مراقب باشیم قرآن نفرینمان نکند!
در روایات معصومین (علیهم‌السلام) وارد شده است که قرآن در روز قیامت به صورت مردی جلوه می‌کند و از برخی شفاعت کرده و برخی دیگر را مورد عتاب قرار داده و نکوهش می‌کند.
به طور مثال امام محمد باقر(علیه‌السلام) در حدیثی زیبا به بیان و شرح این واقعه پرداخته و می‌فرماید: «قرآن را یاد بگیرید، چون قرآن در روز قیامت در نیكوترین و زیباترین چهرهها می‌آید و تمام مخلوقات به او نگاه می‌كنند، مردم در آن روز یك صد و بیست هزار صف می‌باشند؛ هشتاد هزار صف از امت رسول خدا(صلی‌الله علیه و آله) و چهل هزار صف از سایر امت‌ها.
قرآن به صورت مردى می‌آید در برابر صف مسلمانان قرار گرفته و سلام می‌كند، همه به او نگاه می‌كنند و می‌گویند: «لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ الْحَلِیمُ الْكَرِیم» این مرد از زمره مسلمانان است و ما او را به اوصاف و صفاتش می‌شناسیم، جز آن كه درجه او از ما بالاتر است.
سپس از مقابل صف مسلمین می‌گذرد تا در مقابل صف شهداء قرار می‌گیرد و شهداء به او نگاه می‌كنند و می‌گویند: «لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ الرَّبُّ الرَّحِیم» این مرد از زمره شهداء است، ما او را با صفات و روش می‌شناسیم، جز آن كه او درجه‌اش از ما بالاتر است.
قرآن از آن‌جا نیز می‌گذرد تا می‌رسد به صف پیامبران و مرسلین، در آن‌جا به صورت یك پیغمبر در آمده و پیامبران به او نگاه می‌كنند و می‌گویند: «لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ الْحَلِیمُ الْكَریم» ما او را به صفت و سیره و روشش می‌شناسیم، جز آن‌كه او داراى فضل و برترى بسیاری نسبت به ماست.
پس تمام پیامبران جمع شده و به نزد رسول الله(صلی‌الله علیه و آله) می‌آیند و می‌پرسند: « ای محمد، این شخص كیست؟!» رسول خدا(صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: این حجت خداست بر بندگانش.
قرآن سلام می‌كند و از آن‌جا می‌گذرد تا می‌رسد به صف فرشتگان و به صورت یک فرشته مقرب جلوه می‌کند، ملائكه می‌گویند: «تَعَالَى رَبُّنَا وَ تَقَدَّس» این فرشته را به صفات و روش می‌شناسیم، جز آن‌كه او نزدیك‌ترین ملک به خداست.
قرآن از آن‌جا نیز می‌گذرد تا می‌رسد به پیشگاه حضرت «حق» تبارك و تعالى و خود را در زیر عرش به زمین می‌افكند.
خداوند تبارك و تعالى به او می‌فرماید: اى حجت من در روى زمین، شفاعت كن كه شفاعتت مورد قبول است. قرآن سر خود را بلند می‌كند و خداوند تبارك و تعالى از او می‌پرسد: بندگان مرا چگونه یافتى؟
قرآن می‌گوید: بعضى از بندگانت حق مرا محفوظ داشتند و بر من مواظبت داشتند؛ برخى دیگر حق من را ضایع كرده و سبك شمردند و مرا دروغ پنداشتند؛ و حال آن‌كه من حجت تو بر جمیع بندگانت بودم.
در این هنگام خداوند تبارك و تعالى می‌فرماید: سوگند به عزت و جلالم، من امروز بر اساس حجیّت تو، خلایق را به بهترین پاداشها و نیكوترین ثوابها اجر و مزد می‌دهم، یا این‌که به سختترین عقابها و دردناكترین عذابها گرفتار می‌کنم.
سپس حضرت فرمودند: قرآن می‌آید و در مقابل مردى از شیعیان كه در دنیا قرآن را می‌شناخت و به آن عمل می‌کرد، می‌ایستد و به او می‌گوید: آیا تو من را می‌شناسى؟ آن مرد شیعه در پاسخ قرآن می‌گوید: نه نمی‌شناسم! قرآن می‌گوید: من آن كسى هستم كه در شب‌هاى تار، براى قرائت و تلاوت من، خواب را از چشم خود ربودى و به تدبر و تفكر در آیات من به بیدارى گذرانیدى و عیش و راحت خود را براى عمل به من تبدیل به رنج و زحمت و مشقت كردى؛ آگاه باش كه من امروز پشت و پناه تو هستم، محل اعتمد و اتكاء تو می‌باشم.
سپس قرآن، آن مرد شیعه را با خود به سوى پروردگار می‌برد و می‌گوید: اى پروردگار من، این بنده توست، او به واسطه رعایت حقوق من، خود را در مشكلات و رنج انداخت. خداوند تبارك و تعالى می‌فرماید: این بنده من را در بهشت داخل كنید؛ در این حال حضرت حق می‌فرماید: سوگند به عزت و جلالم، كه امروز به این عامل قرآن و به هر كس كه در رتبه و منزله او باشد، پنج چیز را عطا می‌کنم:
1. هرگز نخواهد مرد.
2. همیشه جوان خواهد ماند.
3. همیشه در سلامتی کامل به سر خواهد برد.
4. از رحمت خودم او را بی‌نیاز خواهم کرد.
5. هرگز گرفتار غم و اندوه نخواهند شد».[الکافی، كتاب فضل القرءان، ج 2، ص 596.]
چه کنیم قرآن نفرینمان نکند ؟
امام علی علیه السلام فرمود «و قرآن را بیاموزید، كه بهترین گفتار است، و آن را نیك بفهمید كه بهار دلهاست. از نور آن شفا و بهبودى خواهید كه شفاى سینه هاى بیمار است، و قرآن را نیكو تلاوت كنید كه سود بخشترین داستانهاست، زیرا عالمى كه به غیر علم خود عمل كند، چونان جاهل سرگردانى است كه از بیمارى نادانى شفا نخواهد گرفت، بلكه حجّت بر او قوی تر و حسرت و اندوه بر او استوارتر و در پیشگاه خدا سزاوارتر به نكوهش است. (نهج البلاغة / ترجمه دشتى، ص: 211)
امام علی (علیه السلام؟) فرمود : قرآن نورى است كه خاموشى ندارد ، چراغى است كه درخشندگى آن زوال نپذیرد ، دریایى است كه ژرفاى آن درك نشود ، راهى است كه رونده آن گمراه نگردد، شعله اى است كه نور آن تاریك نشود، جدا كننده حق و باطلى است كه درخشش برهانش خاموش نگردد، بنایى است كه ستونهاى آن خراب نشود ، شفا دهنده اى است كه بیماری هاى وحشت انگیز را بِزُداید، قدرتى است كه یاورانش شكست ندارند، و حقّى است كه یارى كنندگانش مغلوب نشوند. (نهج البلاغه-ترجمه دشتى، صفحه 297)
این گونه روایات، تصریح کرده‌اند که روز قیامت، قرآن کریم هم شفاعت می‌کند و هم شکایت؛ اگر در دنیا اهل تلاوت قرآن و عمل به فرامین آن باشیم، او از ما شفاعت کرده و در بهترین جایگاه‌های بهشت برین قرار می‌دهد، ولی اگر خدای ناکرده قرآن را مهجور قرار داده و اصلاً اهل تلاوت آن نباشیم و به دستورات آن عمل نکنیم، همین قرآن که رحمت و شفا است، روز قیامت از ما شکایت کرده و برای ما طلب عذاب می‌کند. ان‌شاءالله که همه ما اهل تلاوت و عمل به قرآن کریم باشیم.
فرآوری: محمدی
بخش قرآن تبیان
منابع :
سایت رهروان ولایت
سایت تدبر
سایت امام علی علیه السلام
