Mot frémissant de la vie
Audio
پشت كاجستان، برف.
برف، يك دسته كلاغ.
جاده يعني غربت.
باد، آواز، مسافر، و كمي ميل به خواب.
شاخ پيچك، و رسيدن، و حياط.
من، و دلتنگ، و اين شيشه خيس.
مي نويسم، و فضا.
مي نويسم، و دو ديوار، و چندين گنجشك.
يك نفر دلتنگ است.
يك نفر مي بافد.
يك نفر مي شمرد.
يك نفر مي خوابد.
زندگي يعني: يك سار پريد.
از چه دلتنگ شدي؟
دلخوشي ها كم نيست: مثلا اين خورشيد،
كودك پس فردا،
كفتر آن هفته.
يك نفر ديشب مرد
و هنوز، نان گندم خوب است.
و هنوز، آب مي ريزد پايين، اسب ها مي نوشند.
قطره ها در جريان،
برف بر دوش سكوت
و زمان روي ستون فقرات گل ياس.
Derrière les pins, la neige.
Neige, et lâcher de corbeaux.
La route n’est qu’un exil.
Vent, chant, errance, et un soupçon de sommeil.
Branche de lierre, halte et cour des maisons.
Moi-même, et cette tristesse, et cette vitre mouillée!
J’écris, et l’espace.
J’écris, et ces deux murs, et quelques moineaux.
Quelqu’un est triste.
Quelqu’une tricote.
Quelqu’un compte.
Quelqu’une chante.
La vie signifie: un sansonnet s’est envolé.
Pourquoi en es-tu si affecté?
Les plaisirs pourtant ne manquent pas: ce rayon de soleil,
L’enfant de I’après-demain,
Le pigeon de la semaine prochaine.
Quelqu’un est mort hier soir
Et pourtant le pain de froment est encore bon,
Et pourtant l’eau coule comme d’habitude et les chevaux s’y abreuvent.
Les gouttes vont au gré des courants,
La neige s’appesantit sur le dos du silence
Et le temps s’allonge sur l’échiné frêle du jasmin.
Source: SEPEHRI. Sohrãb, Traduit en français par Daryush Shãyegãn, Oasis d’émeraude, éd. Hermes, Téhéran, 2005, PP.36-38.
Poésies Relatives:
Jusqu’à la fleur du néant
Bruit de pas
De la paupière de la nuit
Lumière, moi-même, fleurs, eau
A Golestãneh
L’exil
La demeure de l’ami
Au jardin des compagnons de voyage
Toujours
Article Relatif:
Sohrãb Sepehri et le nouveau regard sur la vie et la mort
