مادر

بهشت، زیر پای مادران است. مادر، معنای مطلقِ صفت مهربانی است. مادر، هدیه ای است ازجانب پروردگار به فرزند و بیشترین محبت بین این دو هویت، همواره جاری است. برای اثبات مهربانی بین مادر و فرزند، نیازی به استدلال نیست. مربی برای آنكه فرزند او را دوست بدارد، باید مادرِ فرزند را، واقعاً دوست بدارد. تفاوت دوست داشتن واقعی و غیر واقعی را فرزند می فهمد. اگر فرزند، شاهدِ مصادیق دوستی و مهربانی مربی و مادر خود باشد، حس قدرتمندی در وی ایجاد می شود، و مربی خود را به شكل ویژه ای باور می كند. مربی در نظر كودك، دانای مطلق است، و كودك آمادگی دارد كه راه ها و روش های زندگی را از او یاد بگیرد؛ به ویژه، مواردی كه جنبه ی اجتماعی دارد. مربی نباید بین مادرانِ فرزندان فرق بگذارد، وجود تفاوت ها را فرزند می فهمد، مربی باید شیوه های مهربانی مادران را در مورد فرزندانشان بداند. رعایت شیوه های مادران، مربی را به فرزند، زودتر نزدیك می كند؛ البته اگر شیوه های ابراز محبت در بین مادران، اشكالاتی داشته باشد، بهتر است در جلساتی مناسب، مربی و مادر گفتگو كنند و شیوه هایشان را یكسان كنند.

منبع: آموزش خردسالان، مربیان مهد های کودک، مادران در خانه