توحید مفضل 10

رازهای آفرینش لب

من هر وقت كه بخشی از این كتاب مفضل را می‌خوانم همچنان كه از این همه هنر و تكنولوژی در بهت و حیرت فرو می‌روم، بی اختیار خدا را شكر می كنم و در آن لحظه حس زیبایی تمام درونم را پر می‌كند كه من چقدر خدایم را دوست دارم.

* * * * *

شگفتیهای ابزارهای دهان در بیان امام صادق علیه السلام

برای اطلاع از موضوع بحث و فرایند آن حتماً سری به مقالات پیشین این مجموعه بزنید!

• فواید اجزای دهان

تو را از شیوه سخن گفتن با دستگاه صوتی و چگونگی ادای حروف آگاه كردم. اما باز فواید دیگری در این اعضا نهفته كه تو سخت بدانها نیازمندی.

“نای “ مسیر جریان مداوم هوا و وسیله خنك كننده قلب است. اگر این جریان اندكی قطع گردد. چه بسا آدمی در هلاكت افتد. با زبان مزه‌ها از هم باز شناخته می‌شود. شیرین از تلخ، ترش از ملس، شور از شیرین، و خوشمزه از بدمزه، جدا می‌شود. با این همه جریان فرو بردن غذا و مایعات را آسان می‌گرداند.

دندانها نیز (گذشته از نقش آنها در ادای حروف) غذا را می‌جوند تا نرم گردد و براحتی فرو رود. نیز برای لبها مانند تكیه گاهی است كه آنها را از درون دهان نگه می‌دارد. بی شك افرادی را دیده‌ای كه به خاطر نداشتن دندان، لبهایی ناثابت و لرزان دارند. انسان با لبها نوشیدنیها را می‌مكد تا یكدفعه ریخته نشود و بتدریج و با اندازه وارد شكم شود تا در گلوی نوشنده بند نشود و یا درون را نیازارد. لبها همچنین برای دهان چون دو درِ بسته هستند كه انسان هرگاه كه خواست، آنها را می‌گشاید و هرگاه خواست می‌بندد.

با آنچه كه گفتیم معلوم گشت كه هر كدام از این اعضا دارای منافع گوناگونی هستند. همچنانكه ابزارها در چند كار به كار آید؛ مثلا “تیشه “ در نجاری، كندن و جز آنها استفاده می‌شود.

• مغز و جمجمه و محافظها

اگر موانع كنار می‌رفت و مغز را می‌دیدی، در می‌یافتی كه به حایلها و لایه‌های مختلف پوشیده شده تا ثابت ماند و از حوادث آسیبی نبیند. جمجمه نیز كلاه خودی است كه مغز را از آسیب پذیری در برابر ضربه‌ها و صدمات نگاه می‌دارد. نیز سر انسان با انبوهی از مو پوشیده شده تا پوستینی برای سر باشد و آن را از گرما و سرمای شدید حفظ كند. براستی جز كسی كه مغز را آفریده و منشأ فرماندهی احساس قرارش داده و به خاطر بلند مرتبه بودنش در بدن و حساس و خطیر بودن موقعیت آن، آن را سزاوار حفظ و نگاهداری نموده چه كسی آن را اینگونه در دژی مستحكم قرار داده است؟

با تصرف از كتاب: توحید مفضل؛ ترجمه‌ی نجفعلى میرزایى