این تاج را بر سرت بگذار
عصبانی شدن و به قول معروف «از کوره در رفتن» در زندگی خیلی از ما و اطرافیان ما وجود دارد. اگرچه این موضوع، گاهی اجتناب ناپذیر است ولی به هر ترتیب باید مدیریت شود.
انس بن مالك كه در خانه رسول خدا (ص) خدمت می كرد این چنین می گوید: رسول اكرم (ص) در بسیاری از اوقات روزه می گرفتند و غذای بسیار ساده ای، چه هنگام سحر و چه افطار می خوردند. معمولا افطاری ایشان یك مقدار شیر بود كه من تهیه می كردم. یك شب كه ایشان با عده ای از صحابه بودند خیلی دیر به منزل آمدند؛ آنقدر دیر كه من خیال كردم ایشان در منزل یكی از اصحاب افطار كرده اند. من هم شیر را خوردم و بعد هم خوابیدم. وقتی كه پیامبر آمدند متوجه شدم كه ایشان هنوز افطار نكرده اند. هیچ چیز دیگری هم در دسترس نبود. خودم را مخفی كردم. ایشان وقتی دیدند چیزی موجود نیست، خوابیدند. انس كه خودش قصه را بازگو كرده است و نه رسول اكرم، می گوید: رسول اكرم(ص) تا زنده بودند چیزی در این مورد به روی من نیاوردند.
در زندگی اجتماعی و خانوادگی، گاهی اوقات نباید اشتباه دیگران را دید و اصلا نباید فرد خاطی را از اشتباهش آگاه كرد؛ این كار را «صفح» می گویند و در بعضی موارد باید اشتباه دیگران را دید و گوشزد كرد و سپس از آن گذشت كه به آن «عفو» می گویند.
بعضی مواقع كه اشتباه دیگران را می بینیم ممكن است، آنقدر عصبی شویم كه بند بند وجودمان از هم گسسته شود؛ به هم بریزیم و حسابی گداخته شویم. دقیقا در همین لحظات باید واژه «گذشت» را در ذهن مرور كنیم؛ چرا كه پیامبر گرامی اسلام(ص) فرمودند: هر كس پر گذشت باشد، عمرش طولانی شود، زیرا آن عصبانیت ها بر بدنش آسیب نخواهد زد. آری انسان هایی كه اشتباه و خطایی را می بینند و از آن می گذرند، تاجی بس بزرگ بر سر گذاشته اند كه امیرالمؤمنین آن را تاج خوبی ها می دانند و می فرمایند: گذشت و عفو، اوج بزرگواری ها است.
اما نباید این گذشت ها باعث از بین رفتن غیرت در انسان شود كه آن نیز آسیبی بس بزرگ است. انسان ها در عصبانیت و گذشت متفاوتند اما بهترین آنها كسی است كه دیر عصبانی می شود و سریع می گذرد؛ یعنی عصبانی شدن به میزان نیاز، در برخی اوقات لازم است اما نباید از حد آن گذر كرد.
