شنيدم در ايام حاتم كه بود صبا سرعتي، رعد بانگ ادهمى به تگ ژاله مي ريخت بر كوه و دشت يكى سيل رفتار هامون نورد ز اوصاف حاتم به هر بر و بوم كه همتاى او در كرم مرد نيست بيابان نوردى چو كشتى برآب به دستور دانا چنين گفت شاه من از حاتم آن اسب تازى نهاد بدانم كه در وى شكوه مهى است رسولى هنرمند عالم به طى زمين مرده و ابر گريان بر او به منزلگه حاتم آمد فرود سماطى بيفگند و اسبى بكشت شب آن جا ببودند و روز دگر همى گفت و حاتم پريشان چو مست كه اى بهره ور موبد نيك نام من آن باد رفتار دلدل شتاب كه دانستم از هول باران و سيل به نوعى دگر روى و راهم نبود مروت نديدم در آيين خويش مرا نام بايد در اقليم فاش كسان را درم داد و تشريف و اسب خبر شد به روم از جوانمرد طىز حاتم بدين نكته راضى مشو ز حاتم بدين نكته راضى مشو
به خيل اندرش بادپايى چو دود كه بر برق پيشى گرفتى همى تو گفتى مگر ابر نيسان گذشت كه باد از پيش باز ماندى چو گرد بگفتند برخى به سلطان روم چو اسبش به جولان و ناورد نيست كه بالاى سيرش نپرد عقاب كه دعوى خجالت بود بى گواه بخواهم، گر او مكرمت كرد و داد وگر رد كند بانگ طبل تهى است روان كرد و ده مرد همراه وى صبا كرده بار دگر جان در او بر آسود چون تشنه بر زنده رود به دامن شكر دادشان زر بمشت بگفت آنچه دانست صاحب خبر به دندان ز حسرت همى كند دست چرا پيش از اينم نگفتى پيام؟ ز بهر شما دوش كردم كباب نشايد شدن در چراگاه خيل جز او بر در بارگاهم نبود كه مهمان بخسبد دل از فاقه ريش دگر مركب نامور گو مباش طبيعى است اخلاق نيكو نه كسب هزار آفرين گفت بر طبع وىاز اين خوب تر ماجرايى شنو از اين خوب تر ماجرايى شنو
لطفا منتظر باشید ...
