لطفا منتظر باشید ...
امام حسن (ع) مولود رمضان
امام حسن (ع) پيشواي دوم شيعيان در 15 ماه مبارك رمضان ديده به جهان گشوده و نام او (حسن) كه از طرف پيامبر (ص) بر او نهاده شد تا آن زمان در ميان اقوام عرب مشهور نبود.
آن حضرت 7 ساله بود كه رسول اكرم (ص) ديده از جهان فرو بست و در زماني كوتاه مادر گرامي خود حضرت زهرا (س) را نيز از دست داد و يگانه عامل تسلي او آغوش پر مهر علي (ع) و وجود برادر و خواهري گرانقدر چون حسين (ع) و زينب (س) بود. ليكن پدر نيز به شهادت رسيد و او را با برخي ياران سست ايمان تنها گذاشت.
حسن بن علي (ع) داراي فضائل اخلاقي و انساني فوق العاده بود. وقار، متانت، صبر و بخشش او مشهور خاص و عام بود، سخاوت او به حدي بود كه دوبار تمام اموال و دارايي خود را در راه خدا انفاق نمود و سه بار دارايي خود را به دو نيم تقسيم كرده و نيمي از آن را در راه خدا بذل فرمود.
امام حسن (ع) در شجاعت و شهامت نيز كم نظير بود و در جنگ‌ها در كنار علي (ع) در خط مقدم حضور يافته و بر سپاه دشمن حمله ور مي‌گرديد.
پس از شهادت علي (ع) مردم گروه گروه با او به عنوان جانشين پيامبر و رهبر امت بيعت نمودند ليكن معاويه با شنيدن خبر شهادت علي (ع) با سپاهي بزرگ به سمت كوفه حركت كرد تا حسن‌بن‌علي (ع) را وادار به تسليم نمايد. امام حسن (ع) با اين كه عزم مقابله با معاويه نمود و سپاهي فراهم ساخت دسيسه‌هاي معاويه، اوضاع و شرايط نامساعد و سستي عهد برخي از ياران امام حسن (ع) باعث شد كه امام، صلح را به جهت مصالح مسلمين برگزيند زيرا در صورت انتخاب جنگ باتوجه به اين كه در ميان ياران فداكار آن حضرت، خوارج و افراد دنيا طلب و شكاك وجود داشت به اسلام و تشيع صدمات جدي وارد مي‌شد.
رسول اكرم (ص) فرمود :
حسن و حسين پس از من و پدرشان بهترين اهل زمينند و مادرشان برترين زنان اهل زمين.
من حلم و هيبتم را به حسن بخشيدم و دليري و بخشش را به حسين.
حسن (ع) پسر و فرزند و پاره تن من است. او نور چشم و روشني قلب و ميوه دل من است. او سيد جوانان اهل بهشت و حجت خدا بر امت است، فرمان او فرمان و گفته او گفته من است، هر كه او را پيروي كند از من است و هر كه او را نافرماني كند از من نيست.
خدايا! براستي من حسن را دوست دارم، پس تو نيز او را دوست دار و محبانش را نيز دوست بدار.
حضرت سجاد (ع) فرمود:
حسن بن علي (ع)، عابدترين، زاهدترين و فاضل‌ترين مردمان زمان خود بود وقتي به نماز مي‌ايستاد بدنش مي‌لرزيد چون خود را در محضر پروردگار عزّوجل مي‌ديد. همچنين وقتي بهشت و دوزخ را ياد مي‌كرد، لرزه بر اندامش مي‌افتاد، همانند كسي كه او را مار يا عقرب گزيده باشد و از خداوند درخواست بهشت مي‌كرد و به او از آتش جهنم پناه مي‌جست.
امام صادق (ع)
براستي حسن بن علي (ع) بيست و پنج مرتبه پياده به حج رفت و دو مرتبه نصف مال خود را در راه خدا بخشيد.
