سال 94 واقعی تر باشیم

شبکه های اجتماعی، رسانه ی مشترک همه ما در سال 93

عادت همیشگی خیلی از ماست که معمولا پایان هر سال اتفاقات یک ساله را مرور می کنیم و در این مرور کارهای زیادی است که اول سال قصد انجامش را داشتیم و نشده و یا کارهایی که به سرانجام رساندیم.
مرور کارهای یک ساله این خوبی را دارد که متوجه می شویم از میان انبوهی از کارهای نوشته شده، چه تعداد را به سرانجام رساندیم و چه قدر از آنها دست نخورده باقی مانده؛ حالا اینکه علت به سرانجام نرسیدنش چه بوده جای تأمل دارد.
در یک مرور کلی کارهای زیادی هستند که یک سال ما را رقم زدند، از کارهای شخصی گرفته تا اموری که با دیگران شریک بودیم؛ اما یک سری اتفاقات یا ابزاری وجود دارد که وجودشان یک جریان کلی ایجاد می کند و به تبع این تغییرات زندگی ما هم خواسته یا ناخواسته تحت تأثیر این جریانات قرار می گیرد، مثل تکنولوژی.
با گسترش و تنوع تکنولوژی در زمینه های مختلف، وابستگی های ما هم بیشتر شد. یکی از مهم ترین و تأثیرگذارترین تکنولوژی ها رسانه ها هستند که با گذشت سال ها شکل های مختلفی را تجربه کردند تا به امروز که به اینترنت و شبکه های اجتماعی رسیدند و ادامه راهی که معلوم نیست در آینده چه قابلیت های دیگری در انتظارش باشد.

رسانه مشترک همه ما در سال 93
بخش مهمی از زمان همه ما را رسانه ها از آن خود کرده اند. رسانه از هر نوعی که به آن علاقه مندیم: بعضی روزنامه را انتخاب می کنیم بخاطر علاقه به خواندن، عده ای مشتریان همیشگی سینما هستیم، برای بعضی از ما سریال ها و در کل برنامه های تلویزیون پای ثابت کارهای روزمره مان است، عده ای مان کتاب خواندن انتخاب اولمان است و ...
اما اگر کمی به یک سال گذشته مان دقت کنیم شاید به یک وجه مشترک برسیم؛ اشتراک در یک رسانه. رسانه ای که با وجود قابلیت های زیادی که دارد دوره ای از زندگی ما را به شدت تحت تأثیر قرار داده و کم کم تمام واقعیت های زندگی ما را از شکل واقعی خود خارج کرده.
شبکه های اجتماعی در طول یک سال گذشته هرچه جلوتر آمدیم بر تعدادشان اضافه شد و هم زمان تعداد فعالیت ها و دوستان مجازی ما هم بیشتر.
حالا با وجود شبکه های اجتماعی و دسترسی آسانی که برایمان وجود دارد خیلی از کارهایمان سرعت گرفته و برای هر کاری نیاز به تماس گرفتن و دیدار حضوری نیست، بلکه خیلی راحت با استفاده از یکی از این شبکه های اجتماعی کارمان راه می افتد و این مزیت هم وجود دارد که در زمانی کوتاه کارهای زیادی انجام می دهیم.

خوب یا بد بسیاری از ما زمان زیادی از وقتمان را درگیر دنیای مجازی هستیم تا واقعی. تا قبل اگر برای تبریک تولد دوستمان حتما با او تماس می گرفتیم اما حالا با یک پیام وایبری تبریکمان را به او می رسانیم و با انتخاب تعدادی از استیکرهای جذاب وایبری هم سعی می کنیم پیام دوست داشتن و محبت مان را با شدت و هیجان بیشتری به او برسانیم.
اگر تا کمی قبل تر مناسبت ها و اعیاد بهانه ای بود برای سراغ گرفتن از دوست یا آشنایی که مدت ها از او بی خبر بودیم و این ایام را فرصتی برای دیدن یا تماس گرفتن با او می دانستیم، الان گروه هایی که در لاین و وایبر و... داریم محلی شده برای این تبریکات و احوال پرسی ها.
اپلیکیشن هایی مثل اینستاگرام که با امکان به اشتراک گذاری عکس جزئی ثابت از کارهای روزمره ما شده خیلی راحت دیگران را از کارهای روزانه ما مطلع می کند و اینطوری فکر می کنیم چه قدر با اطرافیانمان نزدیک هستیم که در لحظه از تمام اتفاقات روزمره اش با خبریم.
برای یکی از نزدیکانمان اتفاق بدی می افتد یا حتی در حالتی کلی تر در سطح جامعه موضوعی پیش می آید (مثل همین گردو خاک خوزستان)، و تمام سعی مان را می کنیم را تا با راه اندازی کمپین، لایک کردن و کامنت های پر احساس و..... همدردی خودمان را نشان دهیم.
و اتفاقات بسار دیگری که حالا در فضای مجازی به خوبی یاد گرفتیم چطور با دیگران به اشتراک بگذاریم. البته اینها بد نیست، اما غالب شدنش بر واقعیت ها هم چندان خوشایند نیست.

همراه با اوج گرفتن استفاده از شبکه های اجتماعی و اتفاقاتی که بالطبعش می افتد در مطالب زیادی در مورد این شبکه ها و فضای مجازی صحبت کردیم، از مزیت های این شبکه ها گفتیم و امکاناتی که استفاده از آنها در خیلی از مواقع کمک رسان است؛ و در کنارش از معایب و مضراتی که خواسته یا ناخواسته ما را درگیر خود می کند. مزیت هایی که همراه با سرعت و دسترسی آسان است و معایبی که بیشتر وقت ما را از آن خود می کند.
در اینجا با بایدها و نبایدهای شبکه های اجتماعی کار نداریم. می خواهیم مثل خیلی از مرور های یک ساله  کارهایی را مرور کنیم که هم مورد علاقه ما بودند و هم اینکه در انجامش مُصِر بودیم؛ اما نشد.
در یک مرور کلی بر کارهای یک سال گذشته به ویژه از نیمه های سال، مشغول شدن به فضای مجازی به قدری سرگرم مان کرده که از خیلی واقعیت ها دور شدیم و بسیاری از کارهایمان را مجازی انجام دادیم.
برای خیلی از ما مرور یک ساله می تواند یادآور کتاب های زیادی باشد که برای خواندن در نظر داشتیم اما موفق به خواندنش نشدیم، فیلم هایی که قصد دیدنش را داشتیم اما فرصت نکردیم، روزنامه و مجلاتی که همیشه از مشتریان اولیه اش بودیم اما مدتی است شبکه های اجتماعی را به آن ها ترجیح دادیم و.....
شاید رسانه مشترک همه ما در سال 93 شبکه های اجتماعی بودند که بیشترین حجم تولید محتوا را داشتند، محتوایی که بخش زیادی از وقت ما را به خود اختصاص داد و از خیلی کارها غافل شدیم. اما رسانه هایی مثل سینما، تلویزیون، کتاب که هرکدام در دوره ای اولین انتخاب رسانه ای ما بوده هنوز هم قابلیت های استفاده و پیگیری را دارد. درست است که این رسانه ها هم با تخیلات و در بسیاری مواقع غیر واقعیات همراه است اما مجازی شدن مان را کمرنگ تر می کند.
سال 94 در راه است و نوروز و مراسم های دید و بازدید همیشه از برنامه های شروع سال جدید، مطمنا حجم بالایی از پیام های تبریک سال نو در گروه های وایبری و لاین و تلگرام و... ردو بدل می شود. اما شروع سال نو شاید بهانه خوبی باشد تا کمی واقعی تر زندگی کنیم و در کنار پیام هایی که در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذاریم دیدار های حضوری و سراغ گرفتن های تلفنی از یادمان نرود.

برای کمی دور شدن از دنیای مجازی،از فضای تعطیلات به عنوان فرصتی برای توجه به سایر رسانه ها و علاقه مندی هایمان استفاده کنیم.