اهل بیت (ع) مرکز اتحاد

حبُ اهل بیت شیعه و سنی نمی شناسد. این محبت آن قدر زیاد است که تا پای بذل جان نیز می رسد؛ همچنان که از عاشورا تا امروز در دفاع از حرم اهل بیت (ع) شاهد بر این محبت است.

در کربلا بودند کسانی که شیعه نبودند ولی مالامال از عشق حسین بوده و جان خود را درراه ایشان فدا کردند.

همه کسانی که همراه حضرت سیدالشهدا (ع) در کربلا به شهادت رسیدند شیعه نبودند. هرچند اکثر قاطع آنان از شیعیان بودند، اما شماری از غیر شیعیان هم در میان آنان دیده می شود. کسانی هم که از کوفه برای جنگ با امام حسین (ع) آمدند شیعه نبودند. ابن زیاد با شناختی که از مردم کوفه داشت، به شیعیانی که براثر ارعاب او به یاری امام حسین نیامدند، الزام نکرد که حتماً باید به کربلا بروند و با پسر پیامبر بجنگند. چون می ترسید که اگر این ها را در سپاه خود جای دهد، حتماً در کربلا به امام می پیوندند. ولی اهل تسنن را مجبور به جنگ با ابی عبدالله کرد. هرچند برخی از اهل سنت می خواستند با بهانه و تمارض، از این جنایت بزرگ بگریزند اما ابن زیاد عذر آنان را نپذیرفت و همه آنان را اعزام کرد.

اولین فردی که با قطعیت می شود گفت از شیعیان نبوده و به امام حسین (ع) پیوسته، «زهیر بن قین بجلی» است. زهیر نه تنها شیعه نبود بلکه عثمانی بود. عثمانی ها نسبت به حضرت امیر (ع) بدبین بوده و حتی کینه می ورزیدند. براثر تنبیهی که همسر زهیر در او ایجاد کرد، متحول شده و به امام پیوست، ولی هیچ دلیل و نقلی وجود ندارد که نشان دهد زهیر شیعه شده باشد. حتی وقتی می خواهد همسر خود را طلاق بدهد، بر اساس فقه اهل تسنن او را طلاق می دهد نه فقه شیعه. لذا در تاریخ و مقاتل هیچ نکته ای که دلالت بر شیعه شدن او بکند پیدا نمی شود. البته تنها جایی که اشاره به نام مقدس حضرت علی (ع) می کند، در رجزهایی است که در صحرای کربلا خوانده و به یاری فرزند رسول خدا و علی مرتضی افتخار کرده است.

دومین فرد «حر بن یزید ریاحی» است. او نه تنها شیعه نیست که حتی یزید را امام خود دانسته و راه را بر امام حسین (ع) بست. او با احتجاجات امام (ع) فهمید که اشراف کوفه چه خیانتی کرده اند. لذا متحول شد و چون بهره ای از جوانمردی داشت، مقابله با فرزند رسول خدا که مظلوم واقع شده است را روا ندانست و به یاری امام حسین (ع) آمد.

فرد دیگر «یزید بن زیاد بن مُهاصر کِندی»، معروف به «ابوالشعثا کندی» است. وی در لشکر عمر بن سعد بود. احتجاجات امام (ع) هم تأثیری در او نکرد؛ اما همین که دید جنگ در آستانه شروع است و گروهی اندک به خاطر حفظ آرمان های خود از جانشان دست شستند و در برابر لشگر 30 هزارنفری ایستاده اند، این جنگ را ناجوانمردانه دانست و نخواست در این جنایت حضور پیدا کند و به یاران امام حسین (ع) پیوست. نزد امام آمد و گفت تصمیم گرفته ام به یاری شما بیایم. هیچ بحثی از اینکه شما امام حق و رهبر الهی و پیشوای سوم هستید در میان نیست. فقط بحث این است که ایستادن در برابر مرد بزرگ و مظلومی چون حسین بن علی جایز نیست.

دو برادر دیگر وجود دارند به نام های «سعد بن حارث» و «ابوالحَتوف بن حارث» که نه تنها شیعه نبودند، بلکه تصریح شده که از خوارج بوده اند. این افراد تا عصر عاشورا هم تا با امام (ع) جنگیدند، ولی متحول شده و گفتند چگونه فرزند رسول خدا را بکُشیم و در روز قیامت از رسول خدا بخواهیم که ما را شفاعت کند؟! لذا به سپاه امام حسین (ع) پیوستند. حتی هنگامی که صفوف دشمن را می شکستند و به جبهه حق می پیوستند، شعارشان همان شعار خوارج بود: «لاحکم الّا للّه و لا طاعة لمن عصی.»

فرد دیگر که بعید است شیعه باشد، «عبدالله بن عمیر کلبی» است. اگر وی ارادتی به امام (ع) نشان می دهد نه از باب اینکه ایشان را امام خود بداند، بلکه به عنوان فرزند رسول خدا برای ایشان حرمت قائل است. وی می خواست تحت امر ابن زیاد به جهاد با کفار برود؛ اما وقتی دید ابن زیاد با لشگری انبوه قصد جنگ با فرزند رسول خدا را دارد، تکان خورد و تصمیم به یاری امام (ع) گرفت. معتقد بود که یاری امام ثوابی کمتر از جهاد با مشرکان ندارد.

32 نفر از لشگریان عمر سعد نیز شبِ عاشورا گریختند و خود را به امام (ع) پیوستند. با توجه به اینکه گفتیم ابن زیاد برای جنگ با امام به شیعیان فشاری وارد نکرده بود، چه بسا این افراد از اهل سنت بوده و یا اینکه شیعه بوده و تقیه کرده اند. از میان آن ها از افرادی مانند «جُبیل بن مالک تمیمی»، «حارث بن امرء القیس کندی»، «عبدالرحمن بن مسعود»، «عبدالله بن بشیر خَثعمی» و «عمرو بن ضُبَیعه»، در تاریخ نام برده شده است.

البته اگر تحقیقات دقیق تری در تواریخ و مقاتل انجام بشود، چه بسا که بیش از این افراد هم از اهل تسنن در سپاه امام حسین (ع) یافت شود.

گزیده ای از آمار شهدای اهل سنت ایران

اینکه می گوییم امام (ره) توانست همه اقوام را متحد و علاقه مند کند را می توان در دوران جنگ تحمیلی مشاهده کنیم. در این دوران اقوام مسیحی و زرتشتی نیز در جبهه ها حاضر شدند. ما حدود 100 شهید مسیحی، 40 شهید زرتشتی و حدود 10 هزار و 771 شهید اهل سنت داریم و آمار کلی شهدای ما حدود 230 هزار نفر است.
اهل سنت در کشور درمجموع بیش از 10 هزار و 700 شهید تقدیم نظام جمهوری اسلامی ایران کرده اند که از این میان 100 نفر از آن ها شهدای روحانی هستند.
استان هرمزگان دارای 128 شهید، آزاده و جانباز از جامعه اهل سنت است که این آمار نشانه حضور پررنگ جامعه اهل سنت در دفاع از آرمان ها و ارزش های انقلاب اسلامی ایران است.

رنج سنی شهدای استان سیستان و بلوچستان از 2 ماهه تا 64 ساله است که معنای این اعداد آماری آن است که جوانان بیشترین تعداد شهدا را در میان شهیدانی که از استان سیستان و بلوچستان، سرافرازی را برای میهن اسلامی به ارمغان آورده و از عزیزترین متاع دنیایی، یعنی جان خود در مسیر رسیدن به اهدافشان گذشته اند، شامل می شوند.
در میان شهدا، «سبیل اخلاقی» از اهالی نیک شهر و متولد سوم تیرماه 1353 که در سن 11 سالگی شهد شیرین شهادت را نوشید، نامش به عنوان کم سنت رین شهید در میان خیل شهدای استان سیستان و بلوچستان در دوران دفاع مقدس می درخشد.
استان سیستان و بلوچستان پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز شاهد پرپر شدن جوانان استان در جریانات تروریستی بوده اند و در این راستا 221 شهید تقدیم انقلاب اسلامی کرده اند که دختری به نام ثنا پردل که هنگام شهادت 2 ماهه بود، شهید خردسالی به شمار می رود که به واسطه حادثه تروریستی در «تاسوعای چابهار» و شهید «عصا بوک» 77 ساله در حادثه تروریستی «پیشین» جان شیرین خود را درراه آرمان های اسلامی فدا کرد.
زنان شهیده ای که از سیستان و بلوچستان به خیل شهدا پیوستند نیز کم شمار نیستند. تعداد 14 شهیده سرافراز و سربلند، افتخاری برای این استان پهناور محسوب می شوند و نامشان برای همیشه در حافظه تاریخی انقلاب ثبت و ضبط شده و به واسطه نام آنان است که امروز انقلاب ما درخششی خیره کننده یافته است.
گروه اهل سنت استان با تقدیم 470 شهید همراهی خود با آرمان های مقدس جمهوری اسلامی را در سخت ترین دوران، نشان دادند، همان گونه که امروز هم با حفظ وحدت، همراه و هم صدا با مردم ایران اسلامی هستند.
همچنین 520 شهید اهل سنت استان گلستان، 105 استان گیلان و 15 شهید اهل سنت در استان مازندران گواهان دیگری بر وحدت مسلمانان ایران است.

سه نفر از اهل تسنن در دفاع از حرم

نام سلمان بامری، عمر ملازهی و مراد عبداللهی در تاریخ باقی خواهد ماند. سه شهید اهل سنت که به دفاع از اعتقاداتشان برخاستند. اعتقاداتی که شیعه و سنی ندارد.

آذرماه سال گذشته بود که 3 تن از اهل تسنن در دفاع از حرم آل الله (ع) به شهادت رسیدند.
سلمان بامری، عمر ملازهی و مراد عبداللهی هم مثل همه کسانی که این روزها، ننگ سکوت در برابر جنایات غیرانسانی تکفیری ها را نپذیرفته اند، راهی دمشق شدند تا از حرم عقلیه بنی هاشم (س) دفاع کنند، چندی بعد آن ها به فیض شهادت می رسند و سرنوشت زندگی شان به شکل عجیبی رقم می خورد.

طبق اطلاعات به دست آمده، این سه نفر از اهل سنت بوده اند. این اتفاق برای همه کسانی که از دور ماجراهای سوریه و عراق را پیگری می کنند ماجرای عجیبی است و سند بزرگی بر پایان همه جنجال های تمام این سال ها برای اختلاف افکنی میان اهل سنت و تشیع با حربه به وجود آوردن گروه های تکفیری.

اهل سنت ایران در طول دوران 8 سال دفاع مقدس، حضور ویژه و تأثیرگذاری در جبهه های حق علیه باطل داشتند و حالا درحالی که تمام بلندگوهای تبلیغاتی حتی داخلی بر تأثیرگذاری اختلاف افکنی های داعش و سایر گروه های تکفیری بر رابطه تاریخی و همیشگی اهل سنت و تشیع متمرکزشده است، خون این سه شهید اهل سنت، بار دیگر جوانه های امید وحدت را دوباره زنده کرده است.