که بیشترین تعداد مطبوعات سینمایی را دارد و در مقابل کمترین تعداد نمایش فیلم های خارجی را داشته است. ضمن آنکه من در هیچ جای دنیا که تولیدات سینمایی زیادی دارند چاپ یک روزنامه مستقل سینمایی را به یاد ندارم. تنها دو روزنامه تخصصی سینمایی در دنیا وجود دارد و روزنامه «بانی فیلم» سومین آن است.

مسعود داوودی سردبیر روزنامه بانی فیلم هم با اشاره به ضرورت شکل گیری روزنامه گفت: قبل از دهه 70 که «بانی فیلم» چاپ شود عموم نشریات سینمایی تنها در حد یک یا دو صفحه به سینما اختصاص می دادند آن هم در حالی که بیشتر مناسبت های مهم سینمایی نمی توانستند به تیترهای روزنامه های سیاسی و ... تبدیل شوند. اما بانی فیلم باعث شد این جو شکسته شده و اکنون می بینید که روزنامه های سیاسی و اقتصادی و ... به سینما با چشم بسیار جدی تری نگاه می کنند.

امیرقادری سردبیر سایت کافه سینما هم در بخشی از این نشست با اشاره به وضعیت فعلی سینمای ایران و رسانه های سینمایی خاطر نشان کرد: الان در شرایطی هستیم که سینما وضعیت خوبی ندارد اما رسانه های سینمایی در وضعیت بسیار خوبی به سر می برند. شرایط به شکلی است که اگر در چند سال آینده از بین اصحاب رسانه سینمایی نماینده مجلس انتخاب شود تعجبی ندارد.

وی ادامه داد: در حال حاضر گفتمان سینما آنقدر در جامعه غالب شده است که هرکس می خواهد دیده شود و در گفتمان فرهنگی جامعه وارد شود حرف سینمایی می زند.

این منتقد سینما در پایان این نشست اظهار کرد: امروز رسانه های سینمایی علاوه بر وظیفه تخصصی شان از آبروی سینما هم دفاع می کنند. واقعا کدام سینماگر را سراغ دارید که در مقاطع مختلف و مشکلاتی که به وجود آمده حاضر باشد صحبت کند، اما رسانه ها وظیفه خود می دانند که از آبروی این سینما دفاع کنند.