دل دریا خــــــون شــــــــد
بارالها، ز چه رو همـــــــدم گل، خار شـــــده خار و خس، زاغ و زغن، ساكن گلزار شده
بلـبل بستــــــــان، از خــــــار شكــــــایت دارد كه چرا خار به جــــای گل گلنـــــــار شـــــــده
من جوادم كه جهان ریزهخور خوان من است مرغ جان، حبس و در این دام گرفتار شــــده
آنقدر رنج، من از همســـــــر خائــــن دیـــــدم كه دلم غمزده زین شوم ستمكــار شـــــده
این چه آیین و طریق است، كه این ملعـــــونه پی آزار من، این مشرك خونخـوار شــــده
گل من پرپر و پژمرده شده وقت شـــــــبـــــاب جگرم سوخته از كینه غــــــــدار شـــــــده
ریخته زهر جفا را چــو به كامـــــم پنهـــــــــــان قلب من سوخته، نیلی گل رخسار شـــــده
گشته از زهر جفا سینه و قلبم مــــجــــــــروح خون دل آمده، از چشــم دُرر بار شــــــــده
هر چه فریاد كشیدم، ز عطش سوختــــــــهام نه كسی با خبر از من، به شب تار شـــــده
بر رخم بسته در حجره و محبوسم كـــــــــــرد خود گرفتار غضب، آتش قهـــــار شـــــــده
آخر الامر به مقصود خــــودش نائل شــــــــــد لیك آرام دلم، زار و عــــــــزادار شـــــــده
قطره، زین ماتم عظما، دل دریا خون شــــــد شور عاشورا، دگــــر باره پدیدار شــــــده
