درباره موزه گالری «دیدی»

مجموعه دار می تواند گاهی یکی از آثارش را بفروشد و اثر دیگری را جایگزین آن کند و به این ترتیب مجموعه اش را زنده و به روز کند. پیش از انقلاب، گروه صنعتی «بهشهر» متعلق به خانواده لاجوردی، بانک مرکزی، بانک کشاورزی با مدیریت مهدی سمیعی، بانک صنعت و معدن به مدیریت ابوالقاسم خردجو، بانک صادرات به مدیریت مفرح یا تلویزیون ملی ایران به مدیریت رضا قطبی به همین نحو رفتار کردند و حالا آثار هنری این موسسه ها  میلیاردها قیمت دارند. هرچند نمی دانیم کجا هستند! یا در چه وضعیتی نگهداری می شوند. حدود 20 سال بعد از انقلاب که دیگر گالری های بسیاری در تهران شروع به کار کرده بودند و هنرهای تجسمی در دل مردم جا باز کرده بود، هفت گالری با مشارکت همدیگر گروهی به نام «هفت نگاه» درست کردند با این هدف که یک نمایشگاه و فروش بزرگ سالانه راه بیندازند. مدیران «هفت نگاه» اول از مدیریت بانک نوپای اقتصاد نوین دعوت کردند که در افتتاح این نمایشگاه حضور پیدا کند. آقای رسول اف، مدیر وقت بانک، همراه با مشاوران هنری اش به افتتاحیه آمدند و حدود 30 اثر از نمایشگاه خریداری کردند. ساخت ساختمان جدید بانک در حال اتمام بود، پس فضای بزرگی را به گالری بانک اختصاص دادند و گالری نوین بعد از مدتی افتتاح شد، با 30 کار درجه یک از نقاشان مهم ایران و این باعث شد که مشتریان بانک ضمن کار بانکی از این گالری و مجموعه گران قدرش بازدید کنند؛ کاری بسیار درخور ستایش. بعد از رفتن آقای رسول اف از بانک، مدیریت جدید تمامی آثار را به انبار انداخت! بدون اینکه بداند چه گنجینه ای دارند. بعد بانک سامان و بانک پاسارگاد شروع به خرید آثار کردند. بانک سامان در میانه راه از این کار دست کشید و بانک پاسارگاد همچنان به این کار ادامه داد تا جایی که توانست در مجموعه صبا موزه کوچکی با آثاری درخشان به راه اندازد. آثار بانک پاسارگاد که با مشورت مشاوری هنرشناس خریداری شده، آثاری ارزشمند با کیفیتی بالا هستند.
این بانک هم مثل هر مجموعه دار دیگری گاهی اثری را می فروشد و اثر دیگری را وارد مجموعه اش می کند. این همه را به عنوان مقدمه گفتم تا بگویم... ؛ شخص هنرشناس و هنردوستی به نام علی توسلی با هزینه شخصی و دست تنها، مجموعه بنایی در کنار دریای خزر در شهرستان ایزدشهر «نور» ساخته است؛ بنایی که حدود سه هزار مترمربع آن را به موزه گالری اختصاص داده با باغی زیبا و منظری از کوه و شالیزار و جنگل و دریا.
علی توسلی مجموعه دار بزرگی است. سال های سال است که خریدار آثار هنری است. عاشق ایران است و عاشق هنر. با عشق از این مجموعه حرف می زند و تک تک آثار را با عشق خریده است و از سلیقه والایی برخوردار است. پس آثار موزه همه مهم و باکیفیتند، دنبال مد روز و «برند»! در نقاشی نرفته. بیشتر از جوانان خرید کرده و هرگز ندیدم چانه زنی کند یا تخفیفی بخواهد. همیشه حرمت هنر را حفظ کرده است. در این موزه- گالری حدود 150 مجسمه و 600 تابلو برای دیدن ارائه شده است و در انبار آن هم حدود 800 اثر دیگر نگهداری می شود. موزه گالری «دیدی»، هم مرکز خرید دارد، هم کافی شاپ، هم رستوران، هم خانه کتاب و هم سالن آمفی تئاتر برای سخنرانی ها و سمینارها. منظر این بنا از چهار طرف جنگل است و دریا و کوه و شالیزار. از آقای توسلی پرسیدم هدف شما از این کار چه بود. خیلی راحت گفت: دلم خواست! و این کار دل، کل عشق او را به این موزه - گالری ثابت می کند و بعد اضافه کرد: 10 سال پیش که حراج کریستیز در دوبی شروع به کار کرد، افسوس خوردم که چرا ما با تاریخ چند هزارساله مان کاری در جهت ارتقای هنرمان نمی کنیم اما در یک محل مصنوعی با قدمتی 30، 40ساله این رویداد دارد اتفاق می افتد. همان جا تصمیم گرفتم زمینی را که در منطقه دلکده کنار دریای خزر داشتم تبدیل به یک مجموعه فرهنگی هنری کنم. از این محل می توان استفاده های بسیاری کرد. می توان حراج های داخلی و بین المللی برگزار کرد، می توان نمایشگاه های دوره ای گذاشت و سمینار و کنفرانس و سخنرانی برگزار کرد که تمام این کارها در خدمت اقتصاد هنر و حمایت از هنر و هنرمندهای ایران خواهد بود. محل این بنا، هم نزدیک فرودگاه های نوشهر و ساری است و هم نزدیک چند هتل آبرومند. فاصله اش هم از تهران با ماشین سه  ساعت است. این مجموعه دار هم مثل باقی مجموعه داران حرفه ای دیگر معتقد است که می توان گاهی چند کار را فروخت و کارهای دیگری را خرید. می توان به خواست هنرمندان و گالری داران، نمایشگاه های فصلی برگزار یا مسابقات هنری در آن راه اندازی کرد و خیلی کارهای دیگر که باعث می شوند اینجا همیشه زنده و مطرح باشد. علی توسلی می گوید طبق آمار سازمان گردشگری، تعداد بازدید کنندگان از استان مازندران حدود 25 میلیون نفر در سال گذشته بوده است! فکر می کنم اگر یک دهم این رقم به این موزه سر بزنند، آقای توسلی به هدفش رسیده است! کار درخشان این مجموعه دار قابل تقدیر و ستایش بسیاری است. باشد که این کار او سرمشقی باشد برای کسانی که دوست دارند به این خاک خدمت کنند و راهش را نمی دانند. هنگام خداحافظی، علی توسلی زیر لب شعر سعدی را زمزمه کرد:
چه خوش باشد که بعد از انتظاری/ به امیدی رسد، امیدواری. واقعا دست مریزاد