خودزنی تاریخی تیم ملی امید

حالا نام تیم فوتبال امید در فرهنگ شفاهی ما مترادف است با یک طلسم 40 و اندی ساله که هر 4 سال بر سنش افزوده می شود و گویی هیچ راهکاری برای شکستن آن وجود ندارد.

1-حالا نام تیم فوتبال امید در فرهنگ شفاهی ما مترادف است با یک طلسم 40 و اندی ساله که هر 4 سال بر سنش افزوده می شود و گویی هیچ راهکاری برای شکستن آن وجود ندارد.

آوردگاه های به مراتب مهمتری هست که ما قادر به حضور در آن هستیم مثل جام جهانی اما چرا باید حضور در المپیک که شاید بعد فوتبالی اش یک بیستم جام جهانی هم نباشد ،این گونه برای ما دست نیافتنی شده است؟ یک جای کار به صورت اساسی می لنگد که اگر غیر از این بود این عدد قطور که چند وقت دیگر به سلامتی نیم قرنش می شود ، اینچنین برابر ما خودنمایی نمی کردو سر کوفتمان نمی زد. چرا یک خط در میان می توانیم به جام جهانی برویم اما المپیک برای فوتبال ما طلسم شده؟

دلایل آنقدر زیاد و متعدد است که می شود به راحتی چندین کتاب در موردش نوشت و ادله آورد. اما اگر مشکلات را زیر رادیکال بگذاریم و ریشه را بگیریم به یک آبشخور واحد برسیم؛ مدیریت. در این رده و سن و سال عموما آنچه در رتبه نخست قرار می گیرد برنامه ریزی است  چرا که هنوز ستاره ها به بلوغ کامل نرسیدند و نمی شود روی درخشش و عوض کردن بازی توسط آنها امید بست.به عنوان مثال همین تیم فوتبال ژاپن را در نظر بگیرد.
آنها در ژانویه 2016 با سه گل از سد امید ایران گذشتند اما اگر قرار باشد 6 سال بعد دو تیم ملی ایران و ژاپن برای صعود به جام جهانی 2022  در همین قطر، در یک گروه با یکدیگر بجنگند آن وقت امکان دارد ما آنها را ببریم و جلوتر به جام جهانی برسیم .همانطور که دو سال قبل تیم کی روش درخاک کره جنوبی موفق به انجام این کار شد و از سد کره ای گذشت که هشت نه سال قبلش تیم امید ایران را در تهران حذف کرده بود.

2-موفقیت فوتبال ایران همواره رابطه مستقیمی با درخشش ستاره هایش داشته است. ستاره ای که شاید اصلا به تیم امید دعوت نشده و لزوما رنگ پیراهن نوجوانان و جوانان هم ندیده باشد. اما ناگهان یک روز چشمتان را باز می کنید می بینید یک عدد علی دایی یا شایدم مهدی طارمی پیدا شده که اصلا معلوم نیست قبلا کجا بوده و چه می کرده است. قرار ملاقات ما اگر 6 سال بعد با ژاپن باشد قطعا دست بازتری را نسبت به ژانویه 2016 خواهیم داشت.

اما در رده های پائین باید خلاء نبود ستاره و عدم تکاملش را با هنر مدیریت پر کرد. با مربی بزرگ که با تجربه اش، خامی بچه ها را پوشش می دهد.کار با شعار پیش نمی رود. اینکه یکی مثل محمد مایلی کهن روزی سه بار مصاحبه کند و بگوید فوتبال ایران پر از سرمایه و استعداد ناب است، کافی نیست. غیب گویی نیست با توجه به ساختار جمعیت و علاقه توده، فوتبال ایران همیشه پر از سرمایه بوده،هست و خواهد بود اما باید آنها را دید، انتخاب کرد پرورش داد تا به نقطه متعالی برسند.

هزینه گزاف برای استخدام کارلوس کی روش را به بودجه ورزش تحمیل می کنیم اما عوض استفاده از این دارایی گرانبها فضای دوقطبی ایرانی ٓ خارجی را به راه می اندازیم و عوض اینکه کل تیم امید زیر نظر سرمربی تیم ملی بزرگسالان باشد(همانند آرژانتین و برزیل و ...) و آنها با یکدیگر تعامل داشته باشند، بزرگترین دلهره فوتبال مان این می شود که مبادا پس از حضور کی روش در قطر بین او و مایلی کهن درگیری ایجاد شود.

3-هنر مدیریت نداریم و بدتر از آن پزش را می دهیم. چه کسانی وظیفه داشتند تا پل ارتباطی بین تیم امید و بزرگسالان باشند؟

علی کفاشیان یک موضوع را فهمید و درست هم عمل کرد. استخدام نلو وینگادای پرتغالی برای تیم امید که حضور او می توانست موجب نزدیکی کی روش به تیم امید شود.

با این انتخاب به خودی خود و بدون هیچ هزینه اضافه و یا منت، چرخ دنده کی روش به تیم امید با یک نقاله به نام وینگادا مرتبط می شد.اما ناگهان به بهانه یک ناکامی در یک تورنمنت بی اهمیت نسبت به المپیک، وینگادا بر کنار شد. دلیلش چه بود؟

خیلی ساده و شفاف.رئیس فدراسیون فوتبال برای اینکه از مصائب تیم امید خودش را راحت کند یک روز حبیب کاشانی را صدا زد و به صورت کنترات، کار را به او سپرد.اشتباه اول همین بود. نه اینکه مدیریت کاشانی ایراد داشته باشد اما او عادت دارد همیشه از دوستان خاص خودش استفاده کند. اشتباه دوم آنجا بود که حبیب کاشانی تحت القائات دوستان نزدیک، عذر نلو وینگادا را خواست. وینگادا بلیت استفاده رایگان از کی روش بود اما  مدیر همه کاره تیم امید اعتقادی به این پرتغالی امتحان پس داده نداشت. از این رو سراغ زلاتکو کرانچار رفت.

شاید اگر این انتخاب صورت می گرفت اشتباه دوم جبران می شد اما اشتباه سوم آنجا رخ داد که وزارت ورزش و جوانان کاملا عامدانه و از روی مسائل صد در صد غیر فوتبالی برای مخالفت با کاشانی، با حضور کرانچار مخالفت کرد.مربی ای که بدون هیچ مشکلی در پرسپولیس و سپاهان کار کرده بود و اینک بدون هیچ مشکلی در الاهلی قطر مربی گری می کند از فوتبال ما رانده شد تا اشتباه مهلک چهارم رخ دهد. چرا باید محمد خاکپور به عنوان سرمربی تیم امید انتخاب می شد؟ روی کدام تجربه و کارنامه؟

مگر قرار نبود بی تجربگی این بچه ها را یک با تجربه پوشش دهد؟ محمد خاکپور همانگونه مربی تیم امید شد که پیش ازاین حمید استیلی توانسته بود به صندلی داغ پرسپولیس برسد. این متد مدیریت کاشانی است که اتوبوسش را با خودش همه جا می برد. تیمی که محتاج آرامش بود با آوردن محمد مایلی کهن به عنوان مدیر فنی، خودش را رسما تبدیل به اپوزیسیون کارلوس کی روش کرد.
خشت اول را فدراسیون فوتبال روی نزدیکی سرمربی تیم بزرگسالان و امید گذاشته بود اما 4 اشتباه متوالی باعث شد زاویه این دو به عدد 180 برسد.

4-حالا این کارنامه منتقدان کی روش است؛ انجام 4 بازی در قطر و دو پیروزی مقابل سوریه و چین و تحمل دو شکست برابر قطر و ژاپن. 6 گل زده و 7 گل خورده. رویای حضور در المپیک همینجا تمام شد با تفاضل گل منفی یک. پرداختن به مسائلی از این دست که چرا باید ستاره ای مثل احمد نورالهی خط بخورد، روزبه چشمی دفاع آخر شود ،مهدی ترابی در مهمترین بازی ما مقابل قطر نیمکت نشین باشد و... پرداختن به اینها وقت تلف کردن است. صورت مسئله روشن و شفاف است؛ ما نباید به هیچ قیمتی در آن گروه دوم می شدیم چون طرف حسابمان تیمی بود که بر خلاف ما 20 سال است حضور دائمی در المپیک دارد.
فدراسیون فوتبال می بایست بی توجه به انتقادات صورت پذیرفته از جبهه مربیان داخلی ، همان هایی که دو قطبی ایرانی - خارجی را به راه انداختند، روی نلو وینگادا پافشاری می کرد. تردید نداشته باشید اگر یک مربی امتحان پس داده روی نیمکت ایران بود طوری مهندسی قوا می کرد که بچه هایش در دقیقه 90 تخلیه نشوند. آنگونه که بازیکنان ایران مقابل ژاپن دویدند و انصافا در طول نود دقیقه موقعیت های به مراتب بهتری را نسبت به رقیب داشتند حتی در صورت پیروزی با بدنی خسته و خالی باید به مصاف رقیب جدید می رفتند.

5- منصف باشیم؛حبیب کاشانی هر کاری را که در حیطه وظایفش بود به خوبی انجام داد؛ از حل  مشکل خروجی تیمی که بازیکنانش اکثرا کارت پایان خدمت ندارند تا برگزاری چندین اردوی خوب برون مرزی. اما پس از عدم احراز صلاحیت کرانچار از سوی وزارت ورزش، خام حرف منتقدان کی روش شد. بازی را به زمین رفاقت کشاند و محمد خاکپور را انتخاب کرد. خاکپور هم که به همراه نادر فریاد شیران تنها بدرقه کنندگان مایلی به زندان اوین بودند،رفاقتش را در حق استاد تمام و او را مدیر تیم امید کرد.

غافل از اینکه خود مایلی یک دهه قبل در آزمون امیدها مردود شده بود. اما وقتی بازی را به زمین رفاقت بکشانید دیگر این چیز ها اهمیتی ندارد.
اینجاست که کی روش می شود دشمن. المپیک حسرت.انتقاد ما تکرار.برکناری عادت شما.  این سیکل بسته همچنان ادامه دارد. خوبی این همه شکست و ناکامی در این رده این است که پوست مان قطور شده و از فردا همه، همه چیز را فراموش می کنند. حبیب کاشانی باز می گردد به شورای شهر.خاکپور بدون دغدغه و بی واهمه از ابطال ویزای آمریکا به خانه و کاشانه .مایلی کهن هم پشت تیربار انتقاد و تمسخر کی روش.

احتمالا اولین جمله اش هم این است؛ خدا را شکر بین 4 تیم چهارم نشدیم . اینچنین روزشمارها از امروز برای محاسبه تعداد مرخصی های  کی روش به راه میافتد. باید حواس ها را پرت کرد و چه چیزی بهتر از این؟