وفات حضرت زینب كبری(س) سال 62 هجری قمری

حضرت زینب(س) در سال ششم و به روایتی در سال پنجم قمری، دو سال پس از تولد امام حسین(ع)، در حیات جدش حضرت محمد(ص)، در مدینه منوره دیده به جهان گشود.

پدرش امیرمؤمنان علی بن ابی طالب(ع) و مادرش فاطمه زهرا(س) دختر رسول گرامی اسلام(ص) می باشند. وی در خانواده ای دیده به جهان گشود كه مهبط جبرئیل امین و محل نزول وحی و ارتباط با ذات باری تعالی بود؛ همان خانواده و بیتی كه به گواهی قرآن مجید، ساكنان آن همگی پاك و پاكیزه و معصوم می باشند. زیرا جدش حضرت محمد(ص)، پدرش حضرت علی مرتضی(ع)، مادرش فاطمه زهرا(س)، برادرانش امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین سیدالشهدا(ع)، بودند كه پنج تن آل عبا می باشند و انس و جنّ و فرشتگان به نام نامی آنان افتخار و تبرك می كنند.

به هر روی، این كودك سعادتمند، در خردسالی مادرش را از دست داد و در خانه خویش، به جای مادر مهربان مورد احترام همگان قرار گرفت.

وی در سنین جوانی از میان خواستگاران متعدد، با اذن و اجازه پدر ارجمندش حضرت علی(ع)، پسر عمویش عبدالله بن جعفر را كه جوانی اصیل، شرافتمند، دلیر، متعهد و سخاوتمند بود، پذیرفت و به عقد و نكاح وی درآمد و در خانه وی دارای فرزندانی چند شد، كه وجود دو تن از آن ها، قطعی و مورد اتفاق است و آن دو عبارتند از عون اكبر، كه در كربلا شهید شد و امّ كلثوم كه به ازدواج پسرعمویش درآمد. غیر از آن دو، نام فرزندان دیگری چون علی، عبدالله، عباس، جعفر و محمد نیز گفته شده است، كه مورد اتفاق جمعی نیست.

حضرت زینب(س) با این كه به خانه همسرش نقل مكان كرده بود، ولی هیچ گاه خانواده پدری خویش را ترك نكرد و در تمام رویدادها و حوادث كوچك و بزرگ در كنار پدر مهربان و برادران ارجمندش امام حسن(ع) و امام حسین(ع) بود و در واقع، پس از حضرت زهرا(س) رهبری زنان متعهد و ولایتمدار را بر عهده داشت و آن را به نیكی و شایستگی تمام اداره می نمود.

اوج ایثارگری، فداكاری و كمالات روحی وی در واقعه كربلا به منصه ظهور رسید. حضرت زینب(س) تا هنگامی كه برادرش امام حسین(ع) زنده بود، مشاور و مایه دلگرمی آن حضرت بود و با این كه فرزندی از وی به نام عون بن عبدالله در صحنه كربلا به شهادت رسیده بود، در عین حال تلاش فراوانی به عمل آورده كه روحیه رزمی اباعبدالله الحسین(ع) را با رفتار و گفتار خویش تقویت كرده و خاطر آن جناب را از بازماندگان، آسوده نماید. پس از شهادت امام حسین(ع) فصل نوینی در حیات سیاسی و اجتماعی حضرت زینب(س) آغاز گردید و وی با سرپرستی اسیران و بازماندگان شهیدان كربلا و تحمل اسارت كوفه و شام و خواندن خطبه های غرّا در مجلس عبیدالله بن زیاد در كوفه و در مجلس یزید بن معاویه در شام، قیام برادرش امام حسین(ع) را به كمال رسانید و به افشاگری حكومت جائرانه یزید پرداخت و چنان صحنه را بر وی تنگ كرد كه كه یزید با تمام تكبرها و غرورهای شیطانیش، سر تسلیم فرود آورد و از كشتن امام حسین(ع) و یارانش اظهار ندامت كرد و آن را به گردن عبیدالله بن زیاد انداخت و بدین لحاظ در صدد دلجویی از اسیران و بازماندگان واقعه كربلا برآمد و آنان را محترمانه به مدینه منوره برگردانید.

حضرت زینب(س) پس از بازگشت به مدینه، بر اثر داغ از دست دادن عزیزان و اندوه بی پایان واقعه كربلا، از نظر جسمی روز به روز ضعیفتر می شد و توان خویش را از دست می داد و سرانجام پس از هیجده ماه و پنج روز از واقعه كربلا و در 56 سالگی، در 15 رجب سال 62 قمری وفات یافت.

محل وفات اندوهبار و به تبع آن، محل دفن بدن مطهرش، چندان مورد اتفاق مورخان و سیره نگاران نیست. برخی آن را در مدینه، برخی در شام و برخی در مصر می دانند.

هم اكنون، غیر از قاهره مصر كه بارگاه مجللی به نام وی وجود دارد و مزار دوستداران اهل بیت(ع) در شمال افریقا است، در حاشیه جنوبی شهر دمشق ]پایتخت سوریه[ و در شهرك زینبیه نیز زیارتگاه باشكوهی وجود دارد كه شیعیان و دوستداران اهل بیت(ع) از سراسر دنیا برای زیارت قبر مطهر آن بانوی بزرگ علوی و فاطمی، بدانجا می روند و با خواندن فاتحه و قرائت قرآن، بر روح بلند دختر امیرمؤمنان(ع)، یعنی حضرت زینب كبری(س) درود و سلام می فرستند.

تنظیم شده توسط موسوی

بخش دین واندیشه تبیان