سرم را در چاه بیکسیات فرو میبرم، هیچ‌کس صدایت را نمیشنود، مردم شهر، راه نخلستان را نمیدانند؛ مردمی که خورشید را انکار کردند و در لاک بیدردی خود فرو رفتند، آری، ذرات این شبهای بی‌ستاره، در کهکشان غربتت گم می‌شوند.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : يکشنبه 1392/05/06
| |||||||||
| |||||||||
::: صفحه اصلی ::: |
