CPU من کدام است؟(2)
در مقاله قبل مقدمه ای بر انواع CPU های موجود، مخصوصا Core i7 داشتیم. در این مقاله به بررسی دقیق تر خانواده core i7 و سوال های پیرامون آن می پردازیم.
سئوال اول: کنترلر یکپارچه حافظه از چه نظر ارزشمند است؟
یکی از ارزش های Core i7 به همراه داشتن کنترلر یکپارچه حافظه است که در اصطلاح به آن IMC می گویند. به جایی اینکه دسترسی CPU به حافظه با عبور از گذرگاه باس جلویی یا FSB که نسبتا کند است به چیپست های مادربرد و نهایتا حافظه رم فراهم شود، IMC یا همان کنترلر یکپارچه حافظه به کل نیاز CPU به گذرگاه حافظه جلویی و کنترلر حافظه بیرونی را حذف نموده است. این مسئله سبب شده است در مجموع شاهد فاصله زمانی به مراتب کمتری در دسترسی به حافظه رم به نسبت CPU های خانواده Core 2 یا پنتیوم 4 باشیم.
خوب حالا یک سئوال فنی، چرا به جای بهره گیری از کنترلر یکپارچه حافظه، سرعت کنترلر حافظه بر روی مادربرد را ارتقا نمی دهند؟ بد نیست یادآوری کنیم وقتی صحبت از کنترلر حافظه که به صورت مستقیم در هسته CPU جاسازی شده به میان می آید بدین معناست که سیگنال ها چند میلیمتر در محیطی سلیکونی که چندین گیگاهرتز سرعت دارد باید جابه جا شوند، حال اگر کنترلر حافظه ی بیرونی به جای آنچه که گفتیم جایگزین شود سیگنال ها بایستی از CPU خارج شده و به سمت کنترلر حافظه حرکت کنند و این مسیر چندین اینچ یا حتی کمی بیشتر خواهد بود و البته فقط بحث فاصله نیست. انتقال دیتا به خارج از CPU در قیاس با اینکه این دیتا در خود CPU مورد بهره برداری قرار گیر نیز بسیار کند می باشد.
اما اگر هوادارن AMD این بخش از مقاله ما را بخوانند، شاید بگویند چگونه اینتل مدعی اختراع کنترلر یکپارچه یا IMC است در حالی که AMD برای اولین بار از آن در CPU هایش بهره گرفت؟ اینتل در پاسخ به این سئوال می گوید IMC و همینطور اختراع دیگری با عنوان “هسته گرافیکی یکپارچه” ابتدا توسط اینتل اختراع و ثبت شدند و قرار بود پیش از ارائه اش در Athlon 64 توسط AMD در خانواده ای از CPU های اینتل با اسم رمز Timna به بازار عرضه شوند ولی خوب اینتل هرگز این CPU ها را به بازار عرضه نکرد!
سئوال دوم: آیا برای Core i7 بهره گیری از حافظه رم به صورت سه کاناله بهتر از دو کاناله است و آیا لازم است من راجع به نحوه ی تنظیم کردن و چیدمان رم ها جهت بهره برداری از این تکنولوژی آگاهی داشته باشم؟
در پاسخ بله سه کاناله برتر از دو کاناله می باشد. اول اینکه اینتل در باب نیاز به بهره گیری از تکنولوژی سه کاناله می گوید، طراحی موازی Core i7 نیازمند پهنای باند بیشتر و بهره گیری از تکنولوژی سه کاناله است.
برای تنظیم کردنش نیز بایستی از یک کانال مستقل مادربرد dual-channel خود بهره بگیرید و سه شیار رم مادربرد را به سه رم مجزا اختصاص بدهید تا حداکثر پهنای باند ممکن را به دست آورید. تا اینجا همه چیز خوب است اما یک مسئله نیز وجود دارد، مادربرد های زیادی در بازار 6 شیار برای حافظه رم دارند اما بسیاری از مادربردها هم با 4 شیار به بازار ارائه شده اند. مادربرد های که با 4 شیار عرضه می شوند تا مادامی که سه شیار آنها پر شده است مسئله ای ندارند ولی پر کردن شیار چهارم پهنای باند را کاهش می دهد. اینتل در این زمینه توصیه می کند پر کردن چهار شیار فقط برای افرادی مناسب است که که به رم بیشتر از پهنای باند نیاز دارند. این اشکال در مدل هایی با شش شیار وجود ندارد و اگر هر شش شیار را هم پر کنید مسئله ای پیش نمی آید.
در باب خرید رم برای به کارگیری تکنولوژی سه کاناله باید توجه داشت حداقل به سه رم نیاز دارید که از همه نظر یعنی سرعت، مقدار حافظه و… یکسان باشند توصیه اصلی این است که سه رم یکسان یا هر چه بیشتر از سه تا می خرید همه را از یک فروشنده و یک مدل یکسان تهیه نمائید یا پکیج هایی را بخرید که حاوی سه رم بسته بندی شده به همین منظور هستند تا به مشکل بر نخورید از آنجایی که نحوه ی چیدمان رم ها نیز دارای اهمیت است فکر می کنم تصویر زیر کمک قابل توجهی باشد تا دیگر مشکلی نداشته باشید البته دفترچه های مادربرد هم در این زمینه همیشه توضیحات کافی را دارند.
اینکه چه مقداری حافظه رم بخرید تا حدی به بودجه ی شما بستگی دارد ولی این روزها و با توجه به وضعیت قیمت این نوع حافظه، کمپانی های معتبر و معروف عرضه کننده کامپیوترهای دسکتاپ استفاده از سه رم 2 گیگابایتی یعنی در مجموع 6 گیگابایت حافظه رم را استاندارد می دانند ولی خوب جدای از استاندارد بحث بودجه نیز مطرح است باید اول به جیب خود نگاه کنید.
رم های موجود در بازار عناوینی مثل DDR2 و DDR3 را یدک می کشند این عناوین تکنولوژی است که این حافظه ها بر مبنای آن تولید شده اند و مسلما DDR3 مدرن تر از DDR2 است و البته اندکی گران تر. اما اینتل برای Core i7 رسما و فقط از DDR3/1066 پشتیبانی می کند و چون قیمت این رم ها معقول است بعید می باشد در آینده نیز نظرش عوض شود.
سئوال سوم: آیا تکنولوژی Hyper-Threading در پنتیوم 4 مشکل ساز نبود؟ پس چرا در Core i7 شاهد بازگشت این تکنولوژی هستیم؟
قبل از پاسخ به این سئوال بایستی بدانید هسته ی Cpu در هر لحظه تنها قادر به پردازش یک عملیات می باشد. این در حالی هست که یک عملیات ممکن است همه ی توان Cpu شما را نیازی نداشته باشد و لذا بخشی از پتانسیل و منابع بیکار می ماند، اینتل برای حل این مسئله تکنولوژی HyperThreading را اولین بار در چیپ پنیتوم 4 با سرعت پردازش 3.06GHz معرفی نمود. این تکنولوژی قادر بود منابع CPU را دسته بندی کند تا امکان پردازش چند عملیات به صورت همزمان پدید بیاید یا به نوعی چنین توانی شبیه سازی شود.
در مجموع این قضیه باعث می شد در تصور سیستم عامل یک CPU تک هسته ای دو CPU مجزا یا یک CPU دو هسته ای به نظر بیاید، اما چون CPU شما واقعا یک هسته بیشتر نداشت لذا هرگز کارایی که انتظار داشتید توسط HyperThreading برآورده نمی شد. هر چند تکنولوژی مذکور وظیفه اش را نسبتا خوب انجام می داد و اپلیکیشن های که با این تکنولوژی سازگار شده بودند در کنارش کارآیی فراتر از انتظاری را داشتند. مشکل اینجا بود که بسیاری از اپلیکیشن های آن دوارن در زمان ارائه ی HyperThreading برای این تکنولوژی کد نشده بودند و با آن رابطه ی خوبی نداشتند که سبب می شد تکنولوژی مذکور کارایی لازم را نداشته باشد. بعد از این اتفاقات اینتل Hyper-Threading را در زمان عرضه خانواده Core 2 کنار گذاشت اما با گذر از آن دوران اینتل به علت پائین بودن هزینه ها برای بهینه کردن این تکنولوژی و همینطور تغییر کردن اوضاع و احوال اپلیکیشن ها و دست یابی به کارایی بیشتر و بهتر مجددا HyperThreading را در خانوده Core i7 به کار گرفته است.
اینتل در ابتدا قصد داشت تکنولوژی به کار رفته در Core i7 را با عنوان Hyper-Threading 2 معرفی نماید اما چون پایه تکنولوژی همان تکنولوژی اولیه بود و فقط بهینه سازی شده بود از این امر صرف نظر کرد. اما چرا باید اینبار انتظار داشته باشیم که Hyper-Threading مثل دفعه ی قبل شکست نخورد؟ اینتل می گوید در قیاس با پنتیوم 4 اکنون در Core i7 هسته ی Cpu بسیار متفاوت است، حجم حافظه ی کش بسیار بالاتر رفته و در مجموع Cpu ها بسیار بهینه و کارآمدتر شده اند لذا زمان عرضه ی این تکنولوژی فرا رسیده و بسته به اپلیکیشن و نوع کد نویسی اش می توانید با استفاده از Hyper-Threading پرفورمنسی بین 10 تا 30 درصد بیشتر و بهتر را تجربه کنید. البته از آنجایی که به نظر اینتل ممکن بود هنوز بسیاری از مردم تمایلی به استفاده از این تکنولوژی نداشته باشند لذا آن را به گونه یی عرضه کرده که هر کس نخواست از آن استفاده کند قادر باشد تا از طریق منوهای BIOS غیر فعال نمایدش.
ادامه دارد...
نویسنده : رضا مقدری
تنظیم برای تبیان: فاطمه مجدآبادی
