کارگر ورزش ایران شایسته نشان لیاقت

---

کاروان ورزشی جانبازان و معلولان جمهوری اسلامی (غدیر) با کسب 120 مدال رنگارنگ به جایگاه چهارم بازی های پاراآسیایی اینچئون کره جنوبی دست یافت.

---

کاروان ایران در این دوره از بازیها در حالی این جایگاه را تصاحب کرد که کمترین فاصله ممکن را برای جلوس به پله سوم رقابت ها داشت. ژاپن تیم سوم مسابقات که مدال نقره اش کمتر از ایران بود با یک مدال طلای بیشتر بالاتر از ایران قرار گرفت و تا لحظات پایانی دغدغه جدی عقب ماندن از ایران را داشت.

به این ترتیب نه تنها ژاپن بلکه چین و کره جنوبی سایه ایران را پس از سالها یکه تازی در عرصه ورزش آسیا پشت سر خود دیدند. قاره کهنی که سالهاست به رقابت سه کشور چشم بادامی عادت دارد و سایر آسیایی ها با باور قدرت بلامنازع آنها فقط و فقط به عنوان های چهارم به بعد در بازی های مختلف آسیایی فکر می کنند.

زلزله در مثلت قدرت ورزش آسیا

این روال چنان تار و پود ورزش آسیا را گرفته که فکر کردن به چیزی جز این به مضحکه می انجامد. در چنین شرایطی بود که نزدیک شدن کاروان غدیر به جایگاه ژاپن زلزله ای در ورزش آسیا محسوب می شود. زلزله ای که شیرمردان ورزش جانبازان و معلولان ایران آن را رقم زدند.

اما این که این اتفاق چطور رخ داد و چه کسانی در آن نقش داشتند نیاز به بررسی جدی دارد. تحقیقی که بدون شک و تردید می تواند برای آینده ورزش ایران سخت تاثیر گذار هم باشد.

آنچه بر ورزش جانبازان و معلولان گذشته است

ورزش معلولان در ایران پیش از انقلاب فعال شده است. با وقوع انقلاب اسلامی و در پی جنگ تحمیلی و جانبازی عده ای از رزمندگان کشورمان و حضور آنان در عرصه ورزش این بخش از ورزش دچار تحولی اساسی شد. قهرمانی های پی در پی و انعکاس اخبار آن در کشور باعث شد تا رشته های مختلف ورزشی شاهد حضور و درخشش جانبازان و معلولان شود. درخششی که بی درنگ به صحنه های آسیایی و جهانی کشیده شد و نام ایران اسلامی را پرآوازه تر از قبل کرد.

تشکیل فدراسیون ورزش های جانبازان و معلولان و تنوع رشته هایی که در آنجا فعال هستند این فدراسیون را به یک سازمان تربیت بدنی و بعدها به یک وزارت ورزش تشبیه کرد.

شروع  کار با تلاش هایی همراه بود تا در پی سختی راه پرچم آن به یک جانباز سرافراز به نام محمود خسروی وفا سپرده شود. در روزهای ابتدایی مسئولیت او شاید خیلی ها باور نداشتند که حاج محمود با توجه به وجود مشکلات جدی جسمانی توانایی ادامه کار را داشته باشد اما خسروی وفا که با تکیه کلام من کارگر شما هستم برای اهالی ورزش شناخته می شود کاری کرد کارستان.

اداره فدراسیونی با خصوصیات خاص مدیریتی خاص می طلبید. فدراسیونی که در یک نگاه منصفانه صفر تا صد کارهایش را باید خودش انجام دهد. در این فدراسیون که در شروع کار حتی یک ساختمان مناسب برای اعضای خود نداشت از رفت و آمد گرفته تا اعزام و محل خوابگاه و اردو همه چیز باید تحت شرایط ویژه باشد. این در حالی بود که اغلب فدراسیون ها با یکی دو رشته فعال با مشکلات جدی و لاینحل روبرو بودند. متاسفانه بسیاری از این فدراسیون ها هنوز هم همان شرایط را دارند و برخی عقب تر هم رفته اند.

محمود خسروی وفا و همکارانش علاوه بر امور جاری و مشکلاتی که همه فدراسیون ها داشتند درگیر مشکلات خاص هم بودند. به برخی از آنها نظر کنید

-   نبود ورزشگاه های مناسب با شرایط جسمانی ورزشکاران که هنوز هم ادامه دارد.

-   نبود باشگاههای فعال که محلی برای حضور علاقه مندان باشد

-   تعداد فراوان رشته ها و کمبود نیروی متخصص در زمینه ورزش معلولان

-    نگاه نه چندان مناسب اطرافیان به ورزش معلولان

-    مشکل حمل و نقل ورزشکاران

-    عدم ارتباط لازم بین المللی در روزهای ابتدایی

-    روحیه وشرایط خاص معلولان و جانبازان

-   تامین بودجه برای فعالیت های پرتعداد در چندین رشته

-   نداشتن فدراسیونی مناسب فعالیت ورزش جانبازان و معلولان(البته با تلاش فراوان این مشکل با ساختن ساختمان فعلی برطرف شده است)

-   توقع کارهای فرهنگی برجسته از کاروانی که در آن جانبازان انقلاب حضور دارند.

-   تشکیل کمیته ملی پارالمپیک همسان با کمیته ملی المپیک برای ایجاد ارتباط مناسب با مراجع بین المللی ورزش

-   ارائه برنامه های علمی برای رشد و ارتقاء کیفی تیم ها و ورزشکاران در رشته های مختلف

-   جلوگیری از موازی کاری و تداخل کاری بین سازمان های متولی معلولیت های خاص(کم بینایان، نابینایان، ناشنوایان، کم توانان ذهنی، قطع عضو و...

-   تقویت توانایی های پزشکی برای موفقیت درکلاسبندی های ورزش معلولان

-   بالا بردن بار علمی برای شناسایی نقاط قوت ورزشکاران و توجه به رشته هایی که می توانند در صحنه های بین المللی موفق باشند.

اینها تنها برخی از اموری است که یک نگاه ساده و گذرا  آن را به ذهن متبادر می سازد. قطعا با کمی بررسی و تحقیق دهها مورد دیگر شناسایی  و مطرح خواهد شد.

تحت چنین شرایطی کارگر ورزش ایران دست به کار شد و یک فدراسیون نصف و نیمه را به جایی رسانده که علاوه بر درخشش خیره کننده در آسیا و حتی جهان لرزه بر اندام مثلث قدرت چین، کره جنوبی و ژاپن می اندازد. او کاری می کند که رییس فدراسیون جهانی شاید برخلاف میل باطنی لب به تحسین می گشاید و ایران را در ورزش معلولان الگویی جهانی معرفی می کند.

محمود خسروی وفا و ورزش جانبازان و معلولان اکنون در جایگاهی هستند که حتی منتقدان چاره ای جز تحسین و نهایتا سکوت کاری نمی توانند ؛ انجام دهند. بدون تردید بدون مدیریت و تلاش خسروی وفا، ورزش جانبازان و معلولان اگر عقب تر از این نبود جلوتر هم نمی رفت.

از این رو او می تواند پدر ورزش معلولان و جانبازان باشد و سینه اش شایسته نشان لیاقت است. مدیر ارزشمداری که نشان داد با کار و تلاش و اخلاص و نیز چاشنی تخصص می توان کارهای بزرگ کرد. برای امثال خسروی وفا که در مکتب جهاد و شهادت درس خوانده اند این کارها سخت نیست. شاید این همان روحیه ای است که باید در بین همه مسئولان ورزش ما ساری و جاری شود. این همان ورزش انقلابی است که جامعه از مسئولانش انتظار دارد.

کاروان غدیر به میهن اسلامی برگشت. این کاروان همانگونه که گفتیم کوله باری از مدال و مقام داشت. اما آنچه این کاروان را از سایر کاروان های اعزامی ورزش ایران متمایز می کند همان نکته کلیدی است که اشاره کردیم. این کاروان نشان داد که با دو بال تعهد و تخصص می توان به آسمان پرواز کرد. از حرف و شعار عبور کرد و با کار و تلاش خالصانه به پای بزرگان ورزش جهان پیچید. این همان هنری است که کشورهای پیشرفته در امر ورزش آن را دارند و با اتکا به همین هنر برای خود باخته ها دست نیافتنی شده اند.