امیر جعفری من را به پاییز برد

احمد کاوری متولد 1344 است. او فارغ التحصیل رشته ادبیات نمایشی است و فعالیت هنری خود را از سال 64 با کار تئاتر و هنرهای نمایشی شرو ع کرد. احمد کاوری در زمینه بازیگری، نویسندگی و کارگردانی سینما، تئاتر و تلویزیون فعالیت کرده است. در سال 70 چند فیلم کوتاه مستند و گزارشی مثل «دایره معیوب» و «دار عاشقان» را کار گردانی کرد. او در نگارش فیلمنامه فیلم‌های بلندی مانند «مردی از جنس بلور» و «قاصدک» همکاری کرده است. فعالیت او به پشت دوربین و کارگردانی محدود نمی‌شود و در فیلم‌های «ارتفاع پست»، «سفر سرخ»، «انتظار»، «مردی از جنس بلور»، «زاد بوم» و«مجموعه‌های کاشانه»، «همسفر»، «کژدم 23»، «پروانه‌های نویسنده»  و «تب» نقش آفرینی کرده است. «خودزنی» و «نفوذی» فیلم‌های سینمایی این کارگردان هستند که ساخت چند سریال منجمله «بیدار باش» را در کارنامه دارد. احمد کاوری بعد از سال‌ها دوری از صحنه تئاتر با بازی در نقش علی، آرمان‌خواهی بازمانده از سال‌های جنگ که اینک در سال‌های بعد از جنگ در انزوا زندگی می‌کند درخشش داشت. با احمد کاوری در باره بازگشت مجددش به صحنه تئاتر گفت‌وگویی انجام داده‌ایم.
 
در سال‌های اخیر با توجه به کارگردانی در سینما و تلویزیون، عادت کرده بودیم شما را پشت دوربین ببنیم. چگونه بعد از سال‌ها دوباره به بازیگری تئاتر پرداختید؟
اصلا نمی‌توانم بازیگری را رها و فراموش کنم. سال‌ها است که به بازیگری می‌پردازم و به آن علاقه دارم.
 
آیا جذابیت بازیگری از کارگردانی برای شما بیشتر است؟
هر کدام جذابیت‌های خاص خودش را دارد. به هر حال بازیگری را پیوسته انجام می‌دهم و سالی یکی دو کار را بازی می‌کنم. برخی از کارها دیده می‌شود و برخی هم دیده نمی‌شود.
 
اما مخاطبان عام بیشتر شما را با کارگردانی سریال «بیدار باش» و یا ساخت فیلم «خود زنی» می شناسند.
بله، قبول دارم. پارسال در سه کار بازی کردم. «رنج و سرمستی» به کارگردانی  جهانگیر الماسی و سریال «برفرشتگان آسمان‌ها» به کارگردانی محمد رضا آهنج از جمله این کارها محسوب می‌شوند.
 
آیا علاقه دارید به‌عنوان هنرمند مولف شناخته شوید؟
نمی‌دانم بستگی به عملکردم دارد.
 
آخرین‌بار کی تئاتر بازی کردید؟
 دقیق یادم نمی‌آید اما فکر می‌کنم سال 82 بود که در نمایش پچپچه‌های پشت خط نبرد را بازی کردم و کار در زمینه دفاع مقدس ارزیابی می‌شد.

 
در همین نمایش پاییز و اغلب کارهای شما بحث دوران دفاع مقدس به صورت جدی پیگیری می شود . آیا دوران دفاع مقدس جزو دغدغه هایتان است؟
نه، اولویت اصلی نیست. اولویت اصلی برایم تئاتر است. دو سالی بود که تلاش می‌کردم در یک کار خوب تئاتری بازی کنم.
 
دلیل این علاقه شدید برای مجدد در تئاتر چه بود؟
فضاهایی را دوران کاری در تئاتر تجربه می‌کنیم که اصلا امکان تجربه‌اش در سینما و تلویزیون وجود ندارد.
 
به چه دلیل در تئاتر کارگردانی نمی‌کنید؟
نمی‌خوام درگیر حواشی و مسائل ریز و درشت کارگردانی در تئاتر بشوم  و خودم را درگیر مشکلات کارگردانی تئاتر که این روزها بیشتر هم شده بکنم.
 آیا نمایش‌هایی که نادر برهانی‌مرند روی صحنه اجرا می‌کرد را دنبال می‌کردید؟
بله، به کارگردان‌هایی که نمایش‌های اجتماعی روی صحنه می‌برند علاقه دارم و کارهای نادر برهانی مرند را دوست داشتم.
 
چگونه برای بازی در نمایش پاییز انتخاب شدید؟
در اجرای مجدد نمایش پاییز در بازیگری تغییراتی انجام شد. نادر برهانی مرند را از سال‌های قبل و از دوران دانشجویی می‌شناختم اما حضورم به واسطه معرفی من توسط امیر جعفری انجام شد.
 
در فیلم اولتان امیر جعفری نقش اول را بازی کرده بود؟
بله، امیر بازیگر خوبی است. امیر جعفری از تمایل من برای بازی در تئاتر خبر نداشت و روزی به من زنگ زد و گفت آیا تئاتر بازی می‌کنم؟ رفتم صحبت کردم و با برهانی مرند به توافق رسیدیم. تمرینات نمایش زمان‌بندی خوبی داشت و می‌توانستم کارهای دیگرم را نیز انجام بدهم و اغلب اوقات آخر شب‌ها در ایرانشهر تمرین می‌کردیم.
 شخصیت علی را در نمایش «پاییز» چگونه دیدید؟
درنمایش «پاییز» به همه شخصیت‌ها به گونه‌ای پرداخته می‌شود که هر کدامشان می‌تواند هویت و رنگ واقعی و مناسبش را پیدا کند و مخاطب در طول اجرا با حس و حال و فضای آدم‌های داستان کاملا آشنا می‌شود و با آن‌ها همذات پنداری و احساس نزدیکی می کند. همه آدم‌های نمایش «پاییز» زخمی دارند که مختص خودشان است. این زخم‌ها می‌تواند ریشه‌اش به ناکامی در عشق و یا روابط عاطفی باشد و یا درمواجه با محیط و آدم‌هایی که با آن‌ها زندگی می‌کنند این زخم‌ها به‌وجود آمده باشد. معتقدم این نوع آدم‌های زخمی و دردمند، شکننده و آسیب پذیرترهستند. در نمایش «پاییز» علی از همه زخمی‌تر و شکست خورده‌تر است.
 
 در نمایش زنان حضور پر رنگی دارند؟
 بله، درست است. نمایش «پاییز» یک‌جور ادای دین به شخصیت زن در خانواده متوسط شهری رو به پایین دهه هفتاد جامعه است. این شخصیت از منظرمن بازیگر نمایش شخصیت پروین است. دختری که درشرایط خاصی قرار دارد و علی از دوران جوانی به او علاقه داشته است و اما شرایط به گونه‌ای است که نمی‌تواند این کاررا انجام بدهد و نظرش را ابراز کند و مثل علی که یک پایش زخمی و دستش شکسته او نیز زخمی و خسته است. او هم فرصت ابراز عشق ندارد و قدرت تشکیل یک خانواده را در خودش نمی‌بیند. به نظر مخاطب این آدم، آدمی شکننده و تنها است. در محیطی که برای سرنوشت یک زن تصمیم می‌گیرند و خودش نمی‌تواند واکنش و نظری ابراز کند. شخصیت علی هم وجوه و ابعاد خودش را دارد که در سکوتش بسیاری از خواسته‌ها و مطالباتش را مخفی کرده و این خواسته‌ها محصور مانده است. خصوصیات اغلب آدم‌هایی از جنس علی این گونه  است که در میدان نبرد و جنگ خیلی اکتیو و بیرونی عمل می کنند اما در بعضی مسائل نظیر مسائل عاطفی و عشق چنین قدرتی ندارند و منفعل و ایستا عمل می‌کنند.
 
معتقدم بازی در نقش علی که به واسطه شخصیتش بازی درونی و زیرپوستی احتیاج داشت کار دشواری بود. چقدر به این مسئله اعتقاد دارید؟
بله، قبول دارم که به‌واسطه ویژگی‌های شخصیتی علی بازی سختی داشتم و خیلی از لحظات را تا روزی که روی صحنه نرفته و واکنش مخاطب را ندیده بودم درک نمی‌کردم اما با سه اجرای اول نمایش کم‌کم به نقش و نوع سکون و سکوتش آشنا شدم.